Shibuya

Hoi medebelgen!

Wij zijn ondertussen al doorwinterde Tokyanen of Tokyonezen of wat dan ook...
Het hele metrostelsel heeft geen geheimen meer voor ons. We wisselen van perron en lijn dat het het lieve lust is. Over lust gesproken, we hebben ontdekt dat de beste plekjes om authentiek Japans te eten is, de meest (of toch mediumst) schraal ogende etablissementjes zijn. Bij voorkeur zelfs waar bij de ingang aan de straatkant een geplastificeerde versie van elk gerecht, met een duidelijke prijs erbij (en een duidelijke uitleg in Japanse tekens) staat. En niet zo'n geplastificeerde foto van eten, nee echt een levensgrote drie dimensionale versie van een echt bord eten dus eigenlijk met het lijkt wel drie spuitbussen lak erover heen. Dat zijn de allerbeste! Tip om te onthouden!
Sinds het vogelgriep virus hier een paar jaar geleden is onderschept voor het uitbrak, draag men hier nog steeds mondkapjes. Ongeveer een kwart van de mensen draagt ze. Een heel grappig zicht, een vrouw met tonnen make up (broine kreem zoals Barry zegt) en een onberispelijk gefuhnd, gekruld en gekleurd kapsel met het perfecte mantelpakje, leren handschoentjes met bijpassende sjakosj en tallongskes, maar dan wel met zo'n mondkapje. Een roze, wel te verstaan. Want ook tijdens het bestrijden van dodelijke virussen zijn ze modebewust, die Tokyanen. Bijna iedereen die we zien is zeer stijlvol gekleed, meestal om te gaan werken met prachtige kostuums voor de mannen en rokjes met pumps voor de vrouwen. Enkel de tienermeisjes zijn een grote uitzondering. Er gaat blijkbaar een virus rond dat van elk opgroeiend meisje hier vanaf haar 14 jaar een gigantische slet maakt. Ik overdrijf niet: jarretellen met mini rokjes, dijlaarzen, geisha-achtige make up en valse wimpers. Er is ook een gebouw waar ze allemaal samenkomen en met z'n allen hysterisch gaan gillen als ze een accessoire zien dat ze nog niet hebben. Je houdt het niet voor mogelijk hoe zot die daar zijn. Wij zijn eens binnengegaan in de Shibuya 109, de shoppingtoren met een 8-tal verdiepingen waar je alleen maar spullen vindt voor dit hysterisch legertje hormonen. Clement Peerens zou wel weten waarover hij een liedje kan schrijven, 'Het voorportaal van de Hel' zou erbij verbleken. Shibuya is een buurt met vooral winkels, sommige enorm overdonderend qua reclame die er hangt en wordt geroepen (letterlijk: met een megafoon in de hand brullen ze je constant de promoties toe), en andere iets serenere winkels, zoals wij kille Belgen het graag hebben.
Verder hebben we de Rainbow Bridge afgewandeld, een beetje het equivalent met de Brooklyn Bridge in New York, maar dan helemaal anders want er was echt geen kat, hoewel je er een prachtig uitzicht had, en ook het feit dat je op een veel te gamele wering na praktisch naast de auto's loopt die aan 100 km/u langs vlammen. Niet echt een ontspannende wandeling dus, maar wel een prachtig uitzicht. Vooral bij ondergaande zon...
We hebben nog vanalles gezien, maar ik kan niet blijven typen. Morgen vertrekken we alweer, dan begint in feite de eigenlijke vakantie! Terug naar Narita Airport hier in Tokyo en dan rechtstreeks naar Auckland, New Zealand. Een verademing dat de mensen weer verstaanbaar zijn en dan komt het aspect natuur ook aan bod. Dat zal deugd doen na die epileptische aanval van de neonlichten hier in Electric City.
Volgend bericht: uit Nieuw Zeeland!