Shanghai

 Shanghai was nog even de kers op de taart. De druppel in de volle emmer. Net voldoende om ons te doen snakken naar ons huisje, vertrouwde gezichten, vanzelfsprekende communicatie.  De contrasten met de vorige gehuchtjes waren enorm.  Een mega stad met enorme skyscrapers. Ze zijn bezig aan de hoogste van China, de tweede hoogste ter wereld (Burgh Kalifa in Dubai is nog steeds nummero uno). Een drukke metropool vol toeristen, Chinese of Westerse.  Toeristen die uitgeschud moeten worden, tot de laatste yuen als het kan.  Zo bijvoorbeeld in de drukke winkelstraat, het equivalent van de Meir, als je de Nike store wil binnenwandelen. Dan komen ze aangelopen met flyertjes van goedkopere sportschoenen, waarschijnlijk naamaak Nikes, luid roepend dat Nike te duur is en je hun schoenen moet  kopen. Tot een stuk in de winkel zelfs, voor ze zich weer naar buiten begeven, wachtende tot je ook weer buitenkomt, om je dan weer lastig te vallen met hun goedkopere sneakers.  Of vragen of je geen foto wil trekken van hen en hun 4 vrienden, studenten die net een dag verlof hebben. Dan blijven ze je aanklampen met vragen à la waar je vandaan komt en hoelang je hier al bent, tot uiteindelijk  of je geen zin hebt naar een theehuis te gaan.  Een truc die ook in de reisgidsen staat: zorgen voor een soort emotionele band en daarna samen iets gaan drinken.  De rekening in het theehuis blijkt dan belachelijk duur en de sympathieke Chinezen die je hadden uitgenodigd zijn met de noorderzon verdwenen.  Laat ons het dus maar bij een zelfgekozen theehuisje houden, of een Starbucks waar mogelijk.  Ooh, heilige Starbucks.  Een veilige haven van gelijkgezinden, waar je favoriete mocha frappuccino altijd even lekker is en de jazz muziek samen met de gekoelde lucht je even doet ontsnappen uit de warme, drukkende en drukke luidruchtige wereld die China heet.

Tijdens de 22 uur durende toch huiswaarts was er tijd genoeg om alles te overpeinzen.  Een grote hap daarvan was de vlucht van Shanghai naar Moskou, die duurde 9 uur.  In een vliegtuig vol Chinezen, en de occasionele Rus.  Nu wil het toeval dat de gemiddelde Chinees een problematisch speeksel overschot heeft.  Dat moet dan acuut opgelost worden met het luidruchtig verzamelen van alle overtollige fluim in neus en keel, gevolgd door een heerlijke plets op de grond.  Iedereen doet het: man of vrouw, jong of oud.  En overal: waar ze staan wordt gedeponeerd.  Nee, niet in de vuilbak waar je toevallig 3 stappen vandaan staat. Gewoon, op de blinkende marmeren vloer van de grote, sjieke, nieuwe luchthaven/shoppingmall/...  Nog een reden om in Starbucks te gaan voor een koffiebreak, een van de weinige plekken (op je eigen hotelkamer na) waar geen gefluim te horen is.  Maar we zaten dus in een vliegtuig, een plek waar je niet echt weg kan.  Deze Chinees had het erg zitten: hij moest toch ongeveer om het half uur zijn kotszakje nemen (oef! Niet op het tapijt! ) om zijn zorgvuldig verzamelde fluim in te schieten.  Bij elke fluim konden we aftellen: alweer een half uur dichter bij ons huisje.  En oh wat was het zalig om daar binnen te strompelen.