Scuba diving in Cozumel, deel 2: wrakduik en Cenotes

Er waren qua duiken ook twee speciallekes in Cozumel.  Zo was er het wrak genaamd de Felipe Xicotencatl of simpelweg C-53.  In 1944 werd het gebouwd als 90 meter lange, Amerikaanse mijnenveger.  Die werd in 1962 verkocht aan de Mexicaanse marine en omgevormd tot patrouille boot om de Golf van Mexico te bewaken.  In 1999 was hij te verouderd om nog te gebruiken en werd hij geschonken aan het onderwater natuurpark Cozumel, waar hij tot zinken werd gebracht.  Ondertussen is het wrak al zeer mooi begroeid met koralen en biedt het een huis aan vele fauna en flora, onder andere de grootste, dikste murene die wij al zagen.  Met onze lokale gids maakten wij een hele tour in het wrak.  Zeer indrukwekkend om onder water met je zaklamp in pikdonkere ruimtes te komen die ooit gediend hebben als leefruimte, keuken, kajuit, stuurcabine of laadruimte.  Ijzeren trappen die al helemaal begroeid zijn met koralen op- en afzwemmen, naar buiten kijken door patrijspoorten die nu een venster op de wereld onder water zijn.

En dan hebben we nog 2 zeer speciale duiken gemaakt in de Cenotes.  Dit zijn plaatsen onder de grond waar de kalksteen is weggeërodeerd door grondwater waardoor ondergrondse rivieren onstaan.  Op sommige plaatsen stort het plafond boven die rivieren in, waardoor het wateroppervlak vrij komt en je erin kan zwemmen, snorkelen of duiken.  De ondergrondse rivieren vormen echter wel een doolhof van tunnels, dikwijls in het pikdonker, met af en toe een opening waardoor het zonlicht naar binnen stroomt.  Meestal kan je enkel verder of terug, maar niet naar boven.  Eerder iets voor duikers met wat ervaring, want je mag niet te snel panikeren of last krijgen van claustrofobie.  Omdat zulke duiken qua veiligheid veel strenger worden begeleid, krijgen we hier per 4 duikers een gids die de weg kent in het doolhof.  Er zijn in principe ook routes onder water uitgestippeld met een touw dat je kan volgen.  Wij dus als kleine eendjes achter mama eend met onze waterdichte en drukbestendige zaklampen, in een pikdonkere, mysterieuze wereld.  De tunnels staan momenteel volledig onder water, maar dat is niet altijd zo geweest.  Er was een periode dat het water heel laag stond en het regenwater door het gesteente heen sijpelde, met reuzachtige stalagtieten en -mieten tot gevolg.  Nu de tunnels onder water staan, groeien deze niet meer aan.  Dus als je er eentje afbreekt met je fles of palmen, zal die nooit meer terug groeien.  Het is hier dus zeer belangrijk dat je de juiste hoeveelheid lood aanhebt en je drijfvermogen volledig onder controle hebt.  Ook weer iets voor duikers met al enige ervaring.  Grote delen van de grotten zijn ondertussen in kaart gebracht.  Zeker de stukken die toeristisch uitgebaat worden, maar er zijn nog vele kilometers onverkende cenotes.  De tunnels zijn zeer bekend in Mexico, waar ze in en onder het tropisch regenwoud liggen.  Als je van onder het water naar boven kijkt, naar zo'n gat in het plafond waardoor het zonlicht naar binnen stroomt, zie je dus ook vaak de felgroene kleur van het regenwoud dat onderbroken is door de waterbron waar je in zwemt.  Wat een fantastische ervaring.

