We hebben net 2 dagen achter de rug op het wereldbekende Bondi Beach (lees: 'bondaai'). Het is een prachtig strand dat technisch gezien nog in Sydney ligt, maar in praktijk op een half uurtje rijden van 't stad. In Antwerpen zouden we zeggen dat dat al parking is... Maar dus stralende zon en surfers alom. De golven ('the surf') zijn hier zo hoog en wild dat het me deed denken aan point break, met Keanu in zijn mollige jaren en wijlen Patrick Swayze. In het Youth Hostel hier konden we gratis surfborden en bodyborden (kortere, lichtere versie, meer voor amateurs die gewoon wat willen ploensjen... wij dus) gebruiken dus dat hebben we geprobeerd.
De eerste dag vol goeie moed bergaf met een surfbord onder de arm (man, wat is dat zwaar!). Aangekomen op het strand, kleine fotosessie met de surfborden want wij zijn der echte... Ja. Na 5 minuten al was duidelijk dat we iets te veel hooi op onze duikplank hadden genomen. De golven waren veel te hoog, te wild en je word gewoon tegen de bodem gesmakt en daar gehouden door onderwater stromingen. Na een paar koprollen en een geschaafde knie (al dan niet gevolgd door een klop van de onhandelbare surfplank) hield ik het voor bekeken en bekeek ik dus Barry die toch nog wat verder probeerde. Met een bloedende knie kwam hij uiteindelijk ook terug boven water en smeten we de handdoek in de ring. Na een namiddagje heerlijk lezen in de zon en een paar keer het strand op en af joggen, moesten we met bord en al terug naar het hostel, bergop deze keer. Wat een klerezooi... Met armen gelijk elastieken en een tong tot op de grond kwamen we aan en besloten we dat het sop de kool toch niet waard was. De tweede dag hebben we wijselijk besloten om datzelfde sop te trotseren met zon'n bodyboard, dat is toch misschien meer ons ding. En ja hoor, de golven waren ook minder hoog en wild, en het was fun verzekerd. Daarna nog eens 3 maal over en weer de volledige lengte van Bondi Beach afgejogd op het nat zand en dan een welverdiende dut in de zon. We hebben het overleefd, zonder de hulp van de life savers die het er al druk genoeg hebben...
donderdag 25 februari 2010
zondag 21 februari 2010
Sydney
We zijn in Sydney gearriveerd. En hoe! (ik bedoel niet perse met de auto, links rijdend, maar toch...) Sinds Melbourne is dit de eerste keer dat we rustig op internet kunnen, en op betaalbare wijze.
In Melbourne hebben we de viering van het Chinees Nieuwjaar op 14 februari kunnen meemaken, in China Town (wat hier vlak naast the Greek precinct ligt, en in New York vlak naast Little Italy. We kunnen stellen dat de Chinezen gemakkelijk vriendschap sluiten.) Het was prachtig weer en enorm veel volk (het zag er geel van't volk.)
Na Melbourne zijn we naar rechts gereden, de oostkust op. We kwamen zowat in een tropische regenstorm terecht, eentje zoals ze blijkbaar in tijden al niet meer hadden meegemaakt. De riolering kon het niet slikken, stikken dus! De wegen stonden blank en de Highway langs de oostkust werd zelfs afgezet. Zodoende hebben wij onder het motto "dan hebben we dat toch ook eens meegemaakt, zo' tropische regenstorm" enkele dagen in een stadje Eden (zo slecht kan dat toch niet zijn) een kamertje gehuurd, want met ons tentje zagen we dat toch zo niet zitten. Hier hebben we onder andere het 'Killer Whale museum' (orka's dus) bezocht, waar onder andere het skelet van een ca 7m lange orka te zien was. Zijn rugvin stak 1.7m uit boven zijn rug. Dat ben ik dus, die op de rug van een orka staat! En dan nog 10 cm! Heel erg groot dus...
