De husky's van de Pinetree Lodge

Na twee wonderlijke nachten in Abisko namen we de trein terug naar Kiruna en de bus naar de Pinetree Lodge in Sarkimukka, 200km boven de poolcirkel en al heel dicht bij de grens met Finland.
De Pinetree Lodge was oorspronkelijk enkel een husky kennel met Alaska husky's, waarmee de uitbaters prachtige tochten maakten met de toeristen in de ongerepte natuur.  Gaandeweg hebben ze een lodge en enkele cabins gebouwd om mensen een volledigere Lapland ervaring te kunnen aanbieden.  De lodge en kennel liggen enorm afgelegen van het grote toerisme, waar je dagtochten kan afleggen zonder ook maar één levende ziel tegen te komen.  De lodge ligt naast een groot meer dat tijdens de wintermaanden ook bevroren is en onder een laag sneeuw verdwijnt.  De bossen en vlaktes waarover we getrokken worden door de husky's zijn nu sprookjesachtig wit en muisstil door het sneeuwtapijt, maar in de zomer betreft het moerassen waar je amper door kan.  Deze witte, pure, ongerepte wereld is dan één grote modderpoel in bruin en groen van vruchtbaarheid.  Wat een contrast met hoe wij het zagen, je kan het je bijna niet voorstellen.
Bij aankomst werden we verwelkomd aan een gezellig haardvuur met koekjes en thee.  De sauna was al warm en de bedjes gedekt.  We installeerden ons en kregen een heerlijke Zweedse maaltijd van wildlasagna, met elandenvlees.  De volgende dag beloofde weer een prachtig avontuur te worden.
We kwamen 's morgens in de husky kennel waar de honden enthousiast ons en elkaar begroetten.  Ze werden in teams verdeeld waarbij de twee voorste telkens goed moeten overeenkomen en een goed tempo moeten aangeven.  De twee keer twee die daarachter lopen (6 husky's per slee met 2 volwassen mensen) mogen nog iets meer onervaren zijn, maar enthousiast waren ze in elk geval.  De gids stond achter op de eerste slee, en haar twee voorste honden verstaan zelfs het commando links en rechts.  En alle andere honden van alle andere slees volgen gewoon deze eerste slee.  Alles wat wij moesten doen was remmen of stoppen, door met één of twee voeten de ijzeren stang met pinnen achteraan de slee in de sneeuw en het ijs te duwen waar we over getrokken werden.  Stoppen was met je volle gewicht op die stang springen zodat die zich diep verankerde en tot stilstand kwam.  Eén van ons zat in de slee en één stond achterop.  En we mochten zo veel wisselen als we wilden, maar foto's trekken en filmen ging alleen als je erin zat, want als je erop stond achteraan moest je je heel goed vasthouden.  De honden gaan er als de wiede weerga vandoor en in de bochten remmen ze ook niet af!  Na een half uurtje stond je helemaal in het zweet (ja, weer goed ingepakt tegen de -35°C) en als het bergop was moest je al eens een voetje helpen en in de bochten moest je helemaal mee gaan liggen (en remmen) om niet uit de bocht te vliegen.  Wat een adrenaline!  Jouw taak als bestuurder is om de honden goed in het oog te houden.  Ze hebben een tuigje aan waarmee ze per twee aan een treklijn worden bevestigd, die door het wilde lopen en springen bijvoorbeeld rond een poot zou kunnen verstrikt geraken en dan moet je meteen remmen om kwetsuren te vermijden.  Of af en toe probeerde een van de husky's tijdens het lopen naar het (groot) toilet te gaan.  Dat zag je heel duidelijk omdat hij probeerde te hurken en het beest werd dan ocharme door zijn teamgenoten voortgetrokken.   Dan moest je voluit op de rem gaan staan zodat de hond de tijd kreeg om zijn gevoeg te doen.  Op de tot voor kort maagdelijke witte sneeuw.  De andere honden begonnen dan algauw te blaffen en te janken omdat ze verder willen lopen en ongeduldig worden.  Maar ook een klein plasje misstaat niet als we dan toch stil staan.  Dus na een kleine stop van misschien een paar minuten is er een hele zone witte sneeuw ontheiligd, want ook de sledes achter ons zijn dan gestopt tot wij weer verder lopen.  We mogen elkaar niet inhalen, dus...  Na een paar minuten zijn de 3 sledes met telkens 6 honden allemaal aan het springen, blaffen, janken, huilen en plassen, totdat je heel lichtjes je gewicht van de rem haalt en ze voelen dat de slee iets meegeeft wanneer ze springen.  En plots schiet je vooruit en zijn de honden weer stil.  En glijdt het landschap weer voorbij onder het vredige gehijg en getrappel van hondenpootjes.