Scuba diving in Cozumel, deel 1

Dit jaar staat in het teken van het duiken.  Omdat het leuk is, omdat het prachtig is.  Omdat we ons als visjes in het water voelen.  Van kinds af was ik al een waterratje (Ariel de kleine zeemeermin was mijn heldin) en een aantal jaar later kwam dat terug boven.  Ongeveer 5 jaar geleden, toen we richting Great Barriër Reef in Australië gingen, was het een logische stap om meer te kunnen doen dan enkel snorkelen.  Dus toen begonnen we met duiklessen... en ik ben nog steeds bezig.  Ondertussen nog maar enkele open water proeven verwijderd van mijn 3ster brevet, zodat Bart en ik samen kunnen duiken.
Het laatste avontuur op ons palmares is dan ook een duikreis, deze keer met onze duikclub Ako Diving.  We waren met 18 reizigers, waarvan 15 duikers.  En toffe bende met een gezamelijk doel.  Bestemming: Cozumel, een paradijselijk eiland in Mexico op 2 uur rijden en ferry-en van Cancun.  Ter plaatse trokken we er elke dag op uit met onze privé boot, volledig uitgerust om te duiken.  In de voormiddag 2 duiken, dan lunch aan land bij een van de buffetten van het hotel (heb je liever met zicht op het zwembad, of met zicht op zee?).  Een boot, daar waren we oorspronkelijk niet zo tuk op.  Zeeziekte heeft ons al eerder parten gespeeld, maar nu hebben we dé pillen gevonden! Echt wonderpillen waar alle duikers ook online over stoefen.  Totdat we ze uittestten, stonden we er nogal sceptisch tegenover, maar we moeten volmondig beamen dat ze echt miraculeus helpen tegen de pret bedervende bewegingsziekte.  We voelen ons vanaf nu niet alleen kiplekker in het water, maar ook erop.  Ze komen van Apotheek Rivierenhof, die ze zelf draait.  Wij gaan die pillen dus in bulk opkopen voor toekomstige avonturen! (Hierover later meer ;-)
Prachtige duikplaatsen volgden elkaar in sneltempo op.  Er waren de mooi begroeide drop-offs waar het koraal tot in de duistere diepte doorloopt en waar een koppeltje eagle rays een 5 tal keer over en weer kwam zwemmen om ons stuk voor stuk nieuwsgierig te bekijken.  En de koraalformaties die al zo doorgegroeid zijn dat ze een hoog labyrint vormen van zuilen en spleten, wat dan swim-throughs vormt: een netwerk waar je door kan zwemmen in kolonne, of over kan zwemmen en zo de luchtbelletjes kan volgen van de duikers die onder dat dichtgegroeide plafond zwemmen.  In de spleten en holten tussen de begroeide rotsen is het de moeite op met je waterdichte zaklamp te kijken wat er zich verschuilt.  Langoesten, murenes, een verpleegsterhaai, krabben, schuchtere vissen met de felste kleuren.  Een wondere wereld onder water.

Scuba diving en ijsjes in L'Estartit

Zoals steeds klopt mijn hart van geluk als ik denk aan alle reizen die we plannen en tickets die geboekt zijn voor toekomstige avonturen.  Telkens wanneer ik opzoekingswerk verricht om me te verdiepen in een bepaalde bestemming, kom ik een paar nieuwe mogelijkheden tegen die te groot zijn om in één reis te combineren, wat maakt dat onze bucket-list steeds maar langer wordt in plaats van korter.  Denk niet dat ik klaag, in tegendeel zelfs: we zullen niet snel zonder inspiratie zitten als het tijd is om aan de volgende vakantie te beginnen denken.
Maar het is ook heerlijk om terug te denken aan gedane reizen en ons uren te vergapen aan de foto's die we trekken.  Daar draait het uiteindelijk om: de herinneringen, anekdotes en foto's waar je een leven lang plezier aan hebt, en die veel langer meegaan dan de reis zelf..
Zo is hier is een fotoreportage die ik nog niet gedeeld heb op onze reisblog.
Deze zomer ben ik gaan duiken in L'Estartit, een duikersmekka in Spanje aan de Costa Brava.  Deze keer was ik op stap zonder Bart, maar wel met een stel toffe vrienden die ook duikfanaten zijn.
Na de landing in Barcelona haalden we onze huurauto's op en reden we in ca 2u naar L'Estartit in het noorden.  Daar deden we 5 dagen lang elke dag 2 prachtige duiken met de boot, gevolgd door een ijsje en een cuba libre als aperitief.  Ja, elke dag!  Wat een vakantie...