Na twee dagen was de storm gaan liggen en konden we verder langs de oostkust naar boven trekken. Zo hebben we op twee opeenvolgende super idyllische plaatsjes gecampeerd waar de grijze kangoeroes, wallabies, opossums en verschillende soorten papegaaien langshopten en ons om de oren vlogen. In eentje ervan was de zee zo wild met gigantische golven (voor ons toch, met de Belgsiche kust in het achterhoofd) tot 3m, dat er niet echt gezwommen kon worden, maar wel heerlijk in gedarteld, wat ik dan ook lustig heb gedaan. Op het andere plaatsje, Jervis Bay, hebben we onze eerste snorkel ervaring op reis in de praktijk kunnen brengen. Een paar foto's staan op de blog, toch al enkele kleine kleurige visjes en een hele grote. En het witste strand dat ik al heb gezien, denk ik...
Daarna hebben we 2 nachten in The Blue Mountains gekampeerd. Het zijn in feite geen bergen maar eerder plateaus, en eigenlijk zijn ze ook gewoon heel erg groen door het tropische regenwoud dat er op staat, maar er hangt een blauwige mist in de valleien door de vele eucalyptusbomen die er waterdamp zweten met minuscule eucalyptusolie-druppeltjes, waardoor het licht blauw gefilterd word. Een soort mooie, natuurlijke smog dus. De correcte benaming voor de Blue Mountains zou dus eerder zijn 'The green plateaus with blue natural smog', maar om commerciele redenen hebben ze het toch maar anders aangepakt. En de geur van eucalyptus is er dan ook zeer intens. Het lijkt wel of er een gigantische bus reflex-spray is ontploft... en een scheetje wordt dan ook meteen gemaskeerd, handig. Maar zo mooi! De gegeven naam doet de plaats zeker eer aan. Op de foto's zie je The Three Sisters, 3 rotsblokken die te tand des tijds hebben doorstaan en zijn uitgehouwen door weer en wind. Volgens de aboriginal legende zouden het 3 dochters van een godheid zijn, die ze versteend had om ze te beschermen tijdens zijn afwezigheid op een van zijn heldhaftigheden. Jammer genoeg kwam hij om voor hij de spreuk kon omkeren. Ofzowiets...
En vandaag dus onze eerste dag Sydney. Eerst accomodatie zoeken en dan meteen de stad in, onze eerste glimp van het Opera house, de Harbour bridge en toevallig ook Mardi Gras, een gay and lesbian pride festival. De parade is volgende week pas, die zullen we jammer genoeg niet meemaken. Maar op het festival waren ook al zeer kleurrijke en trotse gays en lesbiennes te zien, uitgedost met leer en leibanden of spandexjes in felle kleuren met tepelringen en pruiken op bonkige gespierde bodybuilders, of bloot vlees met amper een minuscuul stringetje dat onder de bierbuik ver zoek is. Heel leuk om te zien allemaal. En dat in de bakkende zon wat het is hier staalblauwe lucht en 30 graden. Wij braaf insmeren, maar toch al een beetje bruiner dan toen we vertrokken in de sneeuw.
Zo, eens kijken wat Sydney nog allemaal te bieden heeft...
In Melbourne hebben we de viering van het Chinees Nieuwjaar op 14 februari kunnen meemaken, in China Town (wat hier vlak naast the Greek precinct ligt, en in New York vlak naast Little Italy. We kunnen stellen dat de Chinezen gemakkelijk vriendschap sluiten.) Het was prachtig weer en enorm veel volk (het zag er geel van't volk.)
Na Melbourne zijn we naar rechts gereden, de oostkust op. We kwamen zowat in een tropische regenstorm terecht, eentje zoals ze blijkbaar in tijden al niet meer hadden meegemaakt. De riolering kon het niet slikken, stikken dus! De wegen stonden blank en de Highway langs de oostkust werd zelfs afgezet. Zodoende hebben wij onder het motto "dan hebben we dat toch ook eens meegemaakt, zo' tropische regenstorm" enkele dagen in een stadje Eden (zo slecht kan dat toch niet zijn) een kamertje gehuurd, want met ons tentje zagen we dat toch zo niet zitten. Hier hebben we onder andere het 'Killer Whale museum' (orka's dus) bezocht, waar onder andere het skelet van een ca 7m lange orka te zien was. Zijn rugvin stak 1.7m uit boven zijn rug. Dat ben ik dus, die op de rug van een orka staat! En dan nog 10 cm! Heel erg groot dus...
