Ik weet wat jullie nu denken (of wat ik nu zou denken): Queenstown? Full of gay people? Maar ik kan jullie vertellen dat dat niet het geval is!
We hebben hier onderweg een heel leuk koppel Nederlanders leren kennen, die we telkens weer tegenkomen in de hotelletjes waar we overnachten, en ook regelmatig dezelfde activiteiten doen, zij hebben namelijk ook met Riksja geboekt en hun schema ziet er zeer gelijkaardig uit. Het zijn ook zotte, jonge mensen ( prille dertigers ;) en ze kwamen met een wel heel erg zot idee af. Na wat brainstormen en informatie inwinnen, hebben we besloten dat we er met z'n vieren zouden voor gaan. Activiteit geboekt, nog eventjes wat moed indrinken en dan proberen toch een degelijke nachtrust te hebben, want dat zou toch zeker van pas komen.
Vanmorgen een boterhammetje met confituur, om suikertekorten later op de dag al de kop in te drukken. Maar ook niet meer dan eentje, want de vlindertjes in de buik en de knoop in de maag laten geen grotere hoeveelheden toe.
Naar de pick-up, nog eventjes wachten en dan met z'n allen afgevoerd worden als varkentjes naar het slachthuis. Deze varkentjes moeten gewassen worden! Eitjes om te pellen! En nog van zulke leuke spreekwoorden...
Na een goede en duidelijke briefing, het ondertekenen van de heerlijke papieren waarop staat dat je zelf verantwoordelijk bent voor mogelijke ongevallen en dat zij niet aansprakelijk zijn. Helemaal aangepelst... Overall, harnas, muts, bril, handschoenen en... toch nog een laatste keertje naar het toilet. In jezelf die Hollanders verwensen dat het verdorie hun schuld is en wat zijn we nu toch aan het doen... en dan het vliegtuigje in. We passen er maar krapjes met zessen in, Barry en ik kijken elkaar in de ogen met een verbeten glimlach. We gaan dit doen! Het vliegtuigje (zeg maar gerust sardienendoosje, het maakt heel wat meer kabaal dan een jumbo jet) vliegt over een prachtig landschap, onder ons zien we Queenstown en The Remarckables, de bergketen die heel erg remarckable is, of wat had je gedacht). De deur van het vliegtuig is uit plexi, dus je kan alles heeeel erg goed zien. Iets te goed, naar mijn gevoel. Maar dat zal er niet op verbeteren! Plots wordt het rode lichtje groen en wordt de plexi deur geopend! De cameraman voor Barry springt eruit en gaat aan de buitenkant van het vliegtuigje staan, op een richeltje. Barry en zijn 'tandem master' gaan met de benen uit het deurgat bengelen en voor ik het weet zijn ze foetsjie! Mijn tandem master tikt op m'n schouder en doet teken dat ook ik met m'n benen uit het deurgat moet gaan bengelen. Op dit moment zijn we op 9000ft, dat komt neer op ongeveer 3.3 km hoogte. Daar probeer ik krampachtig niet aan te denken. Ik leg mijn hoofd achterover op de schouder van mijn begeleider en probeer diep adem te halen.
Plots zweven we in de lucht! Je voelt de wind spelen met je wangen en de kleren om je lijf. Mijn persoonlijke cameraman wuift naar me en doet teken dat ik in beeld ben. Als een kieken zonder kop begin je te tonen hoe blij je bent en hoe je je voelt terwijl je aan 200 km/h naar beneden valt, richting aardkloot. Een erg harde noot om te kraken dan nog, waar je liefst niet op deze snelheid naartoe suist. Ik voel me als superman! Of superwoman dan. En plots lijkt het alsof je heel erg hard naar boven wordt getrokken. Na 30 seconden vrije val (das langer in de lucht dan het lijkt van op je stoel!) wordt de parachute opengetrokken. De volgende 6 minuten suis je in stilte door de lucht en kan je van het uitzinnige uitzicht genieten. Althans, dat is de bedoeling, maar rust en stilte was er niet bij want ik gilde als een speenvarken. Niet de hele tijd, want een mens moet ook ademen he. Maar toch zeker de eerste minuut. De overige vijf minuten kon mijn begeleider volgens mij toch ook in rust genieten van het feit dat er een jonge blondine samen met hem naar een fantastisch uitzicht keek. Na wat professioneel bochtenwerk in de lucht (heel erg leuk en prachtig uitzicht, maar om echt kotsmisselijk van te worden!!) kwamen we ten landing zo zacht als het pluimpje van Forrest Gump. En ook zijn leuze kwam in me op: 'life is like a box of chocolates: you never know what you're gonna get.' En gelijk heeft ie! Hoewel ik op voorhand eerder dacht 'Run, Forrest, run!' Maar dat gelukkig toch niet heb gedaan.
Wat een avontuur!!! Bedankt Maaike en Stefan, dat jullie ons op het idee hebben gebracht om dit te doen. We hebben er geen spijt van gehad, vanaf nu zijn wij allemaal 'Jumpbrothers'!
... sky diven: check!
woensdag 27 januari 2010
vrijdag 22 januari 2010
Picton, Zuid Eiland
Sinds gisteren zijn we op het Zuid Eiland gearriveerd. De Tongariro crossing was niet voor niets de meest bekende wandeling... Na enkele pittige beklimmingen kwamen we binnenin de kraters van Mount Tongariro, waar onder andere een Emerald en een Blue Lake de show steelden. Inderdaad even prachtig en wereldvreemd als in Ijsland, maar dan veel warmer. Als goed voorbereide dagtrippers hadden wij een lunchpakketje bij om op de summit gretig binnen te spelen, namelijk bruin brood en een blikje pilchards in mosterdsaus. Amai, dat waren de lekkerste pilchards die ik ooit gegeten heb! Vanaf dan was de wandeling een lachertje, enkel nog dalen en uiteindelijk hebben we er maar 5.5 uur over gedaan, terwijl wij vonden dat we ons niet heel erg haastten, we hebben alleen niet zo veel en lang gepauzeerd.