Nemo 33, het diepste zwembad ter wereld

In Lapland konden we allerlei heerlijke activiteiten proeven, waarvan we de meeste nog nooit hadden gedaan.  Nu we al enkele weken terug thuis zijn en de lente duidelijk in het land is, kriebelt het om weer een andere hobby te beoefenen: ons geliefd diepzeeduiken.
In de toekomst zijn al enkele duikbestemmingen geprikt en geboekt (joepie!) maar voorlopig moeten we het nog eventjes doen met wat er binnen rijafstand te vinden is.  En wat een geluk: het diepste zwembad ter wereld ligt hier in ons Belgenlandje, meer bepaald in Brussel.  Nemo 33 is geen 33 meter diep, maar in feite 34 meter.  Als je weet dat een gewoon zwembad 3,5m diep is en een olympisch zwembad 5m, dan weet je dat dit echt diep is.  Het is een groot vierkant zwembad met een platform op 5m diepte, een platform op 10m diepte en een koker die tot 34m diepte gaat.  Eerst wordt er 10 minuten  tijd uitgestippeld om te kunnen vrijduiken naar de platformen van 5m en 10m.  Vrijduiken is zonder luchtfles: gewoon even hyperventileren aan het oppervlak om alle lucht in de longen te verversen (bij gewoon ademhalen blijft steeds een rest onververste lucht in de uiterste longblaasjes achter waar minder zuurstof in zit), dan een goede ademteug nemen en hopla, zo diep mogelijk zwemmen terwijl je voorzichtig de druk in je oren aanpast aan de nieuwe omgevingsdruk (zoals in het vliegtuig, maar daar is het onderdruk, terwijl het hier overdruk is waar je mee te maken krijgt).  Voor het eerst is het me gelukt om te vrijduiken naar zowel het 5m platform als naar het 10m platform.  De muziek van Le Grand Bleu komt spontaan in me op...
Daarna moeten we onze duikfles aansluiten aan de ademautomaat en jacket en alles aandoen.  Dan lonkt daar de grote diepe koker waar het allemaal om te doen is.  In deze koker is het vanaf 20m diepte al heel erg donker en op de bodem is het zwart als de nacht.  Het is echt een ervaring om af te dalen in deze dieperik.  Als er al duikers naar de bodem zijn afgezakt is er een constante stroom van luchtbellen die je lichtjes opwaarts stuwt en ook erg desoriënteert want het lijkt of je zakt maar je kan even goed stilletjes aan het stijgen zijn zonder dat je het beseft.  Op de bodem is een kompas roos aangebracht die je enkel kan zien met een zaklamp of foto's met flash.  We zijn er!  Het is onze eerst duik in zone 30 meter, want het is onze eerste duik sinds we ons 2 ster brevet haalden.
Na dit kleine maar toch grote avontuur moet je terug langzaamaan stijgen, tijd genoeg om nog kunstige luchtbellenfoto's te nemen en te spelen met het blauwe licht dat terug langzaamaan helderder wordt.  Op 10m heb je dan een inham die (onder het platform van 5m door), verbinding maakt met het platform van 10m.  Onderweg heb je een paar 'grotten' met een luchtkamer.  Daar kan je even 'boven water' komen en dan zie je dat die binnenin beschilderd zijn alsof je in een wrak duikt met zeesterren en verroeste patrijspoorten.  Daarna zwem je rustig door naar de platformen van 10m en 5m om 'uit te duiken' wat wil zeggen dat je de gassen die je lichaam onder druk heeft opgenomen, de tijd geeft om terug uitgewasemd te worden, zodat er geen gasbelletjes ontstaan in je spieren (caissonziekte).  Terwijl je hier dan toch hangt, nog even gekke bekken trekken en foto's maken, alsook door de raampjes kijken die daar zijn, en die uitgeven op het restaurant en de bar van Nemo 33.  Na het duiken is dat dan ook precies waar we heen zijn gegaan!
Het was alweer een top uitstap in leuk gezelschap, een delegatie vrienden van onze duikschool AKO Diving.

Sneeuwscooters in de taiga

De laatste dag in de taiga van Lapland.   -de taiga omvat het noordelijkste gebied op aarde waar bomen kunnen overleven en vind je terug in Canada, Scandinavië en Rusland-
Ons laatste avontuur van de week: we gaan sneeuwscooteren.

Na het bewonderen van het ontluikende ochtendlicht bij het ontbijt trekken we voor de laatste keer onze twee skibroeken over elkaar aan met thermische legging eronder, 2 paar handschoenen over elkaar en deze keer maar één muts met daarover een motorhelm.  We krijgen uitleg van Victor, een geweldige gids die maar 21 jaar oud is maar eruitziet als een man van begin de 30 met ook de struise lichaamsbouw van 'groundskeeper Willie' van The Simpsons.  Hij had over zijn skijas een gordel aan in indianenstijl met 2 messen aan.  Eén van de eerste dingen die hij zei was dat hij ons regelmatig ging controleren op frostbite.  'Het kleine mes is voor vingers, het grote is voor ledematen. ' Algemeen jolijt en de dag kon beginnen.  We kregen even les over het besturen van de scooters en gingen dan op weg.
Wat leuk!  Eerst even voorzichtig testen hoe gevoelig die 'gaspedaal' is (in dit geval een hendeltje dat je met je rechterduim moet bedienen).  Heel gevoelig dus.  En dan, als je het wat te pakken hebt, durven we al eens wat sneller gaan.   Op plaatsen waar de weg en hele hoge bult had of een autoweg kruiste moesten we even afstappen zodat Victor voor ons het hachelijk parcours kon overwinnen.  Bij de tweede scooter die hij zo even overnam ging hij zelf zijlings de baan op, het was dus niet onterecht!  Voor de lunch zocht de hij een prachtig plekje uit voor een kampvuur maar het ritueel kenden we al: soepsorbet opwarmen en broodjes roosteren.  Dat smaakte weer enorm.  Later op de dag zijn we het bos uit gegaan, op een bevroren meer waar ook al een dik pak sneeuw op ligt, maar wat helemaal vlak is.  En daar even helemaal voluit plankgas gegeven.  Een heerlijke adrenaline rush raast door onze aderen, in combinatie met prachtige landschappen die voorbijglijden.
s'Avonds kunnen we al beginnen mijmeren over hoe fantastisch deze avontuurlijk week is geweest, hoeveel dingen van de bucketlist we alweer kunnen afvinken, hoelang we al droomden over elk van deze ervaringen.
Deze keer hebben we alles in elkaar gepuzzeld met Xplore the North, specialist in reizen in het hoge noorden.  Een absolute aanrader!