Na twee dagen was de storm gaan liggen en konden we verder langs de oostkust naar boven trekken. Zo hebben we op twee opeenvolgende super idyllische plaatsjes gecampeerd waar de grijze kangoeroes, wallabies, opossums en verschillende soorten papegaaien langshopten en ons om de oren vlogen. In eentje ervan was de zee zo wild met gigantische golven (voor ons toch, met de Belgsiche kust in het achterhoofd) tot 3m, dat er niet echt gezwommen kon worden, maar wel heerlijk in gedarteld, wat ik dan ook lustig heb gedaan. Op het andere plaatsje, Jervis Bay, hebben we onze eerste snorkel ervaring op reis in de praktijk kunnen brengen. Een paar foto's staan op de blog, toch al enkele kleine kleurige visjes en een hele grote. En het witste strand dat ik al heb gezien, denk ik...
Daarna hebben we 2 nachten in The Blue Mountains gekampeerd. Het zijn in feite geen bergen maar eerder plateaus, en eigenlijk zijn ze ook gewoon heel erg groen door het tropische regenwoud dat er op staat, maar er hangt een blauwige mist in de valleien door de vele eucalyptusbomen die er waterdamp zweten met minuscule eucalyptusolie-druppeltjes, waardoor het licht blauw gefilterd word. Een soort mooie, natuurlijke smog dus. De correcte benaming voor de Blue Mountains zou dus eerder zijn 'The green plateaus with blue natural smog', maar om commerciele redenen hebben ze het toch maar anders aangepakt. En de geur van eucalyptus is er dan ook zeer intens. Het lijkt wel of er een gigantische bus reflex-spray is ontploft... en een scheetje wordt dan ook meteen gemaskeerd, handig. Maar zo mooi! De gegeven naam doet de plaats zeker eer aan. Op de foto's zie je The Three Sisters, 3 rotsblokken die te tand des tijds hebben doorstaan en zijn uitgehouwen door weer en wind. Volgens de aboriginal legende zouden het 3 dochters van een godheid zijn, die ze versteend had om ze te beschermen tijdens zijn afwezigheid op een van zijn heldhaftigheden. Jammer genoeg kwam hij om voor hij de spreuk kon omkeren. Ofzowiets...
En vandaag dus onze eerste dag Sydney. Eerst accomodatie zoeken en dan meteen de stad in, onze eerste glimp van het Opera house, de Harbour bridge en toevallig ook Mardi Gras, een gay and lesbian pride festival. De parade is volgende week pas, die zullen we jammer genoeg niet meemaken. Maar op het festival waren ook al zeer kleurrijke en trotse gays en lesbiennes te zien, uitgedost met leer en leibanden of spandexjes in felle kleuren met tepelringen en pruiken op bonkige gespierde bodybuilders, of bloot vlees met amper een minuscuul stringetje dat onder de bierbuik ver zoek is. Heel leuk om te zien allemaal. En dat in de bakkende zon wat het is hier staalblauwe lucht en 30 graden. Wij braaf insmeren, maar toch al een beetje bruiner dan toen we vertrokken in de sneeuw.
Zo, eens kijken wat Sydney nog allemaal te bieden heeft...
vrijdag 12 februari 2010
Melbourne
Hoi lieverds,
Uit anonieme bron verneem ik dat er steeds meer fans van de blog bijkomen. Heerlijk! Bedankt!
Het mindere nieuws heeft ons ook aan de andere kant van de wereld bereikt dat twee dierbare personen niet meer onder ons zijn. Tante Fernande en Tante Willie, onze gedachten zijn met jullie. Met een glimlach denken we terug aan warme herinneringen.