Na een paar uurtjes was het tijd voor de lunch.  Die was wel bevroren.  Dus... een kampvuurtje maken en de soep -die al meer leek op broccoli sorbet- terug aan de kook brengen.  Wat heerlijk, zo'n warme soep eerst vasthouden in je verkleumde handen (foto's trekken en filmen gaat niet met die warme donzen wanten, dus veel met de dunne liner handschoentjes gereden waar de wind los door waait).  En daarna die hete soep in je koude lijf voelen stromen.  Daar hoorde een soort pita broodjes bij met kaas, maar ook die waren bevroren.  (Steek een broodje met kaas eens 2 uur in je diepvriezer die ca -18°C is en dan is het nog maar half zo bevroren als die die wij kregen!).  Dus kregen we de instructies om ons broodje te spiezen op een tak en dat zo boven het vuur te laten ontdooien.  Eerst begint dat dan heerlijk te ruiken naar getoast brood en dan smullen maar want aan die temperaturen verbruik je wel wat.  Ook voor de honden was het lunchtijd: zij kregen een brok bevroren vlees, iets wat leek op paté.  Na een paar minuten knabbelen en schrokken was het verorberd en dan gingen ze braaf eventjes liggen om te rusten.  Ze waren een half uurtje stil en sommige deden zelfs even de oogjes dicht.  Maar tegen dat onze koffie gekookt had werden ze stilaan wakker en begon het alweer te kriebelen om te gaan lopen.
Tegen 15u begon de zon te zakken en weldra was alle witte sneeuw gehuld in prachtige pastels, eerst oranje, dan roze en paars.  Uiteindelijk werd het donker en was het tijd om de koplampen op te zetten die we aan het begin van de dag hadden meegekregen.  Deze lampen waren met een draad verbonden aan een losse batterij, die je in een tasje onder je jas moest dragen zodat die niet afkoelt.  Alles moet daar voorzien zijn om te werken ondanks de verkleumende koude.  Maar ook dit husky rijden met een koplamp door donkere, stille bossen had iets magisch.
Tegen 17u kwamen we terug aan de lodge en werden de honden weer gevoederd en in hun hokken gezet.  Wij hadden nog een tweede activiteit gepland vandaag: ice fishing.  Op het meer achter de lodge gingen we aan de slag met een gigantische handboor om een koker uit het ijs te boren.  Het ijs was ongeveer 80cm dik, sterk genoeg om op te staan dus.  In het gat laat je dan een vislijntje zakken met enkele maden aan.  Klein probleem: aan deze temperatuur moet je een made maar eventjes uit het potje nemen en hij bevriest al.  Als je er dan het vishaakje door wil prikken, breekt de made gewoon in twee.  Dus je moet hem eerst even opwarmen in je handpalm voor hij terug mals genoeg is om het haakje door te spiezen.  Iets waar je normaal gezien geen last mee hebt bij het vissen!  Daar zit je dan, met een vislijntje dat uit de speelgoedwinkel lijkt te komen.  Het heeft maar een heel korte stok want de lijn moet recht naar beneden.  En je moet het gat regelmatig leegscheppen want het vriest vrij snel terug dicht.  Allemaal heel leuk... moest je dan ook nog iets vangen!  Gelukkig hing het avondmaal niet af van onze vangst.  Wat een fantastische dag weeral!