De husky's van de Pinetree Lodge

Na twee wonderlijke nachten in Abisko namen we de trein terug naar Kiruna en de bus naar de Pinetree Lodge in Sarkimukka, 200km boven de poolcirkel en al heel dicht bij de grens met Finland.
De Pinetree Lodge was oorspronkelijk enkel een husky kennel met Alaska husky's, waarmee de uitbaters prachtige tochten maakten met de toeristen in de ongerepte natuur.  Gaandeweg hebben ze een lodge en enkele cabins gebouwd om mensen een volledigere Lapland ervaring te kunnen aanbieden.  De lodge en kennel liggen enorm afgelegen van het grote toerisme, waar je dagtochten kan afleggen zonder ook maar één levende ziel tegen te komen.  De lodge ligt naast een groot meer dat tijdens de wintermaanden ook bevroren is en onder een laag sneeuw verdwijnt.  De bossen en vlaktes waarover we getrokken worden door de husky's zijn nu sprookjesachtig wit en muisstil door het sneeuwtapijt, maar in de zomer betreft het moerassen waar je amper door kan.  Deze witte, pure, ongerepte wereld is dan één grote modderpoel in bruin en groen van vruchtbaarheid.  Wat een contrast met hoe wij het zagen, je kan het je bijna niet voorstellen.
Bij aankomst werden we verwelkomd aan een gezellig haardvuur met koekjes en thee.  De sauna was al warm en de bedjes gedekt.  We installeerden ons en kregen een heerlijke Zweedse maaltijd van wildlasagna, met elandenvlees.  De volgende dag beloofde weer een prachtig avontuur te worden.
We kwamen 's morgens in de husky kennel waar de honden enthousiast ons en elkaar begroetten.  Ze werden in teams verdeeld waarbij de twee voorste telkens goed moeten overeenkomen en een goed tempo moeten aangeven.  De twee keer twee die daarachter lopen (6 husky's per slee met 2 volwassen mensen) mogen nog iets meer onervaren zijn, maar enthousiast waren ze in elk geval.  De gids stond achter op de eerste slee, en haar twee voorste honden verstaan zelfs het commando links en rechts.  En alle andere honden van alle andere slees volgen gewoon deze eerste slee.  Alles wat wij moesten doen was remmen of stoppen, door met één of twee voeten de ijzeren stang met pinnen achteraan de slee in de sneeuw en het ijs te duwen waar we over getrokken werden.  Stoppen was met je volle gewicht op die stang springen zodat die zich diep verankerde en tot stilstand kwam.  Eén van ons zat in de slee en één stond achterop.  En we mochten zo veel wisselen als we wilden, maar foto's trekken en filmen ging alleen als je erin zat, want als je erop stond achteraan moest je je heel goed vasthouden.  De honden gaan er als de wiede weerga vandoor en in de bochten remmen ze ook niet af!  Na een half uurtje stond je helemaal in het zweet (ja, weer goed ingepakt tegen de -35°C) en als het bergop was moest je al eens een voetje helpen en in de bochten moest je helemaal mee gaan liggen (en remmen) om niet uit de bocht te vliegen.  Wat een adrenaline!  Jouw taak als bestuurder is om de honden goed in het oog te houden.  Ze hebben een tuigje aan waarmee ze per twee aan een treklijn worden bevestigd, die door het wilde lopen en springen bijvoorbeeld rond een poot zou kunnen verstrikt geraken en dan moet je meteen remmen om kwetsuren te vermijden.  Of af en toe probeerde een van de husky's tijdens het lopen naar het (groot) toilet te gaan.  Dat zag je heel duidelijk omdat hij probeerde te hurken en het beest werd dan ocharme door zijn teamgenoten voortgetrokken.   Dan moest je voluit op de rem gaan staan zodat de hond de tijd kreeg om zijn gevoeg te doen.  Op de tot voor kort maagdelijke witte sneeuw.  De andere honden begonnen dan algauw te blaffen en te janken omdat ze verder willen lopen en ongeduldig worden.  Maar ook een klein plasje misstaat niet als we dan toch stil staan.  Dus na een kleine stop van misschien een paar minuten is er een hele zone witte sneeuw ontheiligd, want ook de sledes achter ons zijn dan gestopt tot wij weer verder lopen.  We mogen elkaar niet inhalen, dus...  Na een paar minuten zijn de 3 sledes met telkens 6 honden allemaal aan het springen, blaffen, janken, huilen en plassen, totdat je heel lichtjes je gewicht van de rem haalt en ze voelen dat de slee iets meegeeft wanneer ze springen.  En plots schiet je vooruit en zijn de honden weer stil.  En glijdt het landschap weer voorbij onder het vredige gehijg en getrappel van hondenpootjes.
Na een paar uurtjes was het tijd voor de lunch.  Die was wel bevroren.  Dus... een kampvuurtje maken en de soep -die al meer leek op broccoli sorbet- terug aan de kook brengen.  Wat heerlijk, zo'n warme soep eerst vasthouden in je verkleumde handen (foto's trekken en filmen gaat niet met die warme donzen wanten, dus veel met de dunne liner handschoentjes gereden waar de wind los door waait).  En daarna die hete soep in je koude lijf voelen stromen.  Daar hoorde een soort pita broodjes bij met kaas, maar ook die waren bevroren.  (Steek een broodje met kaas eens 2 uur in je diepvriezer die ca -18°C is en dan is het nog maar half zo bevroren als die die wij kregen!).  Dus kregen we de instructies om ons broodje te spiezen op een tak en dat zo boven het vuur te laten ontdooien.  Eerst begint dat dan heerlijk te ruiken naar getoast brood en dan smullen maar want aan die temperaturen verbruik je wel wat.  Ook voor de honden was het lunchtijd: zij kregen een brok bevroren vlees, iets wat leek op paté.  Na een paar minuten knabbelen en schrokken was het verorberd en dan gingen ze braaf eventjes liggen om te rusten.  Ze waren een half uurtje stil en sommige deden zelfs even de oogjes dicht.  Maar tegen dat onze koffie gekookt had werden ze stilaan wakker en begon het alweer te kriebelen om te gaan lopen.
Tegen 15u begon de zon te zakken en weldra was alle witte sneeuw gehuld in prachtige pastels, eerst oranje, dan roze en paars.  Uiteindelijk werd het donker en was het tijd om de koplampen op te zetten die we aan het begin van de dag hadden meegekregen.  Deze lampen waren met een draad verbonden aan een losse batterij, die je in een tasje onder je jas moest dragen zodat die niet afkoelt.  Alles moet daar voorzien zijn om te werken ondanks de verkleumende koude.  Maar ook dit husky rijden met een koplamp door donkere, stille bossen had iets magisch.
Tegen 17u kwamen we terug aan de lodge en werden de honden weer gevoederd en in hun hokken gezet.  Wij hadden nog een tweede activiteit gepland vandaag: ice fishing.  Op het meer achter de lodge gingen we aan de slag met een gigantische handboor om een koker uit het ijs te boren.  Het ijs was ongeveer 80cm dik, sterk genoeg om op te staan dus.  In het gat laat je dan een vislijntje zakken met enkele maden aan.  Klein probleem: aan deze temperatuur moet je een made maar eventjes uit het potje nemen en hij bevriest al.  Als je er dan het vishaakje door wil prikken, breekt de made gewoon in twee.  Dus je moet hem eerst even opwarmen in je handpalm voor hij terug mals genoeg is om het haakje door te spiezen.  Iets waar je normaal gezien geen last mee hebt bij het vissen!  Daar zit je dan, met een vislijntje dat uit de speelgoedwinkel lijkt te komen.  Het heeft maar een heel korte stok want de lijn moet recht naar beneden.  En je moet het gat regelmatig leegscheppen want het vriest vrij snel terug dicht.  Allemaal heel leuk... moest je dan ook nog iets vangen!  Gelukkig hing het avondmaal niet af van onze vangst.  Wat een fantastische dag weeral!

