Zeester

Proficiat aan onszelf, wij zijn geslaagd! Onze eerste ster is binnen.
Zaterdag hebben we de laatste buitenduik van het seizoen gedaan en daarmee de 5e die nodig was om ons 1* brevet te behalen. Deze duik was weer onder stevig supporteren van Maureen, Gust en Marie Josée en er was ook weer lekkers aanwezig om bij op te warmen na de duik. Deze keer hebben we ons wel moeten omkleden onder grote paraplu's, maar echt koud was het toch nog niet.
Daarna feest in de duikclub, want de Sint kwam daar de kleinste duikertjes in spé verwennen. Ook wij kregen pannekoeken met ijs en geflambeerd met Mandarine Napoleon omdat we een heel jaar zoet zijn geweest. Na nog een stevige les CPR onder de disco lichtjes van de dansvloer waren we volleerd. Dummy An is dan wel 3 keer terug tot leven gewekt, ze moet toch lichtjes zat geweest zijn van al die wijn- en bierlucht die ze in haar longen gepompt kreeg. Maar ze kloeg toch niet, dus...
Zo hebben we al de nodige stempels en stickers verdiend en de papieren zijn op dit moment onderweg naar de CMAS om ons officieel in te schrijven als gebrevetteerde duikers die dan ook wereldwijd verzekerd zijn voor alle ongevallen die met duiken te maken hebben. Dit zeg ik zo omdat bijvoorbeeld ook naast het opstapje van de boot stappen en zo een breuk oplopen op die manier als duikongeval verzekerd en terugbetaald wordt.
Vorige week ben ik ook al geld gaan afhalen. En niet zomaar geld, nee! Vreemde deviezen... Wij zijn nu in het bezit van Yen (1 euro = ca 130 Yen dus 200 euro = ca 26.000 Yen! Dat wordt leuk rekenen ginderachter), US Dollars, AU Dollars en NZ Dollars. Allemaal zo'n mooi kleurrijk geld en die Amerikaanse Dollars zien er toch echt uit als Monopoly geld.
Het gevoel dat alles toch echt wel heel dichtbij komt wordt hierdoor sterker en sterker. En het is ook zo: binnen 26 dagen zijn we hier weg...

We gaan op road trip. Het avontuur tegemoet. Wie weet wat we allemaal gaan meemaken. Wij doen dat goed, samen. We begrijpen elkaar. En nu samen de wijde wereld in. Misschien wel de eerste keer van vele. In elk geval onze mooiste reis die we tot hier toe gemaakt hebben. Eentje waar we nog vele jaren zullen aan terugdenken. En meteen een soort jubileumreis: de dag dat we vertrekken zijn we 4 jaar en één dag samen. En gelukkiger dan ooit. Ondertussen hebben we leren duiken. Eén van de vele dingen op het verlanglijstje van wat ik nog in mijn leven wil doen. Op deze reis gaan we vele dingen kunnen afvinken. Zwemmen met dolfijnen, duiken tussen kleurrijke koralen en vissen, de tijd verliezen door volledig op te gaan in de natuur en de tijd terugvinden door te leven op het ritme van de zon die op en onder gaat. Op ontdekkingstocht in volledige autonomie op het continent dat mij al van kinds af aan tot de verbeelding sprak. Vanaf de dag dat mama mij in het middelbaar een agenda gaf waar per week een tweetal foto's stonden van een plek ergens in Australië, meestal een natuurpark. Het spel van het licht, de kleurschakeringen, de vreemde planten en exotische dieren. En dan het feit dat de seizoenen omgekeerd zijn, kerstmis met een kerstboom in de zomer en de toiletten die doorspoelen in de tegengestelde richting. Lopen de klokken daar dan ook in tegenwijzerzin? Doe ze daar echt alles averechts? 's Morgens frieten met biefstuk en 's avonds cornflakes en vers fruit? Zijn de Aussies echt zo 'laid back' als je in alle boekjes leest? Dat moet toch zo'n verademing zijn, vergeleken met hoe gestresseerd de mensen (inclusief mezelf) hier rondlopen. Niet constant bereikbaar zijn, geen rush tegen de klok (tenzij we een vlucht moeten halen!!) en terug in contact komen met de innerlijke mens. Het zal een zeer zuiverende ervaring zijn. Toen ik van Ijsland terugkwam was ik ook zo rustig. Zo zen. Zo gereinigd door het leven in de woeste natuur. Het is zo relativerend om te zien hoe wij als mens nog maar relatief kort rondlopen op deze aardbol. En misschien wel met totaal nieuwe inzichten thuiskomen.