Tongariro Crossing: check!
De laatste halte voor je het Noord Eiland verlaat is Wellington. Sinds de stormloop van Peter Jackson (ter verduidelijking: De regisseur van Lord Of The Rings (LOTR), King Kong en het recentere District 9 en geboren en getogen Nieuw Zeelander waarvan wij de grond waarop hij loopt adoreren ofzoiets) in Wellington een hele cinema gekte en bekendheid heeft gecreeerd, noemen de kiwi's ( lees Nieuw Zeelanders) Wellington ook wel Wellywood. We hebben de theaterzaal gezien waar de wereldpremiere van LOTR heeft plaatsgevonden en waarvandaan de 30 m lange rode loper blijkbaar tot een paar straten ver liep. Research vanuit Belgie had ons ook al geleerd dat de Weta Workshop, de firma die instond voor ALLE special effects, zowel digitaal als het ontwerpen en fabriceren van alle silicone maskers, elfen oortjes, grote voeten, kleren, zwaarden, vorken messen en bedenk het maar van elke architectuur die bij alle figuren hoort. Ook de kastelen, torens, rotspartijen en ... echt alles kunnen die mannen. Die kan je dus bezoeken en dat speelt zich af in Wellington. Wij dus afgezakt naar Miramar, de buurt in Wellington waar alles gelegen is en binnen in de Weta Cave, een soort informatie/souvenir/adept/geek shopje waar wij dus ook alles kweilend hebben staan begapen en ook iets gekocht hebben (T shirt voor Barry met Lord Sauron erop en voor mij een Engelse versie van 'The Hobbit', gesigneerd door Alan Lee) Misschien zegt dit jullie helemaal niks, maar wij vonden het GEWELDIG!!!! Met trillende beentjes en grote grijns op onze kinderlijke gezichtjes was het van Oooh! Kijk hier! en Kijk daar! Waaaw! Nog van dat!! We hebben afgesproken dat als we ooit nog eens voet op Belgische bodem zetten (hahaa), we nog maar eens naar de making off's van de films gaan kijken die we toch al practisch kunnen meespreken, maar toch...
Weta Cave: check!
Dan... De ferry van Noord naar Zuid, aangekomen in Picton. Eventjes rondwandelen, aquariumpje bezoeken, en dan valt mijn lodderig oog toch wel op een flyertje van een firma die boottochtjes organiseert waarbij je kan... zwemmen met dolfijnen. Want even een update: de vorige keer konden we alleen maar kijken maar niet zwemmen aangezien de prachtige beesten jonkies bijhadden en dan is het bij wet verboden erbij te zwemmen. Dus... een herkansing! Na wat getwijfel (zijn we goed in!) hebben we toch maar een tripje geboekt, vooral nadat de verkoper (het woord zegt het zelf) ons had verzekerd dat we of mochten zwemmen want de dolfijnen in deze regio hebben nog niet gekalfd, of orka's zouden zien want dat is de enige reden dat je geen dolfijnen zou zien aangezien orka's dolfijnen wegjagen. Maar orka's zien leek me ook wel wat dus... what the heck! No worries, mate!
De volgende ochtend (vanmorgen dus) stonden we om 7u op de stoep, met een bang hartje en klamme handjes. En ja, na nog geen 20 min op het water kregen we al te horen dat we ons moesten ompelsen want er was een koppeltje gesignaleerd, bottle nose dolphins. Joepie! Ikke als eerste erin natuurlijk, geen stoppen aan. Jiehaa!! Geronimoooo! En ze kwamen echt vlakbij, onder, tussen en rond ons, wat prachtige beelden heeft opgeleverd met mijn waterdicht fototoestelletje. En wat een ervaring! Wat een adrenaline! Om de beestjes te lokken moesten we ook zo hard mogelijk roepen, zingen, klikken, splashen op het water, alles wat je kon bedenken om interessant te zijn voor de beestjes zodat ze eens komen kijken wat al dat kabaal is. Na een vol uur over en weer zwemmen naar waar de rugvinnen en blaasfonteinen hadden verraden dat ze zaten en luidkeels door de snorkel brullen op alle mogelijke toonhoogten, werden we met de hijskraan doodop op het dek gehesen... neenee maar we waren echt uitgehongerd en uitgeput. Maar het was de moeite! amai mijn ***!!!
Zwemmen met dolfijnen: check!
Joepie de poepie...
maandag 18 januari 2010
Tongariro
Lieve lezers,
Ondertussen zijn we het centrum van Noord Nieuw Zeeland gepenetreerd... Links rijdend met onze grote auto (betaald voor een kleine, een grote gekregen! joepie!) hebben we ondertussen prachtige vulkanische activiteit kunnen waarnemen, zelfs vanaf het terras van onze kamer in Rotorua keken we recht op een kokende modderpoel. De zwaveldampen die je erbij moet nemen maakten ons al na een half uurtje niet meer misselijk en zo kon je onopvallend een scheetje laten zonder dat iemand vies opkeek. Alleen maar voordelen dus! Daar hebben we ook genoten van een weldoende Polynesische Spa, een badhuis met natuurlijk warm water en het zicht op het meer van Rotorua. Met een perzikhuidje als een babyvelletje en blozende kaakjes kwamen we uit het water als herrezen. In Taupo hebben we verder kennis gemaakt met de Maori cultuur, hun kunsten, dansen en feesten. We hebben een echte Haka gezien, dat is de dans die een stam uitvoert als ze een rivaliserende stam tegenkomt en dient om hen te imponeren en te doen vluchten. Met groot opengesperde ogen, zo ver mogelijk uitgestoken tong en gebalde vuisten stampen ze zo hard als ze kunnen op de grond, brullen allerlei krijgsstoten uit, slaan zich op de borst enspringen wild in het rond (dit alles in een lendendoekje en vol tattooages op hun ledematen en gezicht). Best wel indrukwekkend!