Aurora Borealis in Abisko, Lapland

Na een frisse nacht in het ICE hotel namen we de trein naar Abisko: 'de beste plaats op aarde om het Noorderlicht te zien'.
Dat belooft.
De eerste avond in Abisko genoten we van een heerlijk 4 gangen menu in intieme kring op het hoogste punt in de omgeving, in het Aurora Sky Station.  Om bovenop de berg te komen moesten we een skiliftje nemen dan gedurende 20 minuten in het pikkedonker boven een duister bos gleed, onder een prachtige sterrenhemel met het gehuil van husky's (of wolven?) in de verte.  Hoe hoger we de berg opkwamen, hoe dieper de wind sneed door onze kleren.  En plots, schuin achter ons, een groene gloed in de lucht.
Aurora!  Echt!  Duidelijk!  Geen twijfel of het licht zou zijn van een dorpje achter de berg, of de maan die opkomt, of bewolking die licht reflecteert van op het land.  Nee, het was echt duidelijk zoals we al op foto's hadden gezien, en het leek in niets op iets wat we al ooit in het echt hadden gezien.
Jiehaa!
Na 20 ijzige minuten maar helemaal opgewonden van onze eerste aurora ervaring kwamen we aan in het Sky Station.  Hier waren we met 7 tafeltjes van 2 personen waar we een heerlijk menu voorgeschoteld kregen met aangepaste wijnen, lokale shnaps, bier en een dessertwijntje.  Ik weet niet meer wat we allemaal gegeten hebben, maar de moose (eland) was heerlijk mals en sappig.  Het was een heerlijk gevoel zo in de watten gelegd te worden op zo'n afgelegen plaats in een uithoekje op deze wereld.
Nadien konden we nog buiten en bovenop de Sky Station genieten van het spel van de aurora.  Maar deze avond hadden wij enkel onze eigen compacte digitale fototoestelletjes en zelfs met de langst mogelijke sluitertijd (standje 'sterrenhemel') zag die niets van het natuurfenomeen.  Deze keer moesten we het dus op de onze eigen harde schijf branden met de hoogst mogelijke resolutie: onze herinneringen.
De tweede avond hadden we dan de 'aurora fotohunting' met professionele fotograaf en digitale spiegelreflex camera's.  Deze workshop werd verzorgd door Lights over Lapland en was absoluut geweldig.  We hadden het geluk dat deze avond de aurora zeer fel te zien was.  En dat Bart en ik de enigen waren die deze avond ingeschreven waren, zodat wij gids Toby (en zijn reserve batterijen) helemaal voor ons alleen hadden.  Want batterijen zijn nogal gevoelig aan de koude.  En je moet weten dat het tijdens de nachten dat wij er waren, rond de -35°C was.  Dus na een 30tal minuten lijkt het alsof je batterij leeg is.  Wij moesten dan maar een hulpkreet slaken en daar stond Toby al met een warme batterij uit een heuptasje onder zijn kleren.  En ook bij het instellen van de professionele toestellen kregen we zijn hulp, met prachtige foto's als resultaat.  De sluitertijd kon je instellen tot 30seconden, tijd genoeg om dus mee op je eigen foto te gaan staan.
Maar oordeel vooral zelf...