We hebben net onze eerste dag Melbourne achter de rug. Onze eerste echte mega-stad sinds Tokyo. Net als Tokyo doet het met momenten denken aan New York. We zijn vanmorgen aangekomen met de ferry, 'The spirit of Tasmania', waarop we 9 uur hebben verbleven. Gisterenavond om 21u zijn we aan boord gegaan van dit gigantische schip. Onze eerste cruise, want als we op pensioen gaan, zeggen we altijd, gaan we cruises maken. Als echte oudjes uit de bol gaan met de dek officier en officieuse... Het was een heel sjiek schip, voorzien van poten en oren. Ik bedoel: restaurants, bars, launges, swimming pool, slaapkajuiten met comfortabele bedden, buitendek, toeristisch informatiedesk, souveniershop en waarschijnlijk nog dingen waar ik na een paar glaasjes witte wijn niet meer op kom. Na een heerlijke maaltijd (buffet... ze hebben er hun broek aan gescheurd ;) en nog een drankje in de lounge hebben we om 23u onze gereserveerde slaapkajuit opgezocht en de rest van de nacht zijn we in slaap gewiegd. Weeral een heel nieuwe ervaring!
En dan vandaag in Melbourne nog eens wat winkeltjes gezien en net op een heel gezellig terrasje gebotst waar live een mengeling tussen jazz en flamenco werd gespeeld. Met een paar glaasjes witte wijn dus... het is ten slotte vakantie! Echt, vakantie. We zijn toe aan onze derde auto een vierde etappe. Op het programma staat onder andere nog The blue Mountains, Sydney, Brisbane, Great Barrier Reef en veel luieren, zwemmen en snorkelen en ook nog iets heel leuks: het uit de hand voederen van wilde dolfijnen! zie link: (http://www.tangalooma.com/). Joepie!
Uit anonieme bron verneem ik dat er steeds meer fans van de blog bijkomen. Heerlijk! Bedankt!
Het mindere nieuws heeft ons ook aan de andere kant van de wereld bereikt dat twee dierbare personen niet meer onder ons zijn. Tante Fernande en Tante Willie, onze gedachten zijn met jullie. Met een glimlach denken we terug aan warme herinneringen.
We hebben net onze eerste dag Melbourne achter de rug. Onze eerste echte mega-stad sinds Tokyo. Net als Tokyo doet het met momenten denken aan New York. We zijn vanmorgen aangekomen met de ferry, 'The spirit of Tasmania', waarop we 9 uur hebben verbleven. Gisterenavond om 21u zijn we aan boord gegaan van dit gigantische schip. Onze eerste cruise, want als we op pensioen gaan, zeggen we altijd, gaan we cruises maken. Als echte oudjes uit de bol gaan met de dek officier en officieuse... Het was een heel sjiek schip, voorzien van poten en oren. Ik bedoel: restaurants, bars, launges, swimming pool, slaapkajuiten met comfortabele bedden, buitendek, toeristisch informatiedesk, souveniershop en waarschijnlijk nog dingen waar ik na een paar glaasjes witte wijn niet meer op kom. Na een heerlijke maaltijd (buffet... ze hebben er hun broek aan gescheurd ;) en nog een drankje in de lounge hebben we om 23u onze gereserveerde slaapkajuit opgezocht en de rest van de nacht zijn we in slaap gewiegd. Weeral een heel nieuwe ervaring!
En dan vandaag in Melbourne nog eens wat winkeltjes gezien en net op een heel gezellig terrasje gebotst waar live een mengeling tussen jazz en flamenco werd gespeeld. Met een paar glaasjes witte wijn dus... het is ten slotte vakantie! Echt, vakantie. We zijn toe aan onze derde auto een vierde etappe. Op het programma staat onder andere nog The blue Mountains, Sydney, Brisbane, Great Barrier Reef en veel luieren, zwemmen en snorkelen en ook nog iets heel leuks: het uit de hand voederen van wilde dolfijnen! zie link: (http://www.tangalooma.com/). Joepie!
maandag 8 februari 2010
Hobart, Tasmania
Ziezo, we zijn al afgezakt naar het zuiden van Tasmanie. Zuidelijker dan dit komen we niet meer.