Nu zitten we aan de voet van Mount Doom uit de film 'Lord of the Rings', in het echt Mount Ruapehu genaamd. Morgen maken we de 'mooiste dagtrip van Nieuw Zeeland', want wij zijn dagtrippers van het eerste uur. Deze trekking duurt naar verluidt 8 uur en men is ervan op de hoogte dat we ze maken. Als we niet aankomen 's avonds, gaan ze ons zoeken... We zitten hier in een prachtig kasteel, Le Chateau, waar in de winter het skigebied rond gecentraliseerd is. Het kasteel is een oude glorie maar nog steeds een zeer statige aftrekpost. We voelen ons King Barry and Queen Anna!
Cheers, mate!
Ondertussen zijn we het centrum van Noord Nieuw Zeeland gepenetreerd... Links rijdend met onze grote auto (betaald voor een kleine, een grote gekregen! joepie!) hebben we ondertussen prachtige vulkanische activiteit kunnen waarnemen, zelfs vanaf het terras van onze kamer in Rotorua keken we recht op een kokende modderpoel. De zwaveldampen die je erbij moet nemen maakten ons al na een half uurtje niet meer misselijk en zo kon je onopvallend een scheetje laten zonder dat iemand vies opkeek. Alleen maar voordelen dus! Daar hebben we ook genoten van een weldoende Polynesische Spa, een badhuis met natuurlijk warm water en het zicht op het meer van Rotorua. Met een perzikhuidje als een babyvelletje en blozende kaakjes kwamen we uit het water als herrezen. In Taupo hebben we verder kennis gemaakt met de Maori cultuur, hun kunsten, dansen en feesten. We hebben een echte Haka gezien, dat is de dans die een stam uitvoert als ze een rivaliserende stam tegenkomt en dient om hen te imponeren en te doen vluchten. Met groot opengesperde ogen, zo ver mogelijk uitgestoken tong en gebalde vuisten stampen ze zo hard als ze kunnen op de grond, brullen allerlei krijgsstoten uit, slaan zich op de borst enspringen wild in het rond (dit alles in een lendendoekje en vol tattooages op hun ledematen en gezicht). Best wel indrukwekkend!
Nu zitten we aan de voet van Mount Doom uit de film 'Lord of the Rings', in het echt Mount Ruapehu genaamd. Morgen maken we de 'mooiste dagtrip van Nieuw Zeeland', want wij zijn dagtrippers van het eerste uur. Deze trekking duurt naar verluidt 8 uur en men is ervan op de hoogte dat we ze maken. Als we niet aankomen 's avonds, gaan ze ons zoeken... We zitten hier in een prachtig kasteel, Le Chateau, waar in de winter het skigebied rond gecentraliseerd is. Het kasteel is een oude glorie maar nog steeds een zeer statige aftrekpost. We voelen ons King Barry and Queen Anna!
Cheers, mate!
woensdag 13 januari 2010
Mangonui
Halli hallo!
Voor de 2e keer logeren we bij een heel erg lieve dame die Engels spreekt met een Duits accent. Zis iz verri naais, jes! A verri naais leedi indiet!
Ondertussen zijn we het links rijden al goed gewoon. In den beginne waren er enkel zenuwen! Ook aan de foute kant instappen als je wel of niet wil rijden, aan de foute kant van de weg staan wachten op de bus in die richting, zelfs op het voetpad en het zebrapad voelt alles averechts aan omdat je links moet lopen ipv rechts. De sloten op toiletdeuren, kamerdeuren, autodeuren en alle andere mogelijke sloten draaien allemaal in de foute richting! De knopjes van de lift staan links ipv rechts van de deur en zelfs de troep koeien die we vandaag op de weg tegenkwamen werden langs links geleid dus zelfs zij weten ervan. Zouden de Nieuw Zeelanders ook hun poep afvegen met links ipv rechts? Schrijven ze ook eerder links ipv rechts? En nog enkele andere vragen komen spontaan bij me op, maar om deze blog niet 'parental advisory restricted' te maken, laat ik deze vragen over aan jullie eigen fantasie.
Vanuit Auckland kwamen we hier eergisteren aan in Mangonui bij Puketiti Lodge. Een prachtige lodge met een fantastisch terras dat uitkijkt over de vallei met in de verte het meer van Mangonui en de slaapkamer komt met een grote raampartij uit op dit terras. Vannacht sliepen we met de gordijnen open en konden zo vanuit ons bed de sterrenhemel en de lichtjes aan de andere kant van het meer zien. Krekels en vogels bejubelen onze aanwezigheid hier en wij fluiten terug. Links, welteverstaan.
Het weer is hier zo overdonderend mooi en hier staat zo'n praktische gas BBQ (opgelet: knoppen in de foute richting draaien!) dat we naar de dichtstbijzijnde supermarkt zijn gereden (waarempel, aan de andere kant van het meertje, bij de lichtjes die we 's avonds zien) om heerlijke Nieuw Zeelandse lamskoteletjes, NZ rundsvlees en wat groentjes te kopen en een heerlijk fris NZ flesje witte wijn. Zo hebben we vandaag voor de tweede keer hier gebbq't met dit ongelofelijk uitzicht.
Wat we vandaag ook deden, is naar de meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland rijden: Cape Reigna. Het is het punt waar de Oceaan samenvloeit met de Tasman Zee en dat heeft hoge woeste golven en een ferme wind tot gevolg. (niet van de ajuintjes in ons slaatje). Onderweg moesten we tanken bij een Shell tankstation (the cheapest unleadded petrol, please) en de man, die duidelijk hoorde aan mijn brave, propere Engels, vroeg vanwaar we kwamen. Hun Engels is namelijk het Aantwaareps van het Engels, zo sappig en vettig als je maar kan spreken. Ik zei trots dat we uit Belgie kwamen en de man begon meteen ons Kimmeke en Justinneke en Janinake te loven. Ze weten ginderachter toch ook wie wij zijn, 'our Belgian National proud' zei ik en de man was het volledig met me eens.