Lapland First stop: ICE hotel

Het ICE hotel in Jukkasjärvi.  Een museum waar je in kan slapen.  Tussen 10u en 18u zijn alle kamers te bezichtigen, daarna zijn het hotelkamers.  Niet dat je je dan gezellig in je kamer terugtrekt om nog een boekje te lezen of wat te konkelfoezen, want het is in de kamer -5°C.  Uiteraard lekker warm vergeleken met de buitentemperatuur van -35°C, maar niet zo cozy als een echte, warme hotelkamer.
Dus hoe zag onze eerste avond eruit nadat we geland waren in Kiruna?  Meteen geconfronteerd worden met de koude, toch net iets anders dan de 20°C in de 4 luchthavens en 3 vliegtuigen waar we de afgelopen 8u vertoefden.
Maar goed.  Die 55° verschil, dat wordt gewoon even wennen.
Eerst alle hotelkamers binnenvallen, bestuderen en fotograferen.  Omdat alles uit ijs bestaat, zijn er geen deuren in de kamers.  Er is wel een soort gordijnrailtje ingesmolten bij elk deurgat en een gordijn dat fungeert als deur.  Hoe zit het dan met de privacy?  Dat zit wel snor, gezien het feit dat je ingepakt bent als een larve in een coconnetje wanneer je op het bed ligt.  Een indringer kan hoogstens zien of je links of rechts slaapt.  En de muren en het plafond bestaan uit sneeuw en zijn heel dik.  Het geluid draagt daardoor niet ver, de buren zijn niet te horen.  Wat er wel is, is elektriciteit.  Doorheen het hele hotel zijn elektriciteitsdraden verwerkt in de gangen, in de kamers, bij elk sculptuur en helder stukje ijs.  De ingewerkte ledverlichting geeft elke kamer een mysterieus, sprookjesachtig tintje.  Er zijn sinds dit jaar ook brandalarmen in de hotelkamers geïnstalleerd, op aanvraag van de Zweedse toeristische dienst.  Het rendierenvel op het bed zou kunnen branden en de boel zou kunnen smelten...
Er zijn kamers van verschillend kunstgehalte (en prijs).  De kunstigste kamers en de trouwkapel worden elk jaar opnieuw door andere kunstenaars ontworpen, want het hotel smelt elke lente en wordt elke winter opnieuw opgebouwd.  Er wordt gespeeld met helder, doorzichtig ijs met prachtige breuklijnen of luchtbelletjes in, en geperste sneeuw, wat meer een mat wit effect geeft.
Tegen dat we goed verkleumd waren van onze verkenningstocht in het hotel, was het tijd om een glas te gaan drinken in de absolut ICE bar aan het hotel.  Hier is ook alles uit ijs (behalve de kassa!).  De toog, de banken, tafels en ook de glazen.  Het zijn vierkante blokjes ijs met een koker uitgeboord.  Daar kan dus alleen maar sterke drank in, al de rest zou instant bevriezen.  En zelfs dan, als we wat te lang foto's namen voor we dronken, was er al een laag van de drank aan de binnenkant van het glas vastgevroren en onherroepelijk verloren.
Gelukkig was het restaurant bij het ICE hotel wel gewoon lekker warm in een prachtige chalet, met super de luxe lekker eten.  De Zweedse cuisine bevalt ons ook wel.
Tegen dat het slaaptijd was, hebben we ons omgekleed in slaaptenue, dit doe je ook in de verwarmde ruimtes met de lockers om je spullen veilig (warm) op te bergen.  Want alles wat je niet meeneemt in de slaapzak zou bevriezen in de kamer.  In schoenen, slaaptenue en met slaapzak over de schouders huppelden we naar de kamer.  Ons bed bestaat uit ijsblokken met een matras en rendierenvellen op.  Een nachtje 'on the rocks' dus.
Gelukkig hadden we elk 2 mutsen aan, 3 paar kousen, een merino wollen legging en een paar merino wollen bovenlijfjes onder de heerlijk warme slaapzak die we van het hotel kregen.
De nacht was aangenaam warm!
's Morgens werden we gewekt met een beker warme bessensap en konden we opwarmen in de sauna voor we ons tegoed deden aan het ontbijtbuffet (in de warme chalet naast het ijshotel).
We hebben zelfs een diploma gekregen dat we een nacht in het ICE hotel hebben overleefd!

