dinsdag 30 juli 2013

Beijing

Ni hao! Zo zeggen ze hier hallo. En dan zijn de mensen al één en al glimlach omdat je probeert hun taal te spreken. Nice try, denken ze dan waarschijnlijk, want van hun antwoord verstaan we natuurlijk niets. Gisteren hebben we na het inchecken in ons Novotel (en één klein powernapje na de trip van 24 uur) onze eerste wankele stapjes gezet in Beijing. We kwamen terecht in een grote autoloze shoppingstraat, met inheemse winkels. Allerlei voorverpakt snoepgoed gemaakt van plakkerige fruitgelei, vacuum getrokken gelakte Peking Duck, verschillende soorten bereid orgaanvlees en nog meer onherkenbare maar kennelijk wel eetbare waar. Ook speelgoedwinkels waar veel wordt gedemostreerd: krijtjes waarmee ze kleuren, verfjes waarmee ze schilderen, maar ook vliegende helikopter robotjes die ze voor je neus doen zweven en een soort van stofzuiger autootjes die zichzelf tegen de muur of plafond zuigen en zo de zwaartekracht aan hun laars lappen. De chaos van kinderen die alles luidruchtig bewonderen wordt dan nog onderstreept door kinderliedjes die door de boksen schallen en aanbiedingen die door slechte micro's over het consumerende publiek worden gebruld. Heerlijk! Enthousiast zijn ze wel, die Chinezen. Het principe van dit soort winkels is toepasbaar op alle koopwaar: elektronica, kledij, voedselmarktjes, ... Even later hebben we dan ook onze eerste shock beleefd op een 'delicatessen' marktje. Tenminste als de definitie van 'delicatesse' in het Chinees is 'alles wat je in je ergste nachtmerries op je bord zou vinden, wat er giftig uitziet en je doet kokhalzen door de aroma's die het verspreidt'. Bij voorkeur worden deze waar op toepasselijke wijze binnengeschrokt met grote hoeveelheden en minder welgemanierd dan wenselijk is. Wat de verkoopbaarheid in onze ogen niet echt verbetert. Wat hebben we gezien? Schorpioenen op stokjes. Levende. Nog wriemelende. Met hun staart en angel zwaaiende. Schorpioenen. Kleintjes, die volgens National Geographic giftiger zijn, en hele grote gitzwarte, zo groot als een handpalm. Oké, ik heb kleine handen, maar toch. Dus ze zitten met een saté stok door hun lijf gepresenteerd in een stuk piepschuim, te wachten tot het verlossend frituurbad hen opwacht en een gulzige Chinees hen opeet. Ook zeepaardjes, zeesterren, octopus en inktvissen, blokjes gepelde slang, sprinkhanen, dikke vette larven (duimgroot!) en hagedissen passeerden de revue. De walmen waren niet te harden. Toch nog iets te avontuurlijk voor ons. Met alle Chinezen, maar voorlopig nog niet met den dezen...
Dan maar gaan eten in een echt Chinees restaurant, maar met tafels en stoelen en een kaart met prentjes en prijzen. Heel goedkoop, wat bij ons altijd leidt tot veel te veel schoteltjes bestellen met een kleine indigestie tot gevolg. Met plezier! Haha ...
Tot hier dag één. Vandaag, de tweede dag, hebben we echt toeristisch sightseeing gedaan: Forbidden city, enkele tempels, the Emperor's house, een theeceremonie en de grootste Buddha in sandalwood ter wereld. Allemaal super, maar vooral onze Chinese gids Susan was een zeer boeiende dame. We hebben heerlijke Peking eend gegeten, het bekendste gerecht dat Beijing te bieden heeft. Om duimen en vingers bij af te likken. En vervolgens met desinfecterende handgel te wassen. Onze tweede dag hebben we afgesloten met een schitterende voorstelling van Kung Fu warriors in één theatervoorstelling. Dat smaakt naar nog!

Ps: in China worden een boel websites die 'schadelijk' bevonden worden voor de stabiliteit van het land, geblokkeerd. Ik schrijf dus tijdens deze reis de teksten voor de blog, en ze worden dan door Jan op mijn blog gezet, vanuit België. Bedankt hiervoor, Jan!

dinsdag 16 juli 2013

Ik ga op reis en ik download

Lang leve de technologie...
De manier waarop je een reis voorbereidt is op korte tijd veranderd.  Laat ons even van de veronderstelling uit gaan dat je naar China wil gaan.  Hoe bereidt een mens zich daar in godsnaam op voor?