Tasmanie is prachtig. De meeste mensen die we hier tegenkomen vergelijken het met Nieuw Zeeland en zeggen dat het daar veel harder op lijkt dan op het Mainland, het grote eiland van Australie. Wij kunnen het nog niet vergelijken met Mainland, maar het is wel net als NZ ook heel mooi, groen en bergachtig, maar toch iets dorder. We hebben al prachtige wandelingen gemaakt hier, onder andere naar het idyllische Wineglass Bay in Freycinet National Park. Dit heeft een zeer beroemde baai die lijkt op een wijnglas en evenzoveel filosofische gedachten teweegbrengt. Hier hebben we ook wallabees gezien, het kleinere broertje van de kangoeroe. We rijden momenteel in ons tweede autootje, een leuk, compact, wit hyundaitje met een grote koffer... Zeer handig hier. We kamperen dat het een lieve lust is, hoewel we vandaag in een backpackers hostel zitten hier in Hobart, de hoofdstad van de staat Tasmanie. En eigenlijk echt crappy. Het is tot hier toe de meest tegenvallende accomodatie... Maar ze kunnen niet allemaal de beste zijn. Gisteren zaten we op een prachtige ruime camping waar de wallabeetjes ook gewoon tussen de tenten door hopten, heel erg schattig. We hebben er gegeten met het zicht op een baaitje waar de ondergaande zon oranjerood licht scheen op het strand en de bomen, ondertussen lekkere scampitjes verorberend. Het leven kan toch schoon zijn... Tis toch niet altijd ne strijd!
De laaste dagen van NZ heb ik ook niet meer echt kunnen schrijven wegens tijdsgebrek (wat een positief punt is). Daar hebben we helemaal in het zuiden op bij een heel leuk gezin gelogeerd in een farmhouse, waar we bij aankomst meteen werden meegenomen met de jeep door de weilanden om te gaan rotsvissen. Vissen vanaf de rotsen aan de klif van een van de weilanden die hun erf omvatte. Eerst holderdebolder tussen de koeien en schapen tussen omgevallen bomen en diepe putten (wieee! leuk!) en dan de zeeleeuwen verjagen van de rotsen waarop ze wilden staan om te vissen. Prachtige foto's van rotsen die overwoekerd zijn door bull kelp (gigantisch zeewier) waartussen de zeeleeuwen en meeuwen vechten voor een plaatsje. En dan de man met zijn kleinzoon die na 2uur nog niets hadden gevangen... Maar het was wel heel leuk en avontuurlijk. En onverwacht, maar dat valt onder avontuurlijk.
Morgen trekken we terug noordelijk in Tasmanie, om de cirkel rond te maken. Tegen de 11e moeten we terug in Devonport zijn, waar we begonnen waren, om de nachtferry met ondergaande zon op bestelling te nemen richting Melbourne. En daar begint de 3e etappe van de reis: east coast Australia, mate!
Tasmanie is prachtig. De meeste mensen die we hier tegenkomen vergelijken het met Nieuw Zeeland en zeggen dat het daar veel harder op lijkt dan op het Mainland, het grote eiland van Australie. Wij kunnen het nog niet vergelijken met Mainland, maar het is wel net als NZ ook heel mooi, groen en bergachtig, maar toch iets dorder. We hebben al prachtige wandelingen gemaakt hier, onder andere naar het idyllische Wineglass Bay in Freycinet National Park. Dit heeft een zeer beroemde baai die lijkt op een wijnglas en evenzoveel filosofische gedachten teweegbrengt. Hier hebben we ook wallabees gezien, het kleinere broertje van de kangoeroe. We rijden momenteel in ons tweede autootje, een leuk, compact, wit hyundaitje met een grote koffer... Zeer handig hier. We kamperen dat het een lieve lust is, hoewel we vandaag in een backpackers hostel zitten hier in Hobart, de hoofdstad van de staat Tasmanie. En eigenlijk echt crappy. Het is tot hier toe de meest tegenvallende accomodatie... Maar ze kunnen niet allemaal de beste zijn. Gisteren zaten we op een prachtige ruime camping waar de wallabeetjes ook gewoon tussen de tenten door hopten, heel erg schattig. We hebben er gegeten met het zicht op een baaitje waar de ondergaande zon oranjerood licht scheen op het strand en de bomen, ondertussen lekkere scampitjes verorberend. Het leven kan toch schoon zijn... Tis toch niet altijd ne strijd!