De mensen hier zijn zeer vriendelijk, behulpzaam en 'laid back', net zoals je het zou willen als je op vakantie bent. Ondertussen zijn we toch al 10 dagen weg... Op een andere vakantie zou je binnen 3 dagen alweer moeten vertrekken en wij staan nog maar met onze dikke teen in het water te dippen als het ware.
Morgen is een hele Grote Dag voor mij... we gaan zwemmen met dolfijnen! Dat staat al op mijn to-do lijstje van ik weet niet hoe lang geleden. Spannend!
Fotootjes uploaden lukt eventjes niet zo goed, maar ik heb wel de digitale wereldkaart aangevuld met wat we tot hier toe al hebben gereden en wat er de komende dagen op het programma staat. Zoom in op Nieuw Zeeland en volg onze route.
Het is nu 20u15, ik vermoed dat de meeste van jullie ongeveer op het werk zijn aangekomen (8u15) en wij gaan ons met het bodempje van onze NZ witte wijn op het terras verschansen om van de zonsondergang te genieten.
Tot later xxx
Voor de 2e keer logeren we bij een heel erg lieve dame die Engels spreekt met een Duits accent. Zis iz verri naais, jes! A verri naais leedi indiet!
Ondertussen zijn we het links rijden al goed gewoon. In den beginne waren er enkel zenuwen! Ook aan de foute kant instappen als je wel of niet wil rijden, aan de foute kant van de weg staan wachten op de bus in die richting, zelfs op het voetpad en het zebrapad voelt alles averechts aan omdat je links moet lopen ipv rechts. De sloten op toiletdeuren, kamerdeuren, autodeuren en alle andere mogelijke sloten draaien allemaal in de foute richting! De knopjes van de lift staan links ipv rechts van de deur en zelfs de troep koeien die we vandaag op de weg tegenkwamen werden langs links geleid dus zelfs zij weten ervan. Zouden de Nieuw Zeelanders ook hun poep afvegen met links ipv rechts? Schrijven ze ook eerder links ipv rechts? En nog enkele andere vragen komen spontaan bij me op, maar om deze blog niet 'parental advisory restricted' te maken, laat ik deze vragen over aan jullie eigen fantasie.
Vanuit Auckland kwamen we hier eergisteren aan in Mangonui bij Puketiti Lodge. Een prachtige lodge met een fantastisch terras dat uitkijkt over de vallei met in de verte het meer van Mangonui en de slaapkamer komt met een grote raampartij uit op dit terras. Vannacht sliepen we met de gordijnen open en konden zo vanuit ons bed de sterrenhemel en de lichtjes aan de andere kant van het meer zien. Krekels en vogels bejubelen onze aanwezigheid hier en wij fluiten terug. Links, welteverstaan.
Het weer is hier zo overdonderend mooi en hier staat zo'n praktische gas BBQ (opgelet: knoppen in de foute richting draaien!) dat we naar de dichtstbijzijnde supermarkt zijn gereden (waarempel, aan de andere kant van het meertje, bij de lichtjes die we 's avonds zien) om heerlijke Nieuw Zeelandse lamskoteletjes, NZ rundsvlees en wat groentjes te kopen en een heerlijk fris NZ flesje witte wijn. Zo hebben we vandaag voor de tweede keer hier gebbq't met dit ongelofelijk uitzicht.
Wat we vandaag ook deden, is naar de meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland rijden: Cape Reigna. Het is het punt waar de Oceaan samenvloeit met de Tasman Zee en dat heeft hoge woeste golven en een ferme wind tot gevolg. (niet van de ajuintjes in ons slaatje). Onderweg moesten we tanken bij een Shell tankstation (the cheapest unleadded petrol, please) en de man, die duidelijk hoorde aan mijn brave, propere Engels, vroeg vanwaar we kwamen. Hun Engels is namelijk het Aantwaareps van het Engels, zo sappig en vettig als je maar kan spreken. Ik zei trots dat we uit Belgie kwamen en de man begon meteen ons Kimmeke en Justinneke en Janinake te loven. Ze weten ginderachter toch ook wie wij zijn, 'our Belgian National proud' zei ik en de man was het volledig met me eens.
De mensen hier zijn zeer vriendelijk, behulpzaam en 'laid back', net zoals je het zou willen als je op vakantie bent. Ondertussen zijn we toch al 10 dagen weg... Op een andere vakantie zou je binnen 3 dagen alweer moeten vertrekken en wij staan nog maar met onze dikke teen in het water te dippen als het ware.
Morgen is een hele Grote Dag voor mij... we gaan zwemmen met dolfijnen! Dat staat al op mijn to-do lijstje van ik weet niet hoe lang geleden. Spannend!
Fotootjes uploaden lukt eventjes niet zo goed, maar ik heb wel de digitale wereldkaart aangevuld met wat we tot hier toe al hebben gereden en wat er de komende dagen op het programma staat. Zoom in op Nieuw Zeeland en volg onze route.
Het is nu 20u15, ik vermoed dat de meeste van jullie ongeveer op het werk zijn aangekomen (8u15) en wij gaan ons met het bodempje van onze NZ witte wijn op het terras verschansen om van de zonsondergang te genieten.
Tot later xxx
zondag 10 januari 2010
Auckland
Goedemorgen! Voor jullie... goede avond!
