Een ijzige blik

We hebben weer ongelofelijk veel geluk gehad... Het regent al de hele week en ook de hele dag... Maar de 2.5 uur dat het allerhandigst zou zijn dat het niet regent, was het droog!
Om je in het duikpak te hijsen en na de duik terug om te kleden is het toch net iets aangenamer dat het niet met bakken uit de lucht valt. De bedoeling is namelijk dat je droge kleren kan aandoen. En het terug warm krijgt. En ook dat je nog wat kan nakletsen over het verloop van de duik (officieel gezegd: 'debriefen') en nog genieten van iets lekkers... Dit was de eerste keer dat we doken met een publiek. Maureen en Gust kwamen supporteren en hadden lekkere koffiekoeken, eclairs en warme koffie bij. En dat allemaal onder een droge hemel...
Toen het laatste slokje gluhwein -dat we dan ook nog aangeboden kregen van weer een toffe bende duikers op de parking- binnen was, begon het te druppelen. We hadden nog net 30 seconden om dag te zeggen en naar de auto te spurten, de rit naar huis was onder hevig klaterende regenval. Pfieuw! Chansaards dat wij zijn... Maar dat beseffen we wel.
Volgende week de laatste. Hopelijk vriest of hagelt het dan nog niet. Zo tijdens het omkleden, en dan vol kleine blauwe plekjes staan. Leuk! Nee, ik ga er vanuit dat we weer evenveel geluk zullen hebben. Misschien hebben we dan ook evenveel lekkers voor na de duik, het is dan ten slotte 5 december.
De duik zelf was ook weer heel leuk maar weer helemaal anders. Deze keer zijn Barry en ik tegelijk met Dirk naar beneden gedaan. Wij hingen aan elkaar met de buddylijn ipv aan Dirk. Ons leven en de veiligheid lagen in elkaars handen... Zo mooi! Tussen ons in zwom Dirk en hij had het midden van het touw vast (het is zo'n 1.5m lang) en bestuurde ons als waren we een span met paarden. Niet 3 pk dus maar 3 mk. Mensenkracht. Dan had ik ook nog mijn fototoestel bij mét onderwaterhuis zodat ik op 15 meter ook foto's kon trekken. Zo leuk! Maar wel een beetje afleidend. Mijn ontspanner lekte ook nog waardoor de druk op mijn fles met rasse schreden daalde. Daarom mocht ik mee met Dirk aan de fles maar dat betekent dan ook dat ik echt bijna tegen hem moest zwemmen want anders werd mijn mondstuk uitgerukt. Hard bijten op dat ding was dus de boodschap.
We zijn eventjes op 15 meter gaan kijken of we die kreeftjes van vorige week konden terugvinden om ze te fotograferen, maar de enige foto die ik ervan heb is troebel omdat ik was aan het omvallen. Als je onder water omvalt is het alsof je in slow motion naar een film kijkt. Je hoort er ook zo'n heel diepe 'Noooooh!!' bij. Maar ik viel dus om door de zware fles. Jammer van de foto maar het is ook de eerste keer dat ik met macro-instelling iets probeer te fotograferen dat enkel verlicht wordt door een pillampje op 15 meter diepte in de duisternis terwijl ik krampachtig mijn luchttoevoer probeer bij te houden. Dit klinkt leuk hé! Dat was het ook!
Dan zijn we naar 2 meter diepte gegaan en hebben we nog enkele proeven gedaan die noodzakelijk zijn om het brevet te behalen. Eerst de duikbril laten vollopen en terug leegmaken door het water eruit weg te duwen met de lucht die je via je neus uitademt. Dan de bril effectief uitdoen, ogen toehouden. Na rustig 3 keer in en uit te ademen terug de bril aandoen en weer leegmaken door uit te ademen langs de neus. Dit is een zeer belangrijke oefening voor wanneer per ongeluk je bril wordt uitgestampt zodat je niet volledig hulpeloos bent. En het ging! Maar ik moet wel zeggen, mijn oogballen hadden het daarna zo koud! Een volledig nieuwe ervaring voor mij. Je hele lichaam is eigenlijk beschermd door een isolerende laag en je ogen ook door de luchtkamer binnen je bril. Enkel een stuk van je wangen, kin en lippen zijn blootgesteld aan het koude water. Wanneer je dus bovenkomt heb je het gevoel dat je wat kwijlt en niet goed kan spreken omdat je lippen half bevroren zijn. En wanneer je dus onder water je bril uitdoet, voel je die koude zo op je ogen slaan. Speciaal!
De foto's die ik getrokken heb zijn ook te zien in de Flickr Photostream.
Ik ben content van de olympus, het was een goede investering.

