Plots doemt daar een man in een ligstoel op. Niet eens in een hoekje tussen de kraampjes: nee, op een kruispunt zodat hij een beetje in de spotlight staat. Naast hem een man op een stoel met een koplamp, blijkbaar een speleoloog, met een groezelige kung fu baard en snor, zo heel lang en smal aan de mondhoeken, en een perfect rond John Lennon brilletje, die zijn hier enorm in. De man heeft een hoop stokjes vast, een soort metalen saté stokjes. Bij nadere inspectie heeft elk stokje een ander uiteinde: een pluimpje, bolletje, lepeltje, mini toiletborstel kopje, pluchke etc. De man in de ligstoel draait zijn hoofd opzij... En ja hoor, de 'oordokter' steekt een voor een zijn stokjes in het oor van zijn slachtoffer. Naast hem staat een tafeltje met een bordje, vermoedelijk met uitleg en tarieven, en een klein metalen schoteltje waarop hij enkele van zijn beste vangsten tentoonstelt.
Wat? Korstjes. Ja, juist.
En wij mogen kijken. We staan ervoor en kijken ernaar. Ken je het fenomeen dat je zo gedegouteerd bent door iets dat je niet anders kan dan gebiologeerd blijven kijken? Uiteindelijk slagen we erin onze ogen af te wenden en verder te wandelen. Wat verderop weer zo'n tafereel, maar nu een duo oordokters en patienten. Het went uiteindelijk snel, dit tafereel, maar deze dokter doet nog een trucje dat de andere niet deed: met een van zijn metalen stokjes in het oor haalt hij uit zijn zak een stemvork en tikt erop. Dan houdt hij die tegen het stokje dat de trillingen meteen doorgeeft, recht naar de gehoorgang van de patient, wiens ogen wegrollen van plezier.
Oke, blijkbaar worden de Chinese oortjes bij voorkeur in het openbaar gestimuleerd, en wel liefst met reeds gebruikte tools zonder ze na de vorige oortjes te ontsmetten. Zolang we niet verplicht worden ernaar te kijken kunnen we daar wel mee leven. Maar even later zitten we lekker Kun Pao chicken te smullen op een mooi binnenplaatsje, tussen de bonzai boompjes en vijvertjes met koi vissen. En wat wandelt er daar binnen? Zo'n "oordokter", die tafel na tafel van begerige eters afwerkt en oor na oor na oor. Wat smakelijk, zo bij het eten! En die Chinese oortjes zitten echt te wachten, ongeduldig om eerst aan de beurt te komen. Dat begrijp ik nog wel, hoe eerder je aan de beurt komt, hoe minder er al aan de tools hangt. Grrruwel!