De laaste dagen van NZ heb ik ook niet meer echt kunnen schrijven wegens tijdsgebrek (wat een positief punt is). Daar hebben we helemaal in het zuiden op bij een heel leuk gezin gelogeerd in een farmhouse, waar we bij aankomst meteen werden meegenomen met de jeep door de weilanden om te gaan rotsvissen. Vissen vanaf de rotsen aan de klif van een van de weilanden die hun erf omvatte. Eerst holderdebolder tussen de koeien en schapen tussen omgevallen bomen en diepe putten (wieee! leuk!) en dan de zeeleeuwen verjagen van de rotsen waarop ze wilden staan om te vissen. Prachtige foto's van rotsen die overwoekerd zijn door bull kelp (gigantisch zeewier) waartussen de zeeleeuwen en meeuwen vechten voor een plaatsje. En dan de man met zijn kleinzoon die na 2uur nog niets hadden gevangen... Maar het was wel heel leuk en avontuurlijk. En onverwacht, maar dat valt onder avontuurlijk.
Morgen trekken we terug noordelijk in Tasmanie, om de cirkel rond te maken. Tegen de 11e moeten we terug in Devonport zijn, waar we begonnen waren, om de nachtferry met ondergaande zon op bestelling te nemen richting Melbourne. En daar begint de 3e etappe van de reis: east coast Australia, mate!
maandag 1 februari 2010
Akaroa
Waarde lezers,
Ondertussen zijn we Nieuw Zeeland helemaal afgezakt tot het zuiden en alweer terug gestegen tot naast Christchurch, in Akaroa. Alweer is een hoofdstuk van de reis bijna afgesloten: na Tokyo hebben we nu ook Nieuw Zeeland praktisch afgerond. Morgen hebben we nog een hele dag om Christchurch te bezoeken en de 4e februari leveren we onze huurauto keurig in en stijgen we op met als volgende bestemming: Australie. (geen puntjes op de e mogelijk op de computers hier...) Eerst Melbourne en van daaruit Tasmanie voor 6 dagen.
Na onze prachtige rondreis hier hebben we echt een mooi beeld van wat NZ te bieden heeft van natuurpracht en exotische dieren. De afgelopen dagen hebben we nog een boel activiteiten gedaan die natuurlijk in het niets verbleken vergeleken met het springen uit een vliegtuig waar helemaal niks mis mee is, maar toch heel leuk en iets meer wetenschappelijk onderbouwd, zeker vanuit het oogpunt van het bioloogje dat nog steeds in mij zit en op zulke ogenblikken de kop opsteekt.
Bijvoorbeeld wanneer we gisteren samen met de gids van onze 'wildlife tour' op het strand plots in paniek begonnen weg te hollen voor een 'Hooker sealion' die begon te 'displayen', wat betekent dat hij zowat laat zien wat hij in huis heeft. Dit was nog maar een mannetje van 3 jaar oud, ruw geschat zo'n 200kg woog en ongeveer 2 meter lang geweest zal zijn. Als ze volwassen zijn, wegen ze ongeveer 400kg, dan wil je helemaal geen ruzie. Na een kort sprintje bleek het vals alarm, na enkele brullen hield hij het voor bekeken en begon hij wat te dollen met een vriendje van ongeveer dezelfde leeftijd. Op het strand en tussen het lange gras hebben we ook de superschattige yelloweyed pinguins gezien, een soort die alleen maar in NZ zou voorkomen en ook niet migreert. Ook twee jonkies die nog het laatste pluis tussen hun veren uitpikken en deden denken aan pubers die het donsje onder hun neus laten staan omdat dat zo stoer is. En ze stappen ook zo schattig! Charlie Chaplin is er niks bij.