15 meter

Dit weekend hebben we weer een duik gedaan. En ja hoor, we zijn afgedaald tot 15 meter! Dat staat als een paal onder water. Een mijlpaal. Best wel een verwezenlijking. Als je bedenkt dat we bij de eerste les in september slechts met moeite konden afdalen tot 4 meter (de bodem van het zwembad) met hevige pogingen om de oren te klaren en dan al helemaal hevig stonden van de adrenaline... Nu ging alles eigenlijk vrij rustig en gemoedelijk. We waren er klaar voor! Niemand had last van oren of ogen. Dus zijn we (op twee duiken na) klaar om te vertrekken! De datum komt steeds dichter bij: nog 5 weken voor de kerstvakantie en 6 weken voor we vertrekken.
In Australië hadden we ons ingeschreven voor een PADI duikcursus voor we op de cruise vertrekken. Aangezien we nog maar 2 duiken verwijderd zijn van ons 1* brevet en ik op clandestiene wijze al heb vernomen dat dat wel in de sjakosj is, heb ik contact opgenomen met Aussie tours en ondertussen is de cursus geannuleerd. Want we kunnen nu als volwaardige, niet meer groen en nat achter de oren gebrevetteerde duikers op die boot stappen en wapperend met onze haren en zwemvliezen stijlvol onder het wateroppervlak gaan vertoeven. Wat een verschil zal dat zijn met de Put van Ekeren! We hebben wel weer een boel kleine kreeftjes gezien daar op 15 meter diepte. Die beestjes zullen dat ook wel beu zijn om de zoveelste zaklamp in hun beweeglijke oogjes geschenen te krijgen, aangezien dat het enige is wat er te zien is op die diepte.
Dirk heeft inderdaad de lamp ook eventjes uitgedaan en als je dan in de diepte onder je kijkt (nog een 4 tal meters) dan zie je echt niets meer. Ook voor je is er niets te zien, dat werkt heel desoriënterend. Enkel als je naar boven kijkt zie je een flauw groenige schijn met vlokjes algen en stukjes planten die ronddwarrelen. En onze eigen luchtbelletjes die zo snel mogelijk naar het oppervlak racen om toch maar te ontkomen uit de diepe donkerte.
Onder water ziet alles er anders uit. Als je niet aan de wand zwemt of geen oriëntatiepunten (standbeelden, ...) ziet, wordt er gezwommen op kompas. De truc is redelijk gemakkelijk te onthouden: zuid = eruit. Dat heb ik vernomen van een toffe bende die daar ook was aan het duiken. Een deel van de leden van de Mantis duikersclub uit Merelbeke hadden er net hun 'soepduik' gedaan. Na het duiken werd er een heerlijk festijn van gluhwein, vers brood, soep en mosseltjes bovengehaald en wij mochten ervan meegenieten. Heerlijk zo opwarmen met een beker warme gluhwein. Een soort van apres-duik. Zo mogen er nog volgen... waarvoor onze dank!
Aangezien het duiken toch elke keer vlotter gaat, zal ik volgende week mijn onderwater fototoestel eens meenemen om te kijken of we die kreeftjes op harde pixel kunnen vastleggen. De foto's zullen verschijnen in het kadertje 'Flickr photostream' in de rechter zijbalk. Samen met deze fotobijlage heb ik ook een kaart toegevoegd aan de blog waarop je onze route kan volgen. Voorlopig zijn er enkel de vluchten op aangeduid. De stukken met de auto zal ik gaandeweg invullen met data en wat we er gezien hebben. Zo kunnen jullie allemaal mee op road trip!
Yeah!

Zwart gat

Dit weekend de eerste twee doopduiken gedaan! Two down, three to go.

