Karaoke Park

Hier zijn we dan: op weg van Lijiang naar Zhongdian.  Een vijf uur durende busrit, waarvan we een uur gereden hebben en ondertussen al een uur stilstaan, in de file begot.  Een ideaal moment om een blogberichtje te schrijven.  Een paar dagen geleden hebben wij namelijk iets gezien waarvan we toch weer eventjes achterover sloegen.  Chengdu staat bekend om zijn panda's.  Er zijn een paar parken, à la Planckendael, maar dan enkel en alleen met panda's.  Naïef als wij waren (ja, telkens weer moeten we vaststellen dat wij nog steeds erg naïef zijn) dachten we dat dit dan wel het hoogtepunt van de stad zou zijn, met daarnaast wat rondkuieren en sfeer opsnuiven (soms met de neus dichtgeknepen).  In onze gids stond ook nog als aanrader het "People's Park", een stadspark centraal gelegen in Chengdu, waar de lokale bevolking zich op artistieke wijze uit op vlak van muziek en performance, en eventueel andere kunsten.  Oké, wij erop af.  Met in het achterhoofd taferelen van serene Thai chi, in stilte uitgevoerd onder begeleiding van een Chinese fluit, of een kalligrafeur die spreuken van de Dalai Lama op kunstige wijze neerschildert op handgeschept papier, onderwijl balancerend op zijn linker kleine teen, nemen we voor 0,8 euro de taxi naar het park.
Nietsvermoedend stappen we uit en volgen een grote stroom mensen, recht op het steeds luider wordende kabaal af.  Voor het eerst staren mensen ons aan alsof ze nog nooit blanken hebben gezien, en zeker niet zo'n grote als Bart. Maar wij gapen hen even verbluft aan.  We komen terecht op een rond plein, opgedeeld in vakken. In elk vak staat een Chinees enthousiast zijn ding te doen, en staan er vele andere nog enthousiaster te klappen en grijnzen.  De performance art waar de Chinezen bekend om staan en waar het hier om draait is... karaoke.  In elk vak staat een laptop met karaoke programma, aangesloten op een krakende, piepende, veel te luide speaker, waar ook het gekweek van desbetreffende Chinees door te horen is.  Uit elk vak galmt een ander nummer, om het luidste en allemaal binnen gehoorsafstand van elkaar.  Soms staat er iemand bij, hevig gesticulerend uit te beelden waar het nummer blijkbaar over gaat.  Sommige vakken hebben een heel publiek, bijvoorbeeld daar waar niet alleen gekweeld, maar ook gedanst wordt, in outfits die doen vermoeden dat de man net onsnapt is uit 'One flew over a cuckoo's nest'. Denk tutu gecombineerd met Tarzan luipaardvelletje en dame Edna bril. Niet echt de performance die we verwachtten.  Wat verder wandelen bracht ons naar een ander deel van het park, waar de 'zang' begeleiding al niet meer bestond uit een laptop, maar uit echte muzikanten.  Ware het niet dat zij hun instrumenten precies zelf gemaakt hadden, wat maakt dat stemmen iets moeilijker blijkt dan gedacht. Denk zelfgemaakte viool, bamboe fluit en trommels.  Maar wel versterkt en schel uit de boxen blèrend. En de muzikanten van eenzelfde groepje lijken elk een ander liedje te brengen.  Een heerlijke kakofonie van geluiden die na een half uurtje eerder begint te lijken op een nachtmerrie.  Het deed me denken aan de marteltechnieken die desoriënteren met oorverdovend, verontrustend geluid, die wel eens aan bod kwamen in de reeks '24'.  Een klein cultuurschokje!