20 jaar geleden kon je best een mondje Chinees leren om daar je plan te kunnen trekken.  Engels spreken sommige Chinezen misschien wel in de grote steden, maar op het platte land zal het vooral handen en voeten werk zijn om je verstaanbaar te maken.  Op de bank kon je 'reischeques' (wat??) kopen die je dan in het land van bestemming kon inwisselen tegen de lokale munt.  Om plaatselijk in het oog te houden dat je niet veel te veel betaalt voor dat souvenir had je best een rekenmachientje bij of de wisselkoers uit je hoofd geleerd.  Om het land binnen te geraken moest je 2 keer minstens een halve dag van je werk vrij nemen om op de ambassade te gaan zitten wachten tot ze je willen belonen met de gegeeerde stempel die je hun land binnenlaat.  Je kon best de Trotter kopen en misschien enkele langspeelfilms zien die een beeld geven van wat je daar zou kunnen aantreffen, en misschien een documentaire meepikken op tv, als je er op voorhand van op de hoogte was en eventueel de videorecorder (!) had geprogrammeerd.  En wil je tijdens je reis iets laten weten aan het thuisfront?  Koop een telefoonkaart, zoek een vaste telefoon en bel 5 minuten om te laten weten dat alles goed gaat.  Of stuur een postkaart!

En nu... is alles zoveel gemakkelijker!  Praat je geen Chinees?  No worries, mate! (oeps, dit is Australisch)  Download gewoon een appje  (applicatie voor je smartphone) dat voor jou de nodige vertalingen à la minute ophoest.  Er is zoveel keuze dat je er best een paar uittest om te zien welke je het beste vindt.  Ik heb gekozen voor deze 'translator with speech', echt super handig, en gratis!  Je typt de zin die je wil zeggen tegen de lokale winkeluitbater (bvb 'Do you know where we can find a hospital?') en tikt op de knop Eng --> Chin, waarna het niet alleen in geschreven Chinese tekens verschijnt op je scherm, maar ook gesproken wordt door je smartphone.  Dus als je de pech hebt dat de Chinees in kwestie nog niet eens kan lezen, hou je het ding gewoon tegen zijn oor zodat hij de vraag kan horen en zijn 3 tanden bloot kan lachen omdat hij je verstaat.  Het enige wat je daarna nog rest is zijn vingergewijs onthouden en je telefoon even afkuisen met de vochtige doekjes die je natuurlijk bij de hand hebt.  Tussen haakjes: je hebt deze vertaler natuurlijk thuis uitgebreid getest door hem te laten vertalen in talen die je wel verstaat, om zeker te zijn dat hij de Chinees geen blaasjes wijsmaakt.
Reischeques zijn ook niet meer van nu.  Zelfs op voorhand geld afhalen in een munt die daar aanvaard wordt (bvb USDollars) is niet nodig.  Met de bankkaart en/of Visa kan je alles doen: afhalen in de lokale munt of rechtstreeks betalen.  Enkel even je Maestro functie laten activeren voor je vertrekt en klaar is kees.  Als je dan souvenirtjes wil kopen in de lokale munt, kan ik weer een handig appje voorstellen: ik koos voor 'currency converter', alweer gratis.  Thuis kijk je na of de koers die hij hanteert niet te veel afwijkt van de dagkoers en hoppa, voor elk prutserig bedragje kan je kijken of de handelaar in manden/ beeldjes/ kimono's/ samoeraizwaarden je niet in het ootje neemt met zijn prijzen.
Het visumprobleem hadden we al opgelost dankzij de Visumcentrale, heerlijk toch om zonder van je stoel te moeten komen alles geregeld te krijgen.
En wat mogen we daar verwachten?  Alles wat je wil weten vind je op internet.  National Geographic heeft prachtige video's en documentaires, maar ook op youtube en vimeo vind je vanalles.  Op tv zijn er constant documentaires over reisbestemmingen (momenteel op Canvas 'China voor beginners', handig!!)  Gewoon programmeren met de digicorder en bekijken wanneer het jou uitkomt.  En er zijn natuurlijk ook nog wel andere mensen die bloggen terwijl ze reizen.  Ook super interessant, leerrijk en goede tips van reizigers steek je hiervan op.
Wil je tijdens je reis iets laten weten aan het thuisfront dat alles goed gaat?  Stuur een smsje.  Skype of facetime zijn gratis, ze kunnen thuis zelfs zien of je gezond eet daar in het verre China.  Zorg alleen dat je je roaming tarief even hebt aangepast aan het land van bestemming want anders betaal je je blauw wanneer je niet op een Free Wifi hotspot zit.
En voor de nostalgie is het ook wel leuk om een echt poskaartje te sturen, je weet wel, zoals vroeger met een postzegel enzo!