Gisteren hebben we Auckland bewandeld. Het is een beetje bergachtig, waardoor je met regelmatige tussenpozen een prachtig uitzicht krijgt over de stad. De bekende City Tower die de hoogste toren is van de zuidelijke hemisfeer steekt er telkens bovenuit. Die gaan we vanavond beklimmen zodat we de zonsondergang kunnen bekijken met alle lichtjes die aangaan, want gisteren hadden we geen tijd: we zijn naar de cinema geweest! En niet zomaar de cinema: Een Imax 3D versie van Avatar. Wat een ervaring! En wat leuk om nog eens iets te doen wat een beetje aan thuis doet denken. We hebben ook prachtige parken gezien, waarvan er zelfs in eentje een muziekfestivalletje bezig was: 'Music in Parks'. Heerlijk gezellig jazzy live muziek met honderden mensen die in een kampeerstoeltje of op een strandlaken in de zon (of in de schaduw want de zon was schroeiend heet) zaten te genieten van een fris drankje uit de frigobox en vrolijk zaten te tateren tussen de vogeltjes in het park. Het is hier zomervakantie en het was zondag, dus er was veel volk. Daar in Auckland Domain was ook het Auckland War Memorial Museum waar we meer hebben geleerd over de Maori cultuur. De eerste dag dat we hier waren hadden we Mount Eden beklommen en kwamen we zomaar temidden van een trouwpartij terecht. Wij stonden daar in onze short en T-shirt van de Decathlon met een zonnepetje tussen de sjiek geklede mensen met mooie hoeden en daar ter plaatse werden op de top van de berg (heuvel) de huwelijksbeloften uitgesproken met op de achtergrond downtown Auckland en de Skytower. Zeer idyllisch allemaal.
Vandaag onze laatste dag Auckland, morgen trekken we het noorden in, naar Mangonui.
Gisteren hebben we Auckland bewandeld. Het is een beetje bergachtig, waardoor je met regelmatige tussenpozen een prachtig uitzicht krijgt over de stad. De bekende City Tower die de hoogste toren is van de zuidelijke hemisfeer steekt er telkens bovenuit. Die gaan we vanavond beklimmen zodat we de zonsondergang kunnen bekijken met alle lichtjes die aangaan, want gisteren hadden we geen tijd: we zijn naar de cinema geweest! En niet zomaar de cinema: Een Imax 3D versie van Avatar. Wat een ervaring! En wat leuk om nog eens iets te doen wat een beetje aan thuis doet denken. We hebben ook prachtige parken gezien, waarvan er zelfs in eentje een muziekfestivalletje bezig was: 'Music in Parks'. Heerlijk gezellig jazzy live muziek met honderden mensen die in een kampeerstoeltje of op een strandlaken in de zon (of in de schaduw want de zon was schroeiend heet) zaten te genieten van een fris drankje uit de frigobox en vrolijk zaten te tateren tussen de vogeltjes in het park. Het is hier zomervakantie en het was zondag, dus er was veel volk. Daar in Auckland Domain was ook het Auckland War Memorial Museum waar we meer hebben geleerd over de Maori cultuur. De eerste dag dat we hier waren hadden we Mount Eden beklommen en kwamen we zomaar temidden van een trouwpartij terecht. Wij stonden daar in onze short en T-shirt van de Decathlon met een zonnepetje tussen de sjiek geklede mensen met mooie hoeden en daar ter plaatse werden op de top van de berg (heuvel) de huwelijksbeloften uitgesproken met op de achtergrond downtown Auckland en de Skytower. Zeer idyllisch allemaal.
Vandaag onze laatste dag Auckland, morgen trekken we het noorden in, naar Mangonui.
zaterdag 9 januari 2010
Auckland, New Zealand
Kia Ora!
We zijn goed aangekomen in NZ. Goede vlucht, lekker eten, zeer vriendelijke mensen die eindelijk terug een verstaanbaar taaltje spreken, heerlijk!
Meteen in het verkeer gesmeten met onze huurauto, vreselijk spannend. En stresserend... En dan nog zonder een echt deftig kaartje want de kleine wegeltjes stonden er niet op... Maar we hebben ons eerste thuishaventje gevonden, zonder blutsen of afgereden zijspiegels. Niet simpel hoor.
Nu zijn we hier, het is prachtig weer (20 graden?) en de vogeltjes fluiten hier rond onze oren. De zon straalt op onze bol terwijl we hier in het land van de Ring op een terrasje genieten van een zacht zomerbriesje met een lekker koekje en fris drankje in de hand. De dame des huizes is een heel lief vrouwtje waarvan de man een Nederlander is. Als ik nu naar mijn voeten kijk op de grond, kijk ik in gedachten door kilometers steen, lava en magma heen en zie ik in Belgie de sneeuwvlokjes en hagelbollen vallen. Moehahaaa!
Sorry, kon het even niet laten. Tja, het is hier echt schi-tte-rend! Straks met een zonnehoedje trekken we (te voet) de stad in om wat inkopen te doen en vanavond iets lekkers te eten. Nieuw Zeelands schapevlees of kiwi of ...
We zijn goed aangekomen in NZ. Goede vlucht, lekker eten, zeer vriendelijke mensen die eindelijk terug een verstaanbaar taaltje spreken, heerlijk!
Meteen in het verkeer gesmeten met onze huurauto, vreselijk spannend. En stresserend... En dan nog zonder een echt deftig kaartje want de kleine wegeltjes stonden er niet op... Maar we hebben ons eerste thuishaventje gevonden, zonder blutsen of afgereden zijspiegels. Niet simpel hoor.
Nu zijn we hier, het is prachtig weer (20 graden?) en de vogeltjes fluiten hier rond onze oren. De zon straalt op onze bol terwijl we hier in het land van de Ring op een terrasje genieten van een zacht zomerbriesje met een lekker koekje en fris drankje in de hand. De dame des huizes is een heel lief vrouwtje waarvan de man een Nederlander is. Als ik nu naar mijn voeten kijk op de grond, kijk ik in gedachten door kilometers steen, lava en magma heen en zie ik in Belgie de sneeuwvlokjes en hagelbollen vallen. Moehahaaa!
