Sneeuwscooters in de taiga

De laatste dag in de taiga van Lapland.   -de taiga omvat het noordelijkste gebied op aarde waar bomen kunnen overleven en vind je terug in Canada, Scandinavië en Rusland-
Ons laatste avontuur van de week: we gaan sneeuwscooteren.

Na het bewonderen van het ontluikende ochtendlicht bij het ontbijt trekken we voor de laatste keer onze twee skibroeken over elkaar aan met thermische legging eronder, 2 paar handschoenen over elkaar en deze keer maar één muts met daarover een motorhelm.  We krijgen uitleg van Victor, een geweldige gids die maar 21 jaar oud is maar eruitziet als een man van begin de 30 met ook de struise lichaamsbouw van 'groundskeeper Willie' van The Simpsons.  Hij had over zijn skijas een gordel aan in indianenstijl met 2 messen aan.  Eén van de eerste dingen die hij zei was dat hij ons regelmatig ging controleren op frostbite.  'Het kleine mes is voor vingers, het grote is voor ledematen. ' Algemeen jolijt en de dag kon beginnen.  We kregen even les over het besturen van de scooters en gingen dan op weg.
Wat leuk!  Eerst even voorzichtig testen hoe gevoelig die 'gaspedaal' is (in dit geval een hendeltje dat je met je rechterduim moet bedienen).  Heel gevoelig dus.  En dan, als je het wat te pakken hebt, durven we al eens wat sneller gaan.   Op plaatsen waar de weg en hele hoge bult had of een autoweg kruiste moesten we even afstappen zodat Victor voor ons het hachelijk parcours kon overwinnen.  Bij de tweede scooter die hij zo even overnam ging hij zelf zijlings de baan op, het was dus niet onterecht!  Voor de lunch zocht de hij een prachtig plekje uit voor een kampvuur maar het ritueel kenden we al: soepsorbet opwarmen en broodjes roosteren.  Dat smaakte weer enorm.  Later op de dag zijn we het bos uit gegaan, op een bevroren meer waar ook al een dik pak sneeuw op ligt, maar wat helemaal vlak is.  En daar even helemaal voluit plankgas gegeven.  Een heerlijke adrenaline rush raast door onze aderen, in combinatie met prachtige landschappen die voorbijglijden.
s'Avonds kunnen we al beginnen mijmeren over hoe fantastisch deze avontuurlijk week is geweest, hoeveel dingen van de bucketlist we alweer kunnen afvinken, hoelang we al droomden over elk van deze ervaringen.
Deze keer hebben we alles in elkaar gepuzzeld met Xplore the North, specialist in reizen in het hoge noorden.  Een absolute aanrader!

De husky's van de Pinetree Lodge

Na twee wonderlijke nachten in Abisko namen we de trein terug naar Kiruna en de bus naar de Pinetree Lodge in Sarkimukka, 200km boven de poolcirkel en al heel dicht bij de grens met Finland.
De Pinetree Lodge was oorspronkelijk enkel een husky kennel met Alaska husky's, waarmee de uitbaters prachtige tochten maakten met de toeristen in de ongerepte natuur.  Gaandeweg hebben ze een lodge en enkele cabins gebouwd om mensen een volledigere Lapland ervaring te kunnen aanbieden.  De lodge en kennel liggen enorm afgelegen van het grote toerisme, waar je dagtochten kan afleggen zonder ook maar één levende ziel tegen te komen.  De lodge ligt naast een groot meer dat tijdens de wintermaanden ook bevroren is en onder een laag sneeuw verdwijnt.  De bossen en vlaktes waarover we getrokken worden door de husky's zijn nu sprookjesachtig wit en muisstil door het sneeuwtapijt, maar in de zomer betreft het moerassen waar je amper door kan.  Deze witte, pure, ongerepte wereld is dan één grote modderpoel in bruin en groen van vruchtbaarheid.  Wat een contrast met hoe wij het zagen, je kan het je bijna niet voorstellen.
Bij aankomst werden we verwelkomd aan een gezellig haardvuur met koekjes en thee.  De sauna was al warm en de bedjes gedekt.  We installeerden ons en kregen een heerlijke Zweedse maaltijd van wildlasagna, met elandenvlees.  De volgende dag beloofde weer een prachtig avontuur te worden.
We kwamen 's morgens in de husky kennel waar de honden enthousiast ons en elkaar begroetten.  Ze werden in teams verdeeld waarbij de twee voorste telkens goed moeten overeenkomen en een goed tempo moeten aangeven.  De twee keer twee die daarachter lopen (6 husky's per slee met 2 volwassen mensen) mogen nog iets meer onervaren zijn, maar enthousiast waren ze in elk geval.  De gids stond achter op de eerste slee, en haar twee voorste honden verstaan zelfs het commando links en rechts.  En alle andere honden van alle andere slees volgen gewoon deze eerste slee.  Alles wat wij moesten doen was remmen of stoppen, door met één of twee voeten de ijzeren stang met pinnen achteraan de slee in de sneeuw en het ijs te duwen waar we over getrokken werden.  Stoppen was met je volle gewicht op die stang springen zodat die zich diep verankerde en tot stilstand kwam.  Eén van ons zat in de slee en één stond achterop.  En we mochten zo veel wisselen als we wilden, maar foto's trekken en filmen ging alleen als je erin zat, want als je erop stond achteraan moest je je heel goed vasthouden.  De honden gaan er als de wiede weerga vandoor en in de bochten remmen ze ook niet af!  Na een half uurtje stond je helemaal in het zweet (ja, weer goed ingepakt tegen de -35°C) en als het bergop was moest je al eens een voetje helpen en in de bochten moest je helemaal mee gaan liggen (en remmen) om niet uit de bocht te vliegen.  Wat een adrenaline!  Jouw taak als bestuurder is om de honden goed in het oog te houden.  Ze hebben een tuigje aan waarmee ze per twee aan een treklijn worden bevestigd, die door het wilde lopen en springen bijvoorbeeld rond een poot zou kunnen verstrikt geraken en dan moet je meteen remmen om kwetsuren te vermijden.  Of af en toe probeerde een van de husky's tijdens het lopen naar het (groot) toilet te gaan.  Dat zag je heel duidelijk omdat hij probeerde te hurken en het beest werd dan ocharme door zijn teamgenoten voortgetrokken.   Dan moest je voluit op de rem gaan staan zodat de hond de tijd kreeg om zijn gevoeg te doen.  Op de tot voor kort maagdelijke witte sneeuw.  De andere honden begonnen dan algauw te blaffen en te janken omdat ze verder willen lopen en ongeduldig worden.  Maar ook een klein plasje misstaat niet als we dan toch stil staan.  Dus na een kleine stop van misschien een paar minuten is er een hele zone witte sneeuw ontheiligd, want ook de sledes achter ons zijn dan gestopt tot wij weer verder lopen.  We mogen elkaar niet inhalen, dus...  Na een paar minuten zijn de 3 sledes met telkens 6 honden allemaal aan het springen, blaffen, janken, huilen en plassen, totdat je heel lichtjes je gewicht van de rem haalt en ze voelen dat de slee iets meegeeft wanneer ze springen.  En plots schiet je vooruit en zijn de honden weer stil.  En glijdt het landschap weer voorbij onder het vredige gehijg en getrappel van hondenpootjes.
Na een paar uurtjes was het tijd voor de lunch.  Die was wel bevroren.  Dus... een kampvuurtje maken en de soep -die al meer leek op broccoli sorbet- terug aan de kook brengen.  Wat heerlijk, zo'n warme soep eerst vasthouden in je verkleumde handen (foto's trekken en filmen gaat niet met die warme donzen wanten, dus veel met de dunne liner handschoentjes gereden waar de wind los door waait).  En daarna die hete soep in je koude lijf voelen stromen.  Daar hoorde een soort pita broodjes bij met kaas, maar ook die waren bevroren.  (Steek een broodje met kaas eens 2 uur in je diepvriezer die ca -18°C is en dan is het nog maar half zo bevroren als die die wij kregen!).  Dus kregen we de instructies om ons broodje te spiezen op een tak en dat zo boven het vuur te laten ontdooien.  Eerst begint dat dan heerlijk te ruiken naar getoast brood en dan smullen maar want aan die temperaturen verbruik je wel wat.  Ook voor de honden was het lunchtijd: zij kregen een brok bevroren vlees, iets wat leek op paté.  Na een paar minuten knabbelen en schrokken was het verorberd en dan gingen ze braaf eventjes liggen om te rusten.  Ze waren een half uurtje stil en sommige deden zelfs even de oogjes dicht.  Maar tegen dat onze koffie gekookt had werden ze stilaan wakker en begon het alweer te kriebelen om te gaan lopen.
Tegen 15u begon de zon te zakken en weldra was alle witte sneeuw gehuld in prachtige pastels, eerst oranje, dan roze en paars.  Uiteindelijk werd het donker en was het tijd om de koplampen op te zetten die we aan het begin van de dag hadden meegekregen.  Deze lampen waren met een draad verbonden aan een losse batterij, die je in een tasje onder je jas moest dragen zodat die niet afkoelt.  Alles moet daar voorzien zijn om te werken ondanks de verkleumende koude.  Maar ook dit husky rijden met een koplamp door donkere, stille bossen had iets magisch.
Tegen 17u kwamen we terug aan de lodge en werden de honden weer gevoederd en in hun hokken gezet.  Wij hadden nog een tweede activiteit gepland vandaag: ice fishing.  Op het meer achter de lodge gingen we aan de slag met een gigantische handboor om een koker uit het ijs te boren.  Het ijs was ongeveer 80cm dik, sterk genoeg om op te staan dus.  In het gat laat je dan een vislijntje zakken met enkele maden aan.  Klein probleem: aan deze temperatuur moet je een made maar eventjes uit het potje nemen en hij bevriest al.  Als je er dan het vishaakje door wil prikken, breekt de made gewoon in twee.  Dus je moet hem eerst even opwarmen in je handpalm voor hij terug mals genoeg is om het haakje door te spiezen.  Iets waar je normaal gezien geen last mee hebt bij het vissen!  Daar zit je dan, met een vislijntje dat uit de speelgoedwinkel lijkt te komen.  Het heeft maar een heel korte stok want de lijn moet recht naar beneden.  En je moet het gat regelmatig leegscheppen want het vriest vrij snel terug dicht.  Allemaal heel leuk... moest je dan ook nog iets vangen!  Gelukkig hing het avondmaal niet af van onze vangst.  Wat een fantastische dag weeral!

Aurora Borealis in Abisko, Lapland

Na een frisse nacht in het ICE hotel namen we de trein naar Abisko: 'de beste plaats op aarde om het Noorderlicht te zien'.
Dat belooft.
De eerste avond in Abisko genoten we van een heerlijk 4 gangen menu in intieme kring op het hoogste punt in de omgeving, in het Aurora Sky Station.  Om bovenop de berg te komen moesten we een skiliftje nemen dan gedurende 20 minuten in het pikkedonker boven een duister bos gleed, onder een prachtige sterrenhemel met het gehuil van husky's (of wolven?) in de verte.  Hoe hoger we de berg opkwamen, hoe dieper de wind sneed door onze kleren.  En plots, schuin achter ons, een groene gloed in de lucht.
Aurora!  Echt!  Duidelijk!  Geen twijfel of het licht zou zijn van een dorpje achter de berg, of de maan die opkomt, of bewolking die licht reflecteert van op het land.  Nee, het was echt duidelijk zoals we al op foto's hadden gezien, en het leek in niets op iets wat we al ooit in het echt hadden gezien.
Jiehaa!
Na 20 ijzige minuten maar helemaal opgewonden van onze eerste aurora ervaring kwamen we aan in het Sky Station.  Hier waren we met 7 tafeltjes van 2 personen waar we een heerlijk menu voorgeschoteld kregen met aangepaste wijnen, lokale shnaps, bier en een dessertwijntje.  Ik weet niet meer wat we allemaal gegeten hebben, maar de moose (eland) was heerlijk mals en sappig.  Het was een heerlijk gevoel zo in de watten gelegd te worden op zo'n afgelegen plaats in een uithoekje op deze wereld.
Nadien konden we nog buiten en bovenop de Sky Station genieten van het spel van de aurora.  Maar deze avond hadden wij enkel onze eigen compacte digitale fototoestelletjes en zelfs met de langst mogelijke sluitertijd (standje 'sterrenhemel') zag die niets van het natuurfenomeen.  Deze keer moesten we het dus op de onze eigen harde schijf branden met de hoogst mogelijke resolutie: onze herinneringen.
De tweede avond hadden we dan de 'aurora fotohunting' met professionele fotograaf en digitale spiegelreflex camera's.  Deze workshop werd verzorgd door Lights over Lapland en was absoluut geweldig.  We hadden het geluk dat deze avond de aurora zeer fel te zien was.  En dat Bart en ik de enigen waren die deze avond ingeschreven waren, zodat wij gids Toby (en zijn reserve batterijen) helemaal voor ons alleen hadden.  Want batterijen zijn nogal gevoelig aan de koude.  En je moet weten dat het tijdens de nachten dat wij er waren, rond de -35°C was.  Dus na een 30tal minuten lijkt het alsof je batterij leeg is.  Wij moesten dan maar een hulpkreet slaken en daar stond Toby al met een warme batterij uit een heuptasje onder zijn kleren.  En ook bij het instellen van de professionele toestellen kregen we zijn hulp, met prachtige foto's als resultaat.  De sluitertijd kon je instellen tot 30seconden, tijd genoeg om dus mee op je eigen foto te gaan staan.
Maar oordeel vooral zelf...