Dat kan tellen

Misschien heb je al gezien dat er een teller op de blog staat.  Een 'afteller'' meerbepaald.
Een nieuwe bestemming die op mijn Bucket list staat sinds ik een 15-tal jaar geleden een documentaire zag op National Geographic, toen nog met teletext op 888 in het Engels ondertiteld.  Mijn liefde en interesse voor vreemde beesten en bizarre natuurfenomenen is toen begonnen.  Ondertussen heb ik het geluk om een vreemd beest onder de arm genomen te hebben dat even graag deze bizarre natuurfenomenen aanschouwt.
Deze keer is het weer iets helemaal anders dan anders.  Een richting waar we nog nooit geweest zijn.  Hint: bij het ontwaken krijg je een glas bessensap en ga je eerst de sauna in, voor je gaat ontbijten.
Het hotel wordt elk jaar vanaf de grond ontworpen en gebouwd.  De bouwstenen voor het hotel worden een jaar op voorhand gemaakt voor ze gebruikt worden.  En er zijn geen deuren.
Al een idee?
Buiten het hotel is iets te zien dat de verbeelding tart.  Ik vraag me altijd af hoe de primitieve mensch erop reageerde toen hij dit zag en er nog geen wetenschappelijke verklaring voor had.  Magie, hekserij, een teken van overleden voorvaderen?
In elk geval moeten we toch weer een deel nieuw materiaal aanschaffen, want alle bikini's en flip flops die we voor vorige reizen verzamelden zullen hier niet voldoen.
Laatste hints:
Populaire lokale producten op het menu zijn wilde zalm, eland of rendier.
Het hotel wordt elk jaar opnieuw gebouwd omdat het smelt in de zomer.
Het bizarre fenomeen is afkomstig van de zon, maar je ziet het enkel als het donker is.
En thermisch ondergoed hadden we tot nu toe nog nooit nodig...

Zitten op eigen risico

Nog een leuk weetje over Chinese gewoontes en het contrast met de onze.

Rondom mij beginnen vriendinnen aan gezinsuitbreiding.  En dan zie je allerlei lieve rozige babytjes met leuke fleurige kleertjes.  Vooral het poepje is dan zo aandoenlijk, versierd met appeltjes, vliegtuigjes of hartjes, en vooral bol van de pamper eronder.  Zo zacht! Knuffelig! En ongevaarlijk om op je schoot/arm/zetel te nemen.

Wel, in China is dat anders.

Daar hebben de boelekes geen lief, schattig, veilig weggesstoken poepke.

De broekjes van ginder hebben namelijk gewoonweg geen kruis.  Een rokje dan?

Niet dus, wel een broekje, maar zonder kruis zoals de cowboys over hun jeansbroek aandoen.

Twee pijpen die op de buik en de rug verbonden zijn, maar een groot, gapend gat ertussen.  Jawel.

Stel, je wandelt tussen een mensenmassa en ziet de rug van een  vrouw met een kleuter op de arm.  Het knulletje kijkt rustig over haar schouder.  Je komt dichter bij en wil ze voorsteken want ze blijft staan bij een eetkraampje.  Normaal is dat geen probleem, je kan enkel wat schattige babykleertjes tegen je arm voelen.  Maar plots zie je geen zacht stofje, maar een spaarpotje!  Op de arm van de vrouw!  Dus maak je dan maar een boogje rond de blote poep, (met het risico om een fluim van een verraste Fluimchinees aan de andere kant te ontvangen, je straf omdat je van wandelrichting veranderd bent).

Wat later sta je op het panoramisch dek in bijvoorbeeld de grote toren in Shanghai, een verdieping met marmeren vloeren, een 6 tal toiletten en heel erg veel toeristen.  Geen betere plek om je kind met ‘open’ broek dat blijkbaar het signaal heeft gegeven naar toilet te moeten en dat dan gelukkig niet gewoon op je arm heeft gedaan, op te pakken en met de voetjes tegen de grond te houden.  Dit signaal geeft het kind toestemming om zijn ding te doen, groot of klein.  En dat er horden toeristen rond staan en op de grond zitten voor het prachtige uitzicht (wachtend op de ondergaande zon), is helemaal geen probleem.  De plas die zich dan vormt op de blinkende vloer en langzaam stroomt richting de broek/rugzak/jas van een (naïeve) toerist die op de grond zit, hoort er bij.  En ook de spetters die bij het plasje horen, vermoed ik.  Stoort het dat ik zit waar u uw zoon wilt laten plassen?