Wat een fantastische ervaring! Zo speciaal… Echt een onbekende wereld die voor ons open gaat. Als je gaat wandelen en je ziet een beek/rivier/meer/zee, ken je in feite alleen wat je zo kan zien als je over de oever buigt en probeert te zien of er iets leeft en beweegt onder het wateroppervlak. Dikwijls zie je een eendje of wat blaadjes drijven op het water, eventueel waterlelies of lisdoddes die door het wateroppervlak breken, iets waar de schrijvertjes niet in slagen, of wat vissen onder het wateroppervlak. Maar nu… volledig onder dat wateroppervlak naar beneden kijken, en ook naar boven kijken! Het lijkt wel of je in een droomwereld of een andere dimensie stapt. Boven je zie je door een flauw groenig waas in de verte een melkwit licht en enkele zonnestralen die alles omhullen in een goddelijke gloed. Onder je beweegt alles mooi ritmisch op de golven die je zelf creëert met je vinnen (of, kan ik me inbeelden, door de eventuele golfslag). Op het eerste zicht in de Put van Ekeren, lijkt er niet veel te leven behalve de andere duikers die met regelmatige ademhalingen luchtbelletjes naar boven jagen. Maar bij nader onderzoek leven er kleine mosseltjes, allerlei soorten planten en zelfs standbeelden lijken te leven door alle organismen die zich hebben gehecht op hun poreuze oppervlak. De standbeelden maken dat er iets extra’s te zien is: zo staat er in de Put een ‘Duvel’ bord, en enkele sculpturen. We hebben ook een soort kleine kreeft gezien (zo’n 15 cm).

In de Put van Ekeren is er ook een echte ‘put’: een rond kokervormig gat waarvan het diepste punt 20 meter diep is (geloof ik?). Hier zijn we nog niet in afgedaald, maar we hebben wel al 2 keer aan de rand van de put gezwommen en zo met het hoofdje over de rand gehangen. Aan de put lijkt geen eind te komen, zowel in diameter als in diepte, doordat het water slechts een 4-tal meter zichtbaarheid toelaat. De put ziet eruit als een groot zwart gat. Eventjes vroeg ik me af of dit nu is wat Stephen Hawking bedoelt, maar misschien ben ik nogal snel onder de indruk. Wat moet het niet zijn als je ergens op de oceaanbodem aan de rand van een klif van zo’n 400 meter diep ligt… Geen idee, maar volgens mij stokt je adem even bij zo’n aanzicht.

Toen duikleider Dirk op dat moment het teken deed met de duim naar beneden voor ‘afdalen’, zag ik dan ook in een flits hoe Julius Caesar de gladiator in kwestie de dood injoeg. Met een klein hartje en onregelmatige ademhaling knikte ik, deed het teken voor ‘ok’ en kneep wat harder in zijn hand. Uiteindelijk zijn we (nog) niet afgedaald, achteraf bleek dat hij bedoelde ‘kijk eens naar beneden’. Fieuw!! En toch ook een beetje jammer… Misschien volgende keer. Het lijkt me wel heel spannend. Om ons 1* brevet te behalen, zullen we in elk geval tot op 15 meter diepte afdalen. Dan zien we de bodem nog niet, maar toch volledig omringd door zwarte koude duisternis. Gelukkig houdt Dirk stevig je hand vast als je wat onzeker bent, en een waterproof zaklamp heeft hij ook bij. Dus ik zal niet alleen zijn en niet in volledige duisternis. Misschien vraag ik hem wel eventjes om de zaklamp te doven zodat de ogen kunnen wennen aan het laatste restje natuurlijk licht dat er misschien nog overschiet.

Toen ik met mijn hoofd al broebelend boven water kwam bij het einde van de duik, was het eerste wat ik zag een eendje dat wat kwaakte omdat ik ‘in’ zijn territorium kwam, en het tweede wat ik zag was Barry die op het ponton zat te wachten met een grote glimlach. We did it!

Op 9 meter diep zijn we geweest, dat zijn al iets meer dan 3 verdiepingen. En meer dan dubbel zo diep als het diepste van het zwembad. En vrij probleemloos! Barry had wel wat oorpijn, misschien toch iets te snel gedaald in combinatie met afgeleid te zijn door alles wat je ziet rondom je, dat niet te zien was in het zwembad. Maar, geen blijvende schade, eventjes dat trommelvlies laten recupereren en volgende keer iets voorzichtiger zijn.

We zijn nu al heel blij dat we dit allemaal niet voor de eerste keer in Australië zelf meemaken. Stel dat je last hebt van een of beide trommelvliezen, en je zou moeten recupereren. Als je dan betaald hebt voor 3 dagen duikcruise en je mag bvb 24 u of langer niet duiken, dan kan je zwaar beginnen vloeken! En dan snorkelen… met de tranen in de ogen.