Zwevend op de wind hebben we ook 's werelds grootste zeevogel gezien: de Royal Albatross. Ongelofelijk prachtig dier: kan tot 8kg wegen en heeft een spanwijdte van 3m! En hij is zo goed als over ons hoofd gezoefd, wat heel indrukwekkend was. Blijkbaar is NZ het enige land ter wereld waar ze land raken, verder kunnen ze maanden aan een stuk enkel op het water leven. Dit is mogelijk omdat ze speciale klieren hebben waarmee ze het zout uit het water dat ze binnenkrijgen, kunnen filteren. Soit, voor mij allemaal ongelogelijk fascinerend, dus...
Ik kan het alleen maar iedereen aanraden!
Volgende berichtje: Australie.
Ondertussen zijn we Nieuw Zeeland helemaal afgezakt tot het zuiden en alweer terug gestegen tot naast Christchurch, in Akaroa. Alweer is een hoofdstuk van de reis bijna afgesloten: na Tokyo hebben we nu ook Nieuw Zeeland praktisch afgerond. Morgen hebben we nog een hele dag om Christchurch te bezoeken en de 4e februari leveren we onze huurauto keurig in en stijgen we op met als volgende bestemming: Australie. (geen puntjes op de e mogelijk op de computers hier...) Eerst Melbourne en van daaruit Tasmanie voor 6 dagen.
Na onze prachtige rondreis hier hebben we echt een mooi beeld van wat NZ te bieden heeft van natuurpracht en exotische dieren. De afgelopen dagen hebben we nog een boel activiteiten gedaan die natuurlijk in het niets verbleken vergeleken met het springen uit een vliegtuig waar helemaal niks mis mee is, maar toch heel leuk en iets meer wetenschappelijk onderbouwd, zeker vanuit het oogpunt van het bioloogje dat nog steeds in mij zit en op zulke ogenblikken de kop opsteekt.
Bijvoorbeeld wanneer we gisteren samen met de gids van onze 'wildlife tour' op het strand plots in paniek begonnen weg te hollen voor een 'Hooker sealion' die begon te 'displayen', wat betekent dat hij zowat laat zien wat hij in huis heeft. Dit was nog maar een mannetje van 3 jaar oud, ruw geschat zo'n 200kg woog en ongeveer 2 meter lang geweest zal zijn. Als ze volwassen zijn, wegen ze ongeveer 400kg, dan wil je helemaal geen ruzie. Na een kort sprintje bleek het vals alarm, na enkele brullen hield hij het voor bekeken en begon hij wat te dollen met een vriendje van ongeveer dezelfde leeftijd. Op het strand en tussen het lange gras hebben we ook de superschattige yelloweyed pinguins gezien, een soort die alleen maar in NZ zou voorkomen en ook niet migreert. Ook twee jonkies die nog het laatste pluis tussen hun veren uitpikken en deden denken aan pubers die het donsje onder hun neus laten staan omdat dat zo stoer is. En ze stappen ook zo schattig! Charlie Chaplin is er niks bij.
Zwevend op de wind hebben we ook 's werelds grootste zeevogel gezien: de Royal Albatross. Ongelofelijk prachtig dier: kan tot 8kg wegen en heeft een spanwijdte van 3m! En hij is zo goed als over ons hoofd gezoefd, wat heel indrukwekkend was. Blijkbaar is NZ het enige land ter wereld waar ze land raken, verder kunnen ze maanden aan een stuk enkel op het water leven. Dit is mogelijk omdat ze speciale klieren hebben waarmee ze het zout uit het water dat ze binnenkrijgen, kunnen filteren. Soit, voor mij allemaal ongelogelijk fascinerend, dus...
Ik kan het alleen maar iedereen aanraden!
Volgende berichtje: Australie.
Abonneren op:
Posts (Atom)