Aurora Borealis

Steevast in de top vijf van onze Bucket list: het Noorderlicht zien.  Nog even aftellen en het is zover.

Ik zou kunnen zeggen dat we expres dit jaar deze trip hebben ingepland, na jaren wachten tot bepaalde parameters optimaal zijn.  Dat wij wisten dat er dit jaar en de komende jaren extra veel zonne-activiteit is doordat er iets speciaals met de zon aan de hand is.  Maar dat zou gelogen zijn: bij het vastleggen van de reis was ik me van geen kwaad goeds bewust.  Zoals zo dikwijls is het een samenloop van omstandigheden die maakt dat wij net dit jaar een gooi wagen naar het waarnemen van dit natuurwonder, en puur geluk dat we dit bijvoorbeeld niet 2 jaar geleden hebben gedaan.

Maar wat is er nu in feite aan de hand?
Net zoals de aarde heeft de zon een magnetisch veld rond zich met aan de ene kant een noordpool en aan de andere kant een zuidpool.  Dit komt (zeer eenvoudig gezegd) door interne stromingen van vloeibare mineralen en elementen in de zonnekern, die werken als een soort dynamo en zo het magnetisme opwekken, net als bij de aarde.  Dit magnetisch veld heeft een bepaalde sterkte, die cyclisch afneemt en na een bepaalde periode omkeert en dan weer zeer sterk is.  Bij de aarde zou deze cyclus gemiddeld 300 000 jaar duren, bij de zon duurt dit echter maar 11 jaar.  Dus om de 11 jaar keert het magnetisch veld van de zon om en is het weer zeer sterk aanwezig.  Daarna neemt het langzamerhand af tot het bijna afwezig is en keert het veld weer om.  De sterkte van het magnetisch veld hangt dan weer zeer sterk samen met de zogenaamde 'zonnewind', dit zijn uitbarstingen van protonen en elektronen vanuit het oppervlak van de zon, die dan de ruimte worden ingeslingerd.  Wanneer deze uitbarstingen in de richting van de aarde gebeuren, komen de geladen deeltjes in ons magnetisch veld terecht en worden ze afgebogen naar onze polen.  Zowel onze noord- als zuidpool worden dan bestookt met deeltjes die van de zon komen, naargelang hun positieve of negatieve lading.  De energetisch geladen deeltjes botsen dan in hoge concentratie op onze atmosfeer wat uiteindelijk resulteert in poollicht wanneer deze energie weer vrijkomt.  Op de noordpool noemen we dit het 'noorderlicht' of 'aurora borealis' en op de zuidpool het 'zuiderlicht' of 'aurora australis'.

En ja, u raadt het al: dit jaar is het magnetisch veld van de zon net omgekeerd.  Nog specifieker: 2 weken geleden.  (bron: Eos, Nasa) Blijkbaar was dit ook zo voorspeld doordat het magnetisch veld van de zon al afgezwakt was tot bepaalde waarden.  Hoera!  Wij gaan écht op een door het lot gekozen, geniaal moment.

Om de kans nog groter te maken om het fenomeen effectief te zien, hebben we een periode gekozen met nog zeer lange nachten, in het hoge noorden.  Hieronder ziet u een grafiekje van het aantal uren schemerlicht dat we zullen hebben in Jukkasjarvi in de laatste week van januari. (bron: Weatherspark)

Op de lijn tussen januari en februari zien we 6u heldere schemer, 12u pikdonker en 6u overgang tussen de twee.  50% van onze dag maken we dus kans om het noorderlicht te zien.  Maar ook geografisch zouden we zeer gunstig zitten: aan een bevroren meer, omgeven door een bergketen is blijkbaar een zeer grote kans op een wolkenvrije hemel.

Alle parameters zijn dus optimaal om een zo groot mogelijke kans te hebben Aurora Borealis waar te nemen!
En ons merinowollen ondergoed ligt al klaar, dus koud zouden we in principe ook niet mogen hebben.
We zijn er klaar voor...

Genieten in Mechelen

Onder het motto 'sant in eigen land' trachten we ook af en toen eens in ons eigen landje te kijken wat er allemaal te beleven valt.  Ten slotte hebben al die Chinese en Amerikaanse toeristen ook geen ongelijk als ze in Europa en meer bepaald Blegië komen kijken naar kunst en cultuur.
Dus hebben we ons voor een lekker lui weekendje tussen kerst en nieuwjaar op de trein begeven en een 25-tal minuten later konden we alweer afstappen in Mechelen-Nekkerspoel.

