The Red Hot Centre

Onze 5 daagse in 'the red centre' van Australië is er eentje voor in de boekskes.    Een 4x4 busje met een kleine internationale groep toeristen, kamperen in de bush, slapen onder de blote sterrenhemel, koken op een kampvuur, zonsop- en ondergangen zien in het rode woeste landschap hier.  Laat maar komen!

Uluru

Om 6u worden we opgepikt in het hotel in Alice Springs.  Hup, het busje in en de 460km naar de Uluru afleggen. Rond de middag komen we aan en na de picknick lunch doen we een reeks wandelingen aan de voet van de Uluru.  

De rode reus ziet er achter elke hoek anders uit, en naarmate de middag vordert, veranderen de schaduwen en schakeringen van oranje rood naar bordeaux.  We komen langs 'waterholes' in de inkepingen van de rots, plaatsen waar het langst water te vinden is, temidden van de grote leegte.  Ze zijn dan ook zeer belangerijk en zelfs heilig voor de Aboriginals.  Van sommige mogen we om die reden geen foto's nemen.

Tegen zonsondergang staan we op een hoger gelegen punt met zicht op de Uluru, waar gids Julian hapjes en enkele flessen bubbels tevoorschijn tovert.  Met zijn allen klinken we op een geslaagde eerste dag.  De nacht brengen we door in een permanent tentenkamp.

Kata Tjuta

Na het ontbijt om 4u30 gaan we weer naar dat uitzichtpunt om de zonsopgang te zien.  We staan tussen de Uluru en Kata Tjuta, ook gekend als de Olgas, een andere stenen uitstulping in het landschap.  

Na de zonsopgang rijden we ernaartoe voor een mooie tocht aan zijn voet, nu de temperatuur nog te doen is.  Rond de middag stijgt het kwik tot 38 graden, dus dan wil je liefst de wandeling afgerond hebben.  

De vliegen hier zijn prominent aanwezig en mikken vooral op je ogen, lippen, oren en neusgaten.  Onze hoofdnetjes komen hier goed van pas.  Na een heerlijke bbq lunch (let's throw some burgers on the barbie!) kruipen we in het busje met de airco vollen bak, op naar Kings Canyon.

Kings Canyon

Het kamp in Kings Canyon is één van mijn favoriete overnachtingsplaatsen geweest tot hier toe. Temidden van niemandsland staan er enkele tentjes rond een kampvuur, en een kleine barak met wat tafels en een pombakje.  

Het toilet staat verderop in het groen, een houten hokje met 3 muren. Als je op het toilet zit, kijk je over de velden en de bossen, met in de verte de horizon.  

Ook bij de douche, die nog wat verderop staat, ontbreekt er een muur. Als je warm water wil, moet je een vuurtje aansteken met wat brandhout aan de boiler. Maar het koud water komt uit leidingen die de hele dag in het warme zand hebben gelegen, dus dat heeft een perfecte temperatuur.  

We wachten tot het donker is om te douchen.  Zo wandelen we met een zaklampje door het groen naar de douche, kleren uit, er onder en op aanraden van de gids doen we het lichtje uit.  Na een minuut zijn je ogen gewend aan het donker en sta je onder de sterrenhemel te douchen, met het zicht over de donkere vlakte.  En om het tafereel compleet te maken, woedt er in de verte een storm met flitsende bliksems die langs de horizon kruipen en dan recht naar beneden schieten. We zien de storm zo van lings naar rechts voorbij schuiven en voelen de frisse buitenlucht op onze natte huid.

Julian maakt het avondeten klaar op het kampvuur, met 'camp ovens'. Dat zijn grote gietijzeren potten met dikke wand en deksel, die hij vult met ajuin, groentjes / water en rijst / een zelfgekneed brooddeeg. Die zet hij naargelang de inhoud tussen het brandend hout / op een bodem van gloeiende kolen / in een put van hete kolen met op het deksel nog meer hete kolen.  Echte bushkeuken, heerlijk.  We kraken een fles witte wijn en klinken op het schoon leven.

Na een korte nacht staan we op om 4u voor het ontbijt, alles opkuisen, truck inladen en om 5u zijn we weg.  Rond 6u, vlak na zonsopgang, staan we aan het begin van de Kings Canyon Trail.  Het is een spectaculaire tocht die begint met 'heart attack hill', een pittig stuk dat zeer steil stijgt waardoor je meteen een prachtig uitzicht hebt over de regio.  

De trail gaat over een kloof met formidabele rotsformaties en brengt je door de 'garden of Eden', een oase waar ook een heilige waterhole is, omringd door klifwanden.  Als je hier binnentreedt, word je helemaal stil vanbinnen.  

Na de oase wandel je door een doolhof van rotsformaties, opgebouwd uit platte laagjes die uitgesleten zijn tot zacht glooiende heuvels.  Het Kings Canyon Park blijkt ook een van de locaties te zijn waar 'Priscilla, Queen of the desert' is opgenomen.

Rond 11u is het al ongeveer 39 graden en zijn we klaar met de wandeling.  We gaan ergens picknicken waar ook een zwembad is en rijden daarna door naar de volgende overnachtingsplaats: Glenn Helen.  Een deel van het gezelschap boekte de 3daagse en wordt naar Alice Springs afgevoerd.

We blijven nog over met een harde kern van 5 reizigers en gids Julian.  In het kamp zit nog een andere groep met gids en die avond koken de gidsen samen op het kampvuur, en verbroederen we met het andere kamp rond het vuur en aan tafel.  

Gezellig en zeer lekker: steak met gepofte aardappel en een fris pintje erbij.

Het verbroederen gaat verder in de kleine pub aan het kamp en hier en daar branden kampvuren waar gelach van opstijgt dat weerklinkt in de nacht.

De volgende ochtend mogen we uitslapen: tot 7u!  Na het ontbijt pakken we alles in en die dag doen we een aantal korte tochten op verschillende locaties tot het ongeveer 40 graden is en we smelten waar we bij staan.  

Dan rijden we naar een grote waterhole die niet heilig is en waar we dus mogen in zwemmen.  Heerlijk verfrissend en prachtig tussen de rotsen en het groen.

Na een paar uur spetteren in het water, trekken we met het busje naar de slaapplaats van vanavond: Rainbow Valley.  Het zou de perfecte plaats zijn voor een mooie zonsondergang.  Na een paar uur over uitdagende onaangelegde wegen, moeten we een droge rivierbedding oversteken.  Maar de bus loopt vast.  De rivierbedding bestaat uit los zand met keien en bij de helling omhoog, uit de rivier, begint de bus te patineren.  Van buitenaf zien we dat de voorste wielen van de 4x4 niets meer doen.  

Om de trekkracht van de achterwielen te vergroten, ontkoppelen we de aanhangwagen en we graven de wielen en de differentiaal uit met de schup en wat metalen soepkommen van het kampeergerief.  Na een paar pogingen zien we dat het niet snel opgelost zal zijn.  Julian belt met de satelliettelefoon naar het bureau om hulp te vragen en zegt dat wij een kampvuur moeten maken, want de zon is onder en het zal snel beginnen schemeren.  

Met een brandend kampvuur installeren we ook een tafel en beginnen het avondeten voor te bereiden.  Dan komt Joel eraan, een andere gids die ook al onderweg was naar onze slaapplaats, en hij heeft straps en kettingen om ons eruit te trekken.  Hij ziet meteen dat er een lek is aan de aandrijving van de voorwielen, waardoor die niets meer doen.  Hij bevestigt de truck aan zijn kettingen en we graven nog maar eens de wielen en differentiaal uit. Deze keer veel verder en bijna tot vanvoor, zodat de bus niet na een paar meter dan toch vast zou komen te zitten.  Ondertussen is het al lang donker, en wij liggen met koplampjes onder de truck te wroeten om tot in de middenlijn zand en keien weg te nemen.  

En dan komt de moment supreme: met de trekkracht en de uitgegraven bus, lukt het!  Algemeen jolijt want we zagen ons al overnachten op de rivierbedding.  Dan nog even de aanhangwagen slepen en ondertussen was het avondeten klaargemaakt op het kampvuur, dus uitgeput en volledig onder het stof eten we een goed bord warm eten.  

Nog even afwassen en alles inladen, en tegen 22u30 konden we onze weg verderzetten.  Rond 23u30 komen we aan op onze slaapplaats.  Het zou er prachtig zijn, maar zeer basic.  Eén toilet, geen douche, geen stromend water, geen tenten, enkel de mooie bergwand waarop de ondergaande zon zo schitterend zou geweest zijn.  Op deze plek slaap je in het typische bush kampeergerief:  een swag.  Dat is een soort slaapzak uit waterdicht tentzeil, met geintegreerde matras.  Uitgeput rollen we onze swag uit, kruipen er met onze stoffige kleren in (en zelfs nog het badpak eronder van de zwempartij overdag), zien nog enkele vallende sterren en aan de horizon komt de maan heel groot en rood tevoorschijn.   Naarmate ze hoger kruipt wordt ze witter, en het is zelfs zo fel dat ik er niet goed van slaap.  Toch een 6tal uur in halfbewustzijn voor de opkomende zon en haar warmte ons wekt.  

Het is inderdaad een prachtig plekje.  Julian maakt vuur om water te koken voor koffie, en bakt spek met eieren en pannenkoeken, een echt feestmaal dat we met onze stoffige en warrige hoofden smakelijk naar binnen werken, napratend over het avontuur van gisteren.

De laatste dag rijden we naar de ranch van een Aboriginal dame die komt vertellen over haar cultuur, geschiedenis, Aboriginal kunst en leefgewoonten.  Zeer boeiend om het eens van haar kant te horen.  We maken ook een wandeling op haar grondgebied waarop ze ons enkele rotstekeningen toont van enkele duizenden jaren oud, die de weg beschrijven naar een waterhole die nu nog steeds water bevat na hevige regenval.  

Maar het is 41 graden en we vallen bijna flauw van de hitte, er is geen zuchtje wind en amper schaduw op de wandeling.  Dus we zijn blij als we terug in de geairconditionde bus kunnen.

Als laatste halte eten we nog samen lunch in Adelaide en dan zet Julian ons af aan het hotel.  Sito presto staan we in de douche om het stof van onder de truck, 6 lagen zonnecreme en zweet af te spoelen.  

's Avonds drinken we een frisse pint in een plaatselijke pub en lijkt het allemaal gedroomd te zijn.  Maar de blauwe plekken op mijn armen en benen van de keien onder de truck zijn het bewijs van niet.  We wilden een avontuur?  Dat hebben we gekregen.