Sorry, kon het even niet laten. Tja, het is hier echt schi-tte-rend! Straks met een zonnehoedje trekken we (te voet) de stad in om wat inkopen te doen en vanavond iets lekkers te eten. Nieuw Zeelands schapevlees of kiwi of ...
donderdag 7 januari 2010
Shibuya
Hoi medebelgen!
Wij zijn ondertussen al doorwinterde Tokyanen of Tokyonezen of wat dan ook...
Het hele metrostelsel heeft geen geheimen meer voor ons. We wisselen van perron en lijn dat het het lieve lust is. Over lust gesproken, we hebben ontdekt dat de beste plekjes om authentiek Japans te eten is, de meest (of toch mediumst) schraal ogende etablissementjes zijn. Bij voorkeur zelfs waar bij de ingang aan de straatkant een geplastificeerde versie van elk gerecht, met een duidelijke prijs erbij (en een duidelijke uitleg in Japanse tekens) staat. En niet zo'n geplastificeerde foto van eten, nee echt een levensgrote drie dimensionale versie van een echt bord eten dus eigenlijk met het lijkt wel drie spuitbussen lak erover heen. Dat zijn de allerbeste! Tip om te onthouden!
Sinds het vogelgriep virus hier een paar jaar geleden is onderschept voor het uitbrak, draag men hier nog steeds mondkapjes. Ongeveer een kwart van de mensen draagt ze. Een heel grappig zicht, een vrouw met tonnen make up (broine kreem zoals Barry zegt) en een onberispelijk gefuhnd, gekruld en gekleurd kapsel met het perfecte mantelpakje, leren handschoentjes met bijpassende sjakosj en tallongskes, maar dan wel met zo'n mondkapje. Een roze, wel te verstaan. Want ook tijdens het bestrijden van dodelijke virussen zijn ze modebewust, die Tokyanen. Bijna iedereen die we zien is zeer stijlvol gekleed, meestal om te gaan werken met prachtige kostuums voor de mannen en rokjes met pumps voor de vrouwen. Enkel de tienermeisjes zijn een grote uitzondering. Er gaat blijkbaar een virus rond dat van elk opgroeiend meisje hier vanaf haar 14 jaar een gigantische slet maakt. Ik overdrijf niet: jarretellen met mini rokjes, dijlaarzen, geisha-achtige make up en valse wimpers. Er is ook een gebouw waar ze allemaal samenkomen en met z'n allen hysterisch gaan gillen als ze een accessoire zien dat ze nog niet hebben. Je houdt het niet voor mogelijk hoe zot die daar zijn. Wij zijn eens binnengegaan in de Shibuya 109, de shoppingtoren met een 8-tal verdiepingen waar je alleen maar spullen vindt voor dit hysterisch legertje hormonen. Clement Peerens zou wel weten waarover hij een liedje kan schrijven, 'Het voorportaal van de Hel' zou erbij verbleken. Shibuya is een buurt met vooral winkels, sommige enorm overdonderend qua reclame die er hangt en wordt geroepen (letterlijk: met een megafoon in de hand brullen ze je constant de promoties toe), en andere iets serenere winkels, zoals wij kille Belgen het graag hebben.
Verder hebben we de Rainbow Bridge afgewandeld, een beetje het equivalent met de Brooklyn Bridge in New York, maar dan helemaal anders want er was echt geen kat, hoewel je er een prachtig uitzicht had, en ook het feit dat je op een veel te gamele wering na praktisch naast de auto's loopt die aan 100 km/u langs vlammen. Niet echt een ontspannende wandeling dus, maar wel een prachtig uitzicht. Vooral bij ondergaande zon...
We hebben nog vanalles gezien, maar ik kan niet blijven typen. Morgen vertrekken we alweer, dan begint in feite de eigenlijke vakantie! Terug naar Narita Airport hier in Tokyo en dan rechtstreeks naar Auckland, New Zealand. Een verademing dat de mensen weer verstaanbaar zijn en dan komt het aspect natuur ook aan bod. Dat zal deugd doen na die epileptische aanval van de neonlichten hier in Electric City.
Volgend bericht: uit Nieuw Zeeland!
Wij zijn ondertussen al doorwinterde Tokyanen of Tokyonezen of wat dan ook...
Het hele metrostelsel heeft geen geheimen meer voor ons. We wisselen van perron en lijn dat het het lieve lust is. Over lust gesproken, we hebben ontdekt dat de beste plekjes om authentiek Japans te eten is, de meest (of toch mediumst) schraal ogende etablissementjes zijn. Bij voorkeur zelfs waar bij de ingang aan de straatkant een geplastificeerde versie van elk gerecht, met een duidelijke prijs erbij (en een duidelijke uitleg in Japanse tekens) staat. En niet zo'n geplastificeerde foto van eten, nee echt een levensgrote drie dimensionale versie van een echt bord eten dus eigenlijk met het lijkt wel drie spuitbussen lak erover heen. Dat zijn de allerbeste! Tip om te onthouden!
Sinds het vogelgriep virus hier een paar jaar geleden is onderschept voor het uitbrak, draag men hier nog steeds mondkapjes. Ongeveer een kwart van de mensen draagt ze. Een heel grappig zicht, een vrouw met tonnen make up (broine kreem zoals Barry zegt) en een onberispelijk gefuhnd, gekruld en gekleurd kapsel met het perfecte mantelpakje, leren handschoentjes met bijpassende sjakosj en tallongskes, maar dan wel met zo'n mondkapje. Een roze, wel te verstaan. Want ook tijdens het bestrijden van dodelijke virussen zijn ze modebewust, die Tokyanen. Bijna iedereen die we zien is zeer stijlvol gekleed, meestal om te gaan werken met prachtige kostuums voor de mannen en rokjes met pumps voor de vrouwen. Enkel de tienermeisjes zijn een grote uitzondering. Er gaat blijkbaar een virus rond dat van elk opgroeiend meisje hier vanaf haar 14 jaar een gigantische slet maakt. Ik overdrijf niet: jarretellen met mini rokjes, dijlaarzen, geisha-achtige make up en valse wimpers. Er is ook een gebouw waar ze allemaal samenkomen en met z'n allen hysterisch gaan gillen als ze een accessoire zien dat ze nog niet hebben. Je houdt het niet voor mogelijk hoe zot die daar zijn. Wij zijn eens binnengegaan in de Shibuya 109, de shoppingtoren met een 8-tal verdiepingen waar je alleen maar spullen vindt voor dit hysterisch legertje hormonen. Clement Peerens zou wel weten waarover hij een liedje kan schrijven, 'Het voorportaal van de Hel' zou erbij verbleken. Shibuya is een buurt met vooral winkels, sommige enorm overdonderend qua reclame die er hangt en wordt geroepen (letterlijk: met een megafoon in de hand brullen ze je constant de promoties toe), en andere iets serenere winkels, zoals wij kille Belgen het graag hebben.