First stop: het Speelgoedmuseum, een nostalgische trip naar onze vervlogen jeugd.  Heel leuk door de vele herinneringen die terug bovenkomen bij het zien van een bepaald knuffelbeest/ gezelschapsspel/ legosetje/ meccanobouwsel/ ... waar je als kind mee speelde tot het grijs zag.

Na een paar uurtjes 'ooooh kijk hier' en 'aaah weet je nog toen' hadden we een gezonde honger dus trokken we de oude binnenstad in om een hapje te eten.  Slechts 20 minuten later zaten we in een heel gezellige tearoom waar we door een super lief omaatje een veel te grote portie omelet en croque hawaï (moest madame zijn maar meneer was verstrooid dus kreeg bovenop zijn ananas nog een stuk van mijn omelet als troost), begeleid door twee cappucino's met slagroom.

Daarna werd het stilaan tijd om de pièce de résistance van het weekend op te zoeken: ons hotel.  Het was geboekt met Weekendesk, een website die we dikwijls gebruiken omwille van het ruime aanbod en de promoties die ze dikwijls aanbieden.  Daardoor kwamen we in dit hotel terecht, waar een gewone kamer -laat staan een luxe kamer- anders out of de question zou zijn.

Het hotel in kwestie is Het Martin's Patershof.  Dit is een oude kerk in het centrum van Mechelen, die 4 jaar geleden helemaal gerenoveerd is en omgebouwd tot 4 sterren hotel.
Wat een geweldige ervaring.  De prachtige grote centrale ruimte die uitgeeft op het altaar is bij deze verbouwingen omgevormd tot inkomhal en de ruimte van het altaar is de ontbijtzaal, die de gelijkvloers en eerste verdieping omvat.  De onderkanten van de pilaren en loodglasramen zijn daardoor te zien in de hotelkamers die in de periferie ondergebracht zijn.  Er zijn in totaal 5 verdiepingen en hoe hoger je  komt, hoe mooier de stukken loodglasraam zijn die je te zien krijgt vanuit je kamer.  Vanzelfsprekend is de 5e verdieping de mooiste (lees: duurste) want daar heb je de spitse punten van de loodglasramen met kleine rozetten en andere kleurrijke figuren die prachtig met het binnenvallend zonlicht spelen en je echt in de zevende hemel een bedje schenken.  En aangezien we dankzij de aanbieding een luxe kamer hadden, was het bad in onze badkamer zelfs een jacuzzi.  Even bubbelen met een welkomstdrankje en even broebelen in de jacuzzi, nog wat foto's trekken van alle hoekjes en kantjes in het indrukwekkende hotel en daarna weer de stad in voor een lekker diner met alles erop en eraan: geen bob vanavond!

's Morgens een heerlijk uitgebreid buffet met zicht op het altaar en afgesloten met een glaasje bubbeltjes, en tegen dat de buikjes lekker rond waren gegeten scheen de zon prachtig en warm op de glasramen.  Dat vroeg om nog maar eens een ronde met de kodak op de verschillende verdiepingen van het hotel in de gangen met telkens andere pilaren en ramen, en zelfs enkele kamers waar het kamermeisje ons binnen liet om te kijken naar al die pracht en praal.  We hadden ongelofelijk geluk met het weer, er scheen een warme winterzon in een wolkenloze lucht.  Dus wij trokken de stad in, waar de zaterdagmarkt al in volle gang was.  Lekker proeven van confituurtjes en stukjes kaas en olijven... en shoppen.  Een terrasje in de zon op de Grote Markt, nog wat shoppen en al eens op de kaart kijken waar we vanavond een restaurantje zullen gaan zoeken.  Het werd Puro, een etablissement waar we al voorbij wandelden dat er zeer modern en hip uitzag.  En het was voor ons echt een voltreffer!  Heerlijk, betaalbaar, gezellig en zeer vriendelijke bediening.  Alweer de innerlijke mens verwend strompelden we naar ons wolkje in de zevende hemel voor de tweede nacht.  Even slapen, want morgen staat er alweer een ontbijtbuffetje klaar met onze naam op!

De laatste dag nog even de jacuzzi opgezet voor we uitchecken.  Daarna nog een laatste hap cultuur: een bezoekje aan de Sint-Rombouts kathedraal met zijn bekende toren en beiaard.  Ook echt de moeite om te bezoeken.  Het is een prachtig staaltje van Gotiek met mooie werken van onder andere onze stadsgenoot Antoon Van Dyck en het geeft ook meteen een goed beeld van hoe de kerk die nu ons hotel werd er ooit moet hebben uitgezien.  De toren is volledig met de trap te bestijgen maar dat was eigenlijk een welgekomen sportieve activiteit als tegenhanger van het afgelopen bourgondische weekend.  Bovenaan de toren kan je de beiaard zien met al zijn klokken en het systeem dat ze aanstuurt en bespeelt.  En helemaal boven heb je een mooi uitzicht over Mechelen.  Ziezo, en dan nu al shoppend door de oude stad aangezien het koopzondag was, terug richting treinstation.

Bedankt Mechelen, u was een goede gastheer en een aangename verrassing voor een relax weekendje!