En niemand reageert!!!  Mensen staan recht en gaan ergens anders (terug op de grond!) zitten, dat wel.  En even later komt een brave kuisvrouw alles opdweilen, zodat er terug op de vloer kan gezeten worden, voor er weer op gezeken wordt.

En dit zie je dus overal.  Net als wanneer er moet gefluimd worden, de moeite te groot is om naar de vuilbak te wandelen, wordt er geloosd waar het kind op dat moment staat, want het toilet aan het eind van de gang is te ver.  En het vast tapijt ziet er goed absorberend uit.  Dus waarom moeilijk doen?  Je ziet zowel jongetjes als meisjes met deze broekjes, een fijn zicht wanneer ze op schoot zitten bij mama of papa en hun babyjuweeltjes je in het gezicht staren.

Ik vond dit zo afschuwelijk en gênant, da ik er geen foto’s van heb genomen.  Gelukkig heb ik er wel enkele op internet gevonden.  Mijn excuses bij voorbaat.

Rare chinezen, die jongens

Er zijn nog wel een paar beelden van de reis die te pas en te onpas opdoemen op mijn netvlies. Zo kan ik bijvoorbeeld niet meer een wattenstokje vastnemen zonder het volgende tafereel in mijn hoofd. We wandelden in Chengdu rond (een stad waar de gekkigheid zich blijkbaar concentreert: ook Karaoke Park was in deze stad), in een autoloze wijk tussen de gezellige terrasjes en kraampjes met souvenirs, snoepgoed etc. Een beetje de Ramblas van Chengdu.
Plots doemt daar een man in een ligstoel op. Niet eens in een hoekje tussen de kraampjes: nee, op een kruispunt zodat hij een beetje in de spotlight staat.  Naast hem een man op een stoel met een koplamp, blijkbaar een speleoloog, met een groezelige kung fu baard en snor, zo heel lang en smal aan de mondhoeken, en een perfect rond John Lennon brilletje, die zijn hier enorm in. De man heeft een hoop stokjes vast, een soort metalen saté stokjes. Bij nadere inspectie heeft elk stokje een ander uiteinde: een pluimpje, bolletje, lepeltje, mini toiletborstel kopje, pluchke etc. De man in de ligstoel draait zijn hoofd opzij... En ja hoor, de 'oordokter' steekt een voor een zijn stokjes in het oor van zijn slachtoffer. Naast hem staat een tafeltje met een bordje, vermoedelijk met uitleg en tarieven, en een klein metalen schoteltje waarop hij enkele van zijn beste vangsten tentoonstelt.
Wat? Korstjes. Ja, juist.
En wij mogen kijken. We staan ervoor en kijken ernaar. Ken je het fenomeen dat je zo gedegouteerd bent door iets dat je niet anders kan dan gebiologeerd blijven kijken?  Uiteindelijk slagen we erin onze ogen af te wenden en verder te wandelen.  Wat verderop weer zo'n tafereel, maar nu een duo oordokters en patienten. Het went uiteindelijk snel, dit tafereel, maar deze dokter doet nog een trucje dat de andere niet deed: met een van zijn metalen stokjes in het oor haalt hij uit zijn zak een stemvork en tikt erop. Dan houdt hij die tegen het stokje dat de trillingen meteen doorgeeft, recht naar de gehoorgang van de patient, wiens ogen wegrollen van plezier.
Oke, blijkbaar worden de Chinese oortjes bij voorkeur in het openbaar gestimuleerd, en wel liefst met reeds gebruikte tools zonder ze na de vorige oortjes te ontsmetten. Zolang we niet verplicht worden ernaar te kijken kunnen we daar wel mee leven. Maar even later zitten we lekker Kun Pao chicken te smullen op een mooi binnenplaatsje,  tussen de bonzai boompjes en vijvertjes met koi vissen. En wat wandelt er daar binnen? Zo'n "oordokter", die tafel na tafel van begerige eters afwerkt en oor na oor na oor.  Wat smakelijk, zo bij het eten!  En die Chinese oortjes zitten echt te wachten, ongeduldig om eerst aan de beurt te komen. Dat begrijp ik nog wel, hoe eerder je aan de beurt komt, hoe minder er al aan de tools hangt. Grrruwel!

De laatste foto's: Yangshuo, Ping'An en Shanghai

Jiuzhaigou, Huanglong, Chengdu, Lijiang, Zhongdian

PingYao, Xi'An en Songpan beeld zonder klank