Beijing

Ni hao! Zo zeggen ze hier hallo. En dan zijn de mensen al één en al glimlach omdat je probeert hun taal te spreken. Nice try, denken ze dan waarschijnlijk, want van hun antwoord verstaan we natuurlijk niets. Gisteren hebben we na het inchecken in ons Novotel (en één klein powernapje na de trip van 24 uur) onze eerste wankele stapjes gezet in Beijing. We kwamen terecht in een grote autoloze shoppingstraat, met inheemse winkels. Allerlei voorverpakt snoepgoed gemaakt van plakkerige fruitgelei, vacuum getrokken gelakte Peking Duck, verschillende soorten bereid orgaanvlees en nog meer onherkenbare maar kennelijk wel eetbare waar. Ook speelgoedwinkels waar veel wordt gedemostreerd: krijtjes waarmee ze kleuren, verfjes waarmee ze schilderen, maar ook vliegende helikopter robotjes die ze voor je neus doen zweven en een soort van stofzuiger autootjes die zichzelf tegen de muur of plafond zuigen en zo de zwaartekracht aan hun laars lappen. De chaos van kinderen die alles luidruchtig bewonderen wordt dan nog onderstreept door kinderliedjes die door de boksen schallen en aanbiedingen die door slechte micro's over het consumerende publiek worden gebruld. Heerlijk! Enthousiast zijn ze wel, die Chinezen. Het principe van dit soort winkels is toepasbaar op alle koopwaar: elektronica, kledij, voedselmarktjes, ... Even later hebben we dan ook onze eerste shock beleefd op een 'delicatessen' marktje. Tenminste als de definitie van 'delicatesse' in het Chinees is 'alles wat je in je ergste nachtmerries op je bord zou vinden, wat er giftig uitziet en je doet kokhalzen door de aroma's die het verspreidt'. Bij voorkeur worden deze waar op toepasselijke wijze binnengeschrokt met grote hoeveelheden en minder welgemanierd dan wenselijk is. Wat de verkoopbaarheid in onze ogen niet echt verbetert. Wat hebben we gezien? Schorpioenen op stokjes. Levende. Nog wriemelende. Met hun staart en angel zwaaiende. Schorpioenen. Kleintjes, die volgens National Geographic giftiger zijn, en hele grote gitzwarte, zo groot als een handpalm. Oké, ik heb kleine handen, maar toch. Dus ze zitten met een saté stok door hun lijf gepresenteerd in een stuk piepschuim, te wachten tot het verlossend frituurbad hen opwacht en een gulzige Chinees hen opeet. Ook zeepaardjes, zeesterren, octopus en inktvissen, blokjes gepelde slang, sprinkhanen, dikke vette larven (duimgroot!) en hagedissen passeerden de revue. De walmen waren niet te harden. Toch nog iets te avontuurlijk voor ons. Met alle Chinezen, maar voorlopig nog niet met den dezen...

Dan maar gaan eten in een echt Chinees restaurant, maar met tafels en stoelen en een kaart met prentjes en prijzen. Heel goedkoop, wat bij ons altijd leidt tot veel te veel schoteltjes bestellen met een kleine indigestie tot gevolg. Met plezier! Haha ...
Tot hier dag één. Vandaag, de tweede dag, hebben we echt toeristisch sightseeing gedaan: Forbidden city, enkele tempels, the Emperor's house, een theeceremonie en de grootste Buddha in sandalwood ter wereld. Allemaal super, maar vooral onze Chinese gids Susan was een zeer boeiende dame. We hebben heerlijke Peking eend gegeten, het bekendste gerecht dat Beijing te bieden heeft. Om duimen en vingers bij af te likken. En vervolgens met desinfecterende handgel te wassen. Onze tweede dag hebben we afgesloten met een schitterende voorstelling van Kung Fu warriors in één theatervoorstelling. Dat smaakt naar nog!

Ps: in China worden een boel websites die 'schadelijk' bevonden worden voor de stabiliteit van het land, geblokkeerd. Ik schrijf dus tijdens deze reis de teksten voor de blog, en ze worden dan door Jan op mijn blog gezet, vanuit België. Bedankt hiervoor, Jan!