Voor deze ene keer maken we een uitzondering.
Onze eerste ontmoeting met New York city in 2007 was liefde op het eerste gezicht. Het was de eerste keer dat we ons samen buiten Europa waagden, voor een groter avontuur. Dit was een city trip op testosteron: 2 weken New York. En dat was geen dag te veel.
Het was eigenlijk geen city trip meer, het was een klein beetje leven in die stad. We bezochten de prachtige musea die de stad te bieden heeft, maar hadden ook tijd om te gaan shoppen en meerdere keren uitgebreid te gaan picknicken in Central Park met een boodschappentas vol lekkers uit de delicatessenmarkt onder Grand Central Station. We bezochten jazzclubs, gingen naar de cinema en snoven de sfeer op van de stad die nooit slaapt. We aten sushi in China Town, gingen naar de Bronx Zoo, kuierden door Little Italy en dronken cocktails op het dakterras van de Ritz-Carlton in Battery Park, met het zicht op de Hudson rivier en het Vrijheidsbeeld. Ik kan bijna niet wachten om terug te keren.
Maar het was niet overal zo'n positieve sfeer: we bezochten ook the World Trade Center, of wat er toen van over bleef: Ground Zero. We kregen een rondleiding van één van de brandweermannen die op die bewuste 11 september dienst had. Hij vertelde het hartverscheurende relaas van zijn hallucinante werkdag, een dag waarop hij vele collega's verloor (348 brandweermannen en 62 politie agenten) en iedereen in zijn omgeving kende wel vrienden of familie die het leven lieten. In totaal vielen op die dag tijdens de aanslagen op de WTC 2600 doden, en nog eens bijna 400 in het Pentagon en de gekaapte vlucht 93 die neerstortte bij Pittsburg. We zagen de kapel vlak bij Ground Zero waar bedden werden geïnstalleerd om slachtoffers op te vangen. De bedden bleven leeg want er waren geen slachtoffers om op te vangen. Het werd een groot altaar van kindertekeningen en brieven van familie die een of meer vermisten zochten.
Toen wij het 6 jaar na de aanslagen bezochten, was het puin opgeruimd en waren de bouwvakkers bezig met het leggen van de funderingen van het nieuwe complex dat er zou komen. Toen hebben Bart en ik besloten dat we zeker nog eens zouden terugkeren naar deze stad die ons hart gestolen heeft: als de nieuwe toren, toen nog benoemd als de Freedom Tower, af zou zijn.
Ondertussen is het zover: het One World Trade Center is officieel geopend in november 2014.
En there's no time like the present! Dus binnenkort gaan we nog eens terug naar de roots van onze reisavonturen, de stad waar Bart die reiskriebel van mij begon te begrijpen en het kiempje van zijn besmetting met een ondertussen heus reisvirus geplant werd.
Ondertussen zijn wij zelf ook al 8 jaar volwassener, we hebben al allerlei avonturen gemaakt en er staan er nog veel op til.
Hier alvast een kleine terugblik van 2 twintigers, nog groen achter de oortjes, die voorzichtig maar o zo enthousiast over de grote plas eens gingen kijken of het daar ook zo leuk zou zijn.
