Kleine zeemeermin

Het is altijd raar als je iets beseft dat je eigenlijk al wist. Maar dan zo dat je geveld bent als door bliksem op een zonnige dag. Gevloerd. Met de pootjes in de lucht, zoals wanneer je rake klappen kreeg van de bokshandschoen bij de Grote Meneer Kaktusshow (jaja, met k, niet met c!).

Vandaag was zo'n dag voor mij. Wat ik besefte was nochtans geen wereldschokkend nieuws. Ik wéét dat ik graag wil vertrekken. Maar dat het zo dringend is, had ik voor vandaag nog niet door. Laat ons zeggen dat ik het nu wel begrepen heb.

Dat komt ervan als je zo'n groot inlevingsvermogen hebt. Al die voorbereidingen zijn zo leuk dat het lijkt of je er al bent... en dan toch niet! Gelukkig weet ik dat een groot deel van het plezier bestaat uit het snakken, het smachten naar dat ene moment waarop het hele avontuur begint. Daar kunnen we wel vrede mee nemen. Het ene moment al meer dan het andere, maar toch. Good times are a comin'!

Deze vlaag van ongeduldigheid is getriggerd door een nieuw facet dat net toegevoegd is aan het hele reisplan. De laatste stop die we in Australië maken voor we de Grote Oceaan oversteken, is Great Barrier Reef. Als bioloog is dit al jaren een natte droom. Die natte werkelijkheid wordt, want we gaan duiken! Oorspronkelijk wilden we als pure leek wat duiken betreft gewoon een twee daagse cursus volgen in Australië zelf, brevetje halen en hup! De boot op voor een drie daagse cruise die de spreekwoordelijke kers op de Australische taart vormt. Een voor ons totaal vreemde, ongerepte wereld ligt te wachten om zich aan ons te ontsluiten.

Ondertussen is ons duidelijk gemaakt (lang leve de goede raad!) dat we nog meer zullen gaan genieten als we al een beetje gewend zijn aan de handelingen die horen bij het duiken. Na een beetje rondzoeken en informatie inwinnen hebben we ons dan ingeschreven voor een duikcursus tijdens de nog resterende maanden dat we hier in (het steeds grijzer lijkende) België de tijd doden. Vanaf 23 september gaan we elke woensdagavond volledig gefocust met ons doel voor ogen letterlijk ondergedompeld worden voor een glimp van wat ons te wachten staat aan de andere kant van de wereld. En wie weet, misschien ligt daar wel een nieuwe passie te wachten op de bodem van het bad.

Dit wetende was het vandaag dus nog moeilijker om lijdzaam toe te kijken hoe de wijzers van de klok altijd even traag vooruitgaan.

Waar is de tijd dat ik als klein meisje onder water in het zwembad de liedjes van de kleine zeemeermin zong en persé lang haar wou hebben omdat dat dan zo mooi op en neer golfde als ik met een soort dolfijnslag zwom...