Maar goed, de kans dat we zulke dingen voorhebben wordt kleiner met elke duik en elke oefening die we onder water uitvoeren en onze ervaring verreikt.

jakki bakki

We lopen op wolkjes! Of moet ik zeggen drijven op euhm... boomstammen? Wat drijft nog op het water? (of zoals ze in Monty Python zo logisch vertellen: what floats in water? a duck!)
Wat ik probeer te vertellen, voor mijn vingers nog meer onzin typen: we zijn geslaagd voor onze vraagjes en praktische proeven van het duiken.
Nu moeten we nog de 5 buitenduiken doen in de putten van Ekeren. Normaal beginnen we daar dit weekend aan.
Aangezien het morgen een feestdag is en dus geen duikles voor het eerst in 7 weken, gaan we nog eens lekker eten. Zo kunnen we klinken op alle complimentjes die we gekregen hebben omdat we blijkbaar toch redelijk snel weg zijn met het duiken (op amper 6 lessen toch al voldoende voeling met de materie) en weeral een stapje dichter bij het doel: de reis!
En ook omdat eten toch zo leuk is... Net als slapen overigens. Zo zijn twee belangerijke aspecten van onze nationale feestdag meteen aan bod gekomen. Eens goed uitslapen en 's avonds lekker de innerlijke mens verwennen.
Maar... alles in functie van de reis! Daarom gaan we dus Japans eten. hihi, je moet er maar op komen he, voor alles is er een uitleg! Teppan Yaki zal het worden. Als je eventjes opzoekt (lang leve wikipedia!) wat dit letterlijk betekent, lezen we: teppan = ijzeren plaat en yaki = gebakken. Dit geeft dan weer een totaal nieuwe betekenis aan 'jakki bakki'!
Maar dit geheel terzijde.
Misschien valt het op, maar ik heb een beetje honger en dat verlamt de geest.
Volgende week verslag van onze doopduik!

Hit the road

"Het is al eventjes geleden dat je een berichtje gepost hebt, he?"
Tjah... De meeste dingen zijn voorbereid en we zijn nog steeds niet vertrokken. Dus heb ik eventjes niet zo fantastisch veel te vertellen.

Wat staat er nog op til?
We hebben woensdag examen van de duikles. Praktische vraagjes over veiligheid, en dan praktische oefeningen. Hoe onder water je mondstuk met perslucht door te geven zonder te stikken, je bril leeg te krijgen zonder boven te komen, dalen zonder oorpijn te hebben, stijgen zonder je longen te scheuren, duiken zonder het rif te beschadigen, spreken zonder je stem te gebruiken. Als ik dat zo allemaal op een rijtje zet mag je precies helemaal niks! Hoe kan het dan zo leuk zijn? De verklaring is zo vanzelfsprekend dat ze de evidentie overstijgt: als het niet mag is het altijd leuker!
Nee hoor... duiken is nu net een van de bezigheden waarin we heel erg braaf doen wat ons gezegd wordt, zonder tegenstribbelen. Spelen met vuur onder water is niet zo'n goed idee he. Dus Archimedes en andere griekse oernerds mogen op hun twee oren slapen in hun gecremeerde beginselen van de hydrostatica. Maar goed dat die jongens er toen zo hard hebben over nagedacht, of wij konden nu niet duiken!

Naast het hele duikverhaal (er moeten dan ook nog 5 buitenduiken in ons logboek genoteerd kunnen worden voor we ons gebrevetteerd duikers kunnen noemen), ben ik stilletjes begonnen met het uitstippelen van de route in Australië. Ik speel een beetje vals... Hohoo! Ik ben gaan kijken naar de routes die ze op Riksja.be (zie link) en Aussietours.be (zie ook link) voorstellen om van Melbourne naar Cairns te trekken. Voortbouwen op ervaring en goede raad van mede wereldreizigers noemen we dat dan. Klinkt toch beter dan lamzakkerij? Na overleg (ja, ok) heb ik enkele mogelijkheden in mijn notitieboekje verslagen zodat we ter plaatse over ongeveer 3 maand in ons Toyota Corrolatje met de kaart op de schoot erg geconcentreerd links rijdend terwijl duchtig kangoroo's en wallabies ontwijkend, al met enige achtergrondinformatie op elk tegemoetkomend kruispunt kunnen beslissen of we links, rechts of rechtdoor moeten gaan. -inademen-
Fieuw, dat klinkt moeilijk! Leuk, zo eens andere beslissingen moeten nemen dan 'wat wil ik vanavond eten' of 'neem ik nog een tasje koffie of eerder thee'.
Zaten we maar al in ons autootje met het stof in de haren naar één van de on-the-road cd'tjes te luisteren die we nog gaan samenstellen, puffend van de warmte en lurkend aan een fles lauw water... heerlijk!