Verder hebben we de Rainbow Bridge afgewandeld, een beetje het equivalent met de Brooklyn Bridge in New York, maar dan helemaal anders want er was echt geen kat, hoewel je er een prachtig uitzicht had, en ook het feit dat je op een veel te gamele wering na praktisch naast de auto's loopt die aan 100 km/u langs vlammen. Niet echt een ontspannende wandeling dus, maar wel een prachtig uitzicht. Vooral bij ondergaande zon...
We hebben nog vanalles gezien, maar ik kan niet blijven typen. Morgen vertrekken we alweer, dan begint in feite de eigenlijke vakantie! Terug naar Narita Airport hier in Tokyo en dan rechtstreeks naar Auckland, New Zealand. Een verademing dat de mensen weer verstaanbaar zijn en dan komt het aspect natuur ook aan bod. Dat zal deugd doen na die epileptische aanval van de neonlichten hier in Electric City.
Volgend bericht: uit Nieuw Zeeland!
dinsdag 5 januari 2010
Shinjuku
Bedankt voor jullie vele leuke reacties! Het is fijn om te zien hoeveel interesse er is voor mijn kriebels hier.
Iets leuks wat we ondertussen hebben geleerd over de Japanners: blijkbaar houden ze van een warme WC bril. De meeste toiletten zijn namelijk voorzien van een hele installatie die de bril verwarmt. En niet zomaar warm in de zin dat je billen niet vastvriezen bij de huidige (Belgische) temperaturen (hier is het 9 graden ongeveer), maar echt heet! Alsof er net een sumo worstelaar heeft opgezeten die zijn toernooi net heeft afgerond! Het geeft nogal een onbehaaglijk gevoel moet ik zeggen. Maar wel kraaknette potten! Ik bedoel heel erg proper -geen barsten dus- en op straat ook trouwens.
We hebben net een hele dag rondgehost in Tokyo. En aangezien er hier in het hotelletje een pc gratis ter onze beschikking staat, kan ik jullie verwennen met een berichtje en hopelijk ook wat foto's als ik ze erop geflickerd krijg.
Gisteren hebben we allereerst iets te eten gezocht. Wel zeer komisch als de communicatie zo goed als nihil is... Na wat rondkuieren en twijfelen zijn we een zaak binnengestapt waarvan we zo goed als zeker waren dat ze eten verkocht (je lacht misschien, maar het was een keldertrap naar beneden dus dat kan nog vanalles zijn). Daar hebben we een kaart genomen en 4 dingen aangewezen waarvan de prijs wel redelijk was. De serveuze glimlachte zeer verlegen en schreef alles op. Spannend... een beetje Japanse roulette. Na een tijdje begonnen we te twijfelen of we toch niet per ongeluk 4 drankjes of flessen wijn ofzo besteld hadden. Dan brachten ze ons eerste schoteltje: een soort noten van een naaldboom die gebrand waren zodat ze wat chokolade achtig roken. Gepeld en met verbrande vingertopjes opgegeten bleek dat inhoud van de noot eruitzag als een marsepein balletje en een niet nader te verklaren aroma had. Niet slecht, ook niet fantastisch, maar wel een ontdekking! We weten niet wat het was en zullen het waarschijnlijk ook nooit weten maar dat zijn de regels bij de Japanse roulette... De andere schoteltjes waren dim sum, eend en een visslaatje. Niet slecht gegokt dus!
Na het eten naar de kamer en nog nooit zo vroeg gaan slapen... om 19u! Maar dat was Japanse tijd, volgens onze voorlopige biologische klok die nog op Belgisch uur stond is dat dus 11 u smorgens na een nachtje door op het vliegtuig. Vanmorgen netjes om 6u wakker en dus op tijd aan het ontbijt hier in het hotel.
Daarna de stad ingetrokken: richting Shinjuku district waar de sjiekere shopping straten liggen en Electric street voor 's avonds. Onderweg de prachtige Shinjuku Gyoen National Garden bezocht want waar beter ter wereld dan in Japan kan je naar een Japanse tuin gaan kijken... Alleen jammer dat het winter is, want de Japanse kerselaren stonden niet in bloei.
De Shinjuku skyskrapers hebben we ook langs alle kanten bekeken, het is echt net New York, net zoals we gezien hebben in de film 'Lost in Translation'. Vooral 's avonds... Daarna hebbe we het metrosysteem eens onder de loupe genomen. Na de 4e keer dat we richting vroegen aan een conducteur, hebben we het gevonden! Zelf nog een kaartje gekocht op een automaat waar alleen Japanse tekens staan en al! Trots dat wij zijn...
Een geslaagde dag die eindigt in een verslagje in m'n reisdagboekje en een blogbericht. Straks een frisse (warme) douche en lauw toiletbezoekje (we hebben de regelknop voor de warmte van de WC bril zo laag mogelijk gezet zodat het nu geen sumo worstelaar meer is, maar een poolstokspringer).
Nu volgt een poging om de foto's online te zetten...
Kussss en arigato!
Iets leuks wat we ondertussen hebben geleerd over de Japanners: blijkbaar houden ze van een warme WC bril. De meeste toiletten zijn namelijk voorzien van een hele installatie die de bril verwarmt. En niet zomaar warm in de zin dat je billen niet vastvriezen bij de huidige (Belgische) temperaturen (hier is het 9 graden ongeveer), maar echt heet! Alsof er net een sumo worstelaar heeft opgezeten die zijn toernooi net heeft afgerond! Het geeft nogal een onbehaaglijk gevoel moet ik zeggen. Maar wel kraaknette potten! Ik bedoel heel erg proper -geen barsten dus- en op straat ook trouwens.
We hebben net een hele dag rondgehost in Tokyo. En aangezien er hier in het hotelletje een pc gratis ter onze beschikking staat, kan ik jullie verwennen met een berichtje en hopelijk ook wat foto's als ik ze erop geflickerd krijg.
Gisteren hebben we allereerst iets te eten gezocht. Wel zeer komisch als de communicatie zo goed als nihil is... Na wat rondkuieren en twijfelen zijn we een zaak binnengestapt waarvan we zo goed als zeker waren dat ze eten verkocht (je lacht misschien, maar het was een keldertrap naar beneden dus dat kan nog vanalles zijn). Daar hebben we een kaart genomen en 4 dingen aangewezen waarvan de prijs wel redelijk was. De serveuze glimlachte zeer verlegen en schreef alles op. Spannend... een beetje Japanse roulette. Na een tijdje begonnen we te twijfelen of we toch niet per ongeluk 4 drankjes of flessen wijn ofzo besteld hadden. Dan brachten ze ons eerste schoteltje: een soort noten van een naaldboom die gebrand waren zodat ze wat chokolade achtig roken. Gepeld en met verbrande vingertopjes opgegeten bleek dat inhoud van de noot eruitzag als een marsepein balletje en een niet nader te verklaren aroma had. Niet slecht, ook niet fantastisch, maar wel een ontdekking! We weten niet wat het was en zullen het waarschijnlijk ook nooit weten maar dat zijn de regels bij de Japanse roulette... De andere schoteltjes waren dim sum, eend en een visslaatje. Niet slecht gegokt dus!
Na het eten naar de kamer en nog nooit zo vroeg gaan slapen... om 19u! Maar dat was Japanse tijd, volgens onze voorlopige biologische klok die nog op Belgisch uur stond is dat dus 11 u smorgens na een nachtje door op het vliegtuig. Vanmorgen netjes om 6u wakker en dus op tijd aan het ontbijt hier in het hotel.
Daarna de stad ingetrokken: richting Shinjuku district waar de sjiekere shopping straten liggen en Electric street voor 's avonds. Onderweg de prachtige Shinjuku Gyoen National Garden bezocht want waar beter ter wereld dan in Japan kan je naar een Japanse tuin gaan kijken... Alleen jammer dat het winter is, want de Japanse kerselaren stonden niet in bloei.
De Shinjuku skyskrapers hebben we ook langs alle kanten bekeken, het is echt net New York, net zoals we gezien hebben in de film 'Lost in Translation'. Vooral 's avonds... Daarna hebbe we het metrosysteem eens onder de loupe genomen. Na de 4e keer dat we richting vroegen aan een conducteur, hebben we het gevonden! Zelf nog een kaartje gekocht op een automaat waar alleen Japanse tekens staan en al! Trots dat wij zijn...
Een geslaagde dag die eindigt in een verslagje in m'n reisdagboekje en een blogbericht. Straks een frisse (warme) douche en lauw toiletbezoekje (we hebben de regelknop voor de warmte van de WC bril zo laag mogelijk gezet zodat het nu geen sumo worstelaar meer is, maar een poolstokspringer).
Nu volgt een poging om de foto's online te zetten...
Kussss en arigato!
maandag 4 januari 2010
Allo Tokyo
Hopla, we zijn er al!
Meer dan 9000 km gevlogen op iets meer dan 11 uur, en van deur tot deur 20 uur onderweg geweest. Na het vliegtuig nog een bus en een taxi en alles redelijk van prijs. Duizenden yennen wel te verstaan maar dat is een pak minder euro.
Na dit snelle berichtje gaan we een leuke sushi bar of iets dergelijks zoeken want hoewel het voor jullie 9u is - eerste werkdag na de vakantie!!- is het hier voor ons 17u dus tijd om stilletjes aan een avondeetkeet te vinden.
Smakelijk.
Meer dan 9000 km gevlogen op iets meer dan 11 uur, en van deur tot deur 20 uur onderweg geweest. Na het vliegtuig nog een bus en een taxi en alles redelijk van prijs. Duizenden yennen wel te verstaan maar dat is een pak minder euro.
Na dit snelle berichtje gaan we een leuke sushi bar of iets dergelijks zoeken want hoewel het voor jullie 9u is - eerste werkdag na de vakantie!!- is het hier voor ons 17u dus tijd om stilletjes aan een avondeetkeet te vinden.
Smakelijk.
vrijdag 1 januari 2010
2010
Lieve lezers van deze blog,
Wij wensen aan iedereen een spectaculair 2010 toe met alle stoutste dromen en onvervalste fantasieen die in je opborrelen. Ontdek de wereld rondom je en omarm alle kansen die je tegenkomt om te genieten van wat je gelukkig maakt.
Dat gaan wij in elk geval ook doen!
Het volgende berichtje zal zijn vanop een ander continent... Tot dan!
xxx
Wij wensen aan iedereen een spectaculair 2010 toe met alle stoutste dromen en onvervalste fantasieen die in je opborrelen. Ontdek de wereld rondom je en omarm alle kansen die je tegenkomt om te genieten van wat je gelukkig maakt.
Dat gaan wij in elk geval ook doen!
Het volgende berichtje zal zijn vanop een ander continent... Tot dan!
xxx
Abonneren op:
Posts (Atom)