Queenstown

Ik weet wat jullie nu denken (of wat ik nu zou denken): Queenstown?  Full of gay people?  Maar ik kan jullie vertellen dat dat niet het geval is!
We hebben hier onderweg een heel leuk koppel Nederlanders leren kennen, die we telkens weer tegenkomen in de hotelletjes waar we overnachten, en ook regelmatig dezelfde activiteiten doen, zij hebben namelijk ook met Riksja geboekt en hun schema ziet er zeer gelijkaardig uit.  Het zijn ook zotte, jonge mensen ( prille dertigers ;) en ze kwamen met een wel heel erg zot idee af.  Na wat brainstormen en informatie inwinnen, hebben we besloten dat we er met z'n vieren zouden voor gaan.  Activiteit geboekt, nog eventjes wat moed indrinken en dan proberen toch een degelijke nachtrust te hebben, want dat zou toch zeker van pas komen.
Vanmorgen een boterhammetje met confituur, om suikertekorten later op de dag al de kop in te drukken.  Maar ook niet meer dan eentje, want de vlindertjes in de buik en de knoop in de maag laten geen grotere hoeveelheden toe.
Naar de pick-up, nog eventjes wachten en dan met z'n allen afgevoerd worden als varkentjes naar het slachthuis.  Deze varkentjes moeten gewassen worden!  Eitjes om te pellen!  En nog van zulke leuke spreekwoorden...
Na een goede en duidelijke briefing, het ondertekenen van de heerlijke papieren waarop staat dat je zelf verantwoordelijk bent voor mogelijke ongevallen en dat zij niet aansprakelijk zijn.  Helemaal aangepelst... Overall, harnas, muts, bril, handschoenen en... toch nog een laatste keertje naar het toilet.  In jezelf die Hollanders verwensen dat het verdorie hun schuld is en wat zijn we nu toch aan het doen...  en dan het vliegtuigje in.  We passen er maar krapjes met zessen in, Barry en ik kijken elkaar in de ogen met een verbeten glimlach.  We gaan dit doen!  Het vliegtuigje (zeg maar gerust sardienendoosje, het maakt heel wat meer kabaal dan een jumbo jet) vliegt over een prachtig landschap, onder ons zien we Queenstown en The Remarckables, de bergketen die heel erg remarckable is, of wat had je gedacht).  De deur van het vliegtuig is uit plexi, dus je kan alles heeeel erg goed zien.  Iets te goed, naar mijn gevoel.  Maar dat zal er niet op verbeteren!  Plots wordt het rode lichtje groen en wordt de plexi deur geopend!  De cameraman voor Barry springt eruit en gaat aan de buitenkant van het vliegtuigje staan, op een richeltje.  Barry en zijn 'tandem master' gaan met de benen uit het deurgat bengelen en voor ik het weet zijn ze foetsjie!  Mijn tandem master tikt op m'n schouder en doet teken dat ook ik met m'n benen uit het deurgat moet gaan bengelen.  Op dit moment zijn we op 9000ft, dat komt neer op ongeveer 3.3 km hoogte.  Daar probeer ik krampachtig niet aan te denken. Ik leg mijn hoofd achterover op de schouder van mijn begeleider en probeer diep adem te halen.
Plots zweven we in de lucht!  Je voelt de wind spelen met je wangen en de kleren om je lijf.  Mijn persoonlijke cameraman wuift naar me en doet teken dat ik in beeld ben.  Als een kieken zonder kop begin je te tonen hoe blij je bent en hoe je je voelt terwijl je aan 200 km/h naar beneden valt, richting aardkloot.  Een erg harde noot om te kraken dan nog, waar je liefst niet op deze snelheid naartoe suist.  Ik voel me als superman!  Of superwoman dan.  En plots lijkt het alsof je heel erg hard naar boven wordt getrokken.  Na 30 seconden vrije val (das langer in de lucht dan het lijkt van op je stoel!) wordt de parachute opengetrokken.  De volgende 6 minuten suis je in stilte door de lucht en kan je van het uitzinnige uitzicht genieten.  Althans, dat is de bedoeling, maar rust en stilte was er niet bij want ik gilde als een speenvarken.  Niet de hele tijd, want een mens moet ook ademen he.  Maar toch zeker de eerste minuut.  De overige vijf minuten kon mijn begeleider volgens mij toch ook in rust genieten van het feit dat er een jonge blondine samen met hem naar een fantastisch uitzicht keek.  Na wat professioneel bochtenwerk in de lucht (heel erg leuk en prachtig uitzicht, maar om echt kotsmisselijk van te worden!!) kwamen we ten landing zo zacht als het pluimpje van Forrest Gump.  En ook zijn leuze kwam in me op: 'life is like a box of chocolates: you never know what you're gonna get.'  En gelijk heeft ie!  Hoewel ik op voorhand eerder dacht 'Run, Forrest, run!' Maar dat gelukkig toch niet heb gedaan.
Wat een avontuur!!!  Bedankt Maaike en Stefan, dat jullie ons op het idee hebben gebracht om dit te doen.  We hebben er geen spijt van gehad, vanaf nu zijn wij allemaal 'Jumpbrothers'!